Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Radość

Chcę się z Wami podzielić czymś fajnym.
Będę monotonna, będę znowu pisała o jedzeniu, bo po 16 latach odmawiania sobie wielu rzeczy i ograniczania się na wszystkie strony (co wagowo i tak nic mi na przestrzeni tych 16 lat nie dało) najwyraźniej usiłuję odbić sobie swoje krzywdy...

Uświadomiłam sobie to dzisiaj, robiąc na śniadanie i zjadając z radością a bez żadnego poczucia winy naleśniki z serem i miodem. Wczoraj na obiad miałam wegetariańskie gołąbki, którymi najadłam się do syta, z radością i też bez poczucia winy. Dzień wcześniej spałaszowałam (tylko mi się uszy trzęsły) moją ulubioną ciapkapustę (śląskie danie z ziemniaków i kiszonej i białej kapusty), która do niedawna była moim zapalnikiem. I tak codziennie jem sobie coś zajebistego. A przy tym po 80 dniach abstynencji od kompulsywnego jedzenia i odchudzania mam już 8 kilogramów mniej (90 kg => 81,8 kg). Cieszę się smakiem, jestem najedzona i jestem szczęśliwa. A przy tym gotowanie (za którym przeważnie nie przepadam) zajmuje mi mniej czasu niż dotychczas. To jest niesamowite!!!! Przez wszystkie te lata, kiedy próbowałam się odchudzać, wydawało mi się niemożliwym, że można jeść to co się lubi, odczuwać radość, sytość i jeszcze chudnąć. Nie wiem jak to możliwe. Nie wiem co się dzieje, ale to się dzieje...

Chciałabym z całym światem podzielić się tą radością. Chciałabym, żeby wszyscy mogli to poczuć i doświadczyć. O takich cudach nie piszą w żadnych książkach ani gazetach ani nie mowią w kościele. A to się dzieje, to się dzieje naprawdę. Czuję się jak małe dziecko na wakacjach u babci na wsi, które cieszy się wspaniałym jedzeniem, potem biegnie cieszyć się życiem, potem wraca do babci i z kromką chleba w małej rączce biegnie znowu cieszyć się życiem. W najpiękniejszych marzeniach nie przewidziałam, że coś takiego może być moim udziałem...