Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
to może się udać :)

Ha! Jak się okazuje, poranne ćwiczenia to strzał w 10! 

Jestem jeszcze zbyt nieprzytomna, żeby analizować jak bardzo mi się nie chce tego robić  A jak już ćwiczę to przeklinam to jak się pocę, jak mi się zsuwają okulary - czyli wszystko to, co mnie zniechęca do aktywności. Ale skoro już się spociłam to przecież mogę dokończyć to, co sobie założyłam 

Jak na razie 6 dni. Grzecznie jeden po drugim 

Po pół godzinki na rowerku stacjonarnym. Lekkie obciążenie, szybkie tempo i dobra książka. 

Niby co to jest - takie lajtowe pół godzinki to straszny pikuś...

Czyżby?

To jest o pół godziny więcej niż NIC!

Od poniedziałku dołączę kolejne ćwiczenia. Zastanawiam się jeszcze, czy się rozdrabniać, że każdego dnia co innego, czy też 2 dni w tygodniu zrobić po prostu długaśny trening. Chyba druga opcja bardziej mi pasuje...No zobaczę jeszcze. 

Oczywiście długość pedałowania oraz obciążenie z czasem się zmieni, ale nie chcę na początku sobie dowalać i planować gruszek na wierzbie, bo... znam siebie. Te zmiany muszę być stopniowe, powolutku, coby nie rzucić wszystkiego po miesiącu, jak to się działo do tej pory.

***

A jak się czuję po tym niemalże tygodniu regularnej aktywności?

• endorfiny? Brak.
• lepsze samopoczucie w ciągu dnia? Niespecjalnie.
• satysfakcja z ogarnięcia lenia? OGROMNA