Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Rochitka87

...czyli zaczynam z Nowym Rokiem Nową Walkę :) Mam skończone 30 lat i po głębokim przeżyciu duchowym (cóż, wspomaganym alkoholem i pijackimi pytaniami egzystencjalnymi) związanym ze zmianą kodu cyfrowego postanowiłam nie tracić więcej czasu i zaprojektować siebie taką jaką chcę być a raz nawet byłam (! - ostatni raz wspominam o swoim minionym zwycięstwie, bo doszłam do wniosku, że mi ono przeszkadza. Siedzi w głowie jak chochlik i powtarza: e tam, od jutra - przecież wiesz, że umiesz jak coś...). 

Także tego ten tego... 2018 to nie ma być same odchudzanie a prostu ZMIANA SIEBIE NA LEPSZE. Zredukowanie lenistwa w dziedzinie dbania o domostwo, siebie i z przykrością przyznam, że męża też. 

Rodzicielstwo wyzwoliło we mnie powstanie niekorzystnej Osobowości Nietoperza, która szuka okazji do wynurzenia się gdy Matka Polka może zejść ze służby (dziecko śpi zdrowym snem a tatuś je pilnuje). Wtedy nietoperzyca zaprasza przyjaciółkę na butelkę wina albo 2 piwa (bo tak znowu dużo to mi nie trzeba) - pod warunkiem, że jest to weekend. Z ową przyjaciółką (znamy się od przedszkola - jak łyse konie...) rozważamy jak bardzo złę są nasze kilogramy, pijemy ich zdrowie - czasami pozwalamy sobie być niegrzeczne aż tak i UWAGA po tajniacku jak w LO nie przymierzając - palimy papierosy! Jedna z nas wtedy w końcu TO MÓWI: "Coś bym zjadła... DOBREGO". Druga niby się wzbraniając odpowiada: "No nie mów tylko, że pizza.... o niiieee..... nie rób tego...." Pierwsza przytakuje, ale szatańsko zapewnia: "ja do niczego Cię nie namawiam....". Resztę pewnie znacie...

W sumie nie wiem czy Osobowość Nietoperza występuje także u innych. Ja jednak w 29 roku życia rozwinęłam ją do perfekcji. Jest zaspokojeniem potrzeby zatrzymania grzechów młodości przez które człowiek czuje się ciągle nastoletni i szalony. Jest uosobieniem poczucia wolności i tego, że po 80tce dopiero czas na kapcie.

Tylko dlaczego Osobowość Nietoperza nie idzie np... kurde... pobiegać? Cokolwiek?

2017 był rokiem Nietoperza (nieważne co mówią Chińczycy). Rok 2018 ma być rokiem... Rączej Gazeli :P Hmm... animizację muszę jeszcze przemyśleć... ale... wiadomo o co chodzi ;)

Na dobry początek... wykupiłam 2 miesiące diety Vitalii. Trzymajcie kciuki!

Waga zatrzymała się i ani myśli się ruszać (przynajmniej w tą właściwą stronę). Na znak protestu zjadłam kebaba wczoraj i do dziś tego protestu wymierzonego w siebie samą żałuję. Muszę się jakoś zmotywować i wziąć w garść...

Spadło - sadło :) 3 tygodnie i 3kg mniej. Jestem zadowolona, baaardzo zadowolona :)

Dziś jadę z moją brygadą RR do babci świętować jej 84 urodziny. Właściwie dla mojego synka jest to prababcia... Zresztą - są też tacy dla których jest pra-pra-babcią. To już naprawdę rzadkość :) Ale tak się u nas w rodzinie potoczyło, kuzynka miała dziecko w wieku 17 lat, potem jej córka podobnie...

Tak sobie myślę, że w te urodziny już chyba przestaje wypadać śpiewać 100lat. Nie wyobrażam sobie, że babci kiedyś zabraknie...

Dla mnie oznaką tego, że babcia nie czuje się najlepiej jest fakt, że w tym roku ścięła swój dłuuugi warkocz. Rzeczywiście był już cieniutki jak mysi ogonek, ale babcia i tak go nosiła... to bardzo dziwne patrzeć na nią gdy ma takie krótkie - całkiem białe już włosy.

Poza tym - trochę dziwaczeje, w prostych sprawach staje się nieustępliwa i męcząca. Ma czwórkę dzieci i towarzyszy jej wieczny konflikt kto jak i kiedy będzie się nią opiekował. Konflikt zresztą generuje sama babcia - bo źle jej z tym, że nie może siedzieć sama w swoim domu, dokucza - ktoś nie wytrzymuje, następuje zmiana. Ma 11 wnucząt (w tym mnie), oraz 5 prawnucząt i 2 praprawnucząt, a jednak już z nikim nie potrafi dobrze się dogadać. Zostałą na tym świecie jej jeszcze 1 koleżanlka. Strasznie harda i twarda. Kłócą się jak nie wiem. Dobrze, że jest ktoś taki.

Starość jest okropna.

Dość nieznośny... myślałam, że tak teraz co tydzień będzie odpadać ten 1kg. Tymczasem ten trzeci wyraźnie się nie spieszy. Jutro umówiona jestem z A. na siłownię. Mam nadzieję, że wypocę gada.

Przez wyjątkowo bolesne "te dni" zupełnie nie ćwiczyłam, może to dlatego?

Dietowo - całkiem ok.

Mija drugi tydzień i wychodzi na to że jest już 1,5kg mnie mniej :) Codziennie ćwiczę z Tiffany - różne programy, lubię szczególnie ten do ćwiczenia z dzieckiem. Mojemu R. podoba się to, śmieje się w głos i ogólnie ma ubaw po pachy. Nie umiem jednak tak skutecznie i zręcznie przerzucać go sobie na plecy, no ale jak to się mówi "powolutku ziemniaczki się gotują".

Z dużym R. widujemy się mało a i tak kłótnia wybucha z natężeniem bomby atomowej. Rzecz toczy się o wigilię. Organizowanie wigilii to u nas nie jest kwestia urządzenia kolacji na 5 do 10 osób. To jest minimum od 20 do 40 osób!! No dajcie żyć!

My robiliśmy do tej pory Wigilię 2 razy. Właściwie cały czas urządza ją najstarsza siostra R. - M. W tym roku jednak jej najstarsza córka będzie w tym czasie w stać w blokach na porodówkę i M. nie chce głowy zaprzątać sobie wigilią. W sumie ją rozumiem. Wigilię do tej pory w zasadzie przygotowywały jej córki, na nią z racji tego że ma dom i najwięcej miejsca spadała zazwyczaj organizacja. R. oczywiście bez konsultacji ze mną od razu wypalił, że będzie ona u nas!! Ale mnie to zagotowało! Bo do tej pory jego brat A. nie robił jeszcze wigilii. A tłumaczenie, że on ma mniej miejsca nie przekonuje mnie, bo akurat w tym roku część rodzeństwa R. (2 siostry i 2 braci wraz z rodzinami oczywiście) są w Anglii i nie zapowiada się by na święta przyjechali. Tak więc wigilia będzie ilościowo mieścić się w dolnych granicach.

Zresztą czy ktoś przy zdrowych zmysłach potrafiłby sobie wyobrazić 37 osób przy wigilijnym stole w pokoju który ma może z 15m2? Postawcie tam jeszcze choinkę, prezenty, pianino, 2 przedwojenne kredensy... A jednak nam się udało! Nam trafiło się 37 osób i jakoś daliśmy radę w tym naszym superwielkim pokoju.

Reasumując - A. też da sobie radę, a jak normalnie będzie mi wpierane, że nie to przysięgam , że pojadę mierzyć im pokój!!

Jest impas - R. mówi, że wigilia jest u nas, a ja mówię, że nie przyjdę i palcem nie ruszę. Przecież mały R. ledwo mi wytrzymuje w kuchni jak ja robię obiad! Nie wyobrażam sobie gotowania na 20 - 25 osób z nim!

Ja wiem teściowa zaraz by mi walnęła wykład o tym, jak to oni wychowywali 7 dzieci i wszystko działało. Spoko. Tylko najstarsza M.  ogarniała dzieci, pewnie dlatego finalnie zajmuje się ciągle dziećmi, otwiera przedszkola, świetlice, prowadzi pogotowie opiekuńcze.

Ja tam matką - polką - zorganizowaną nie jestem. Jestem sobą. Przykro mi. A w kuchni do pomocy będę mieć tylko męża.

Myślałam, że najtrudniejszy będzie 1 tydzień, ale jednak nie... Przez pierwsze 7 dni zadziałała jakaś dziwna euforia i radość ze znalezionej siły i zaangażowania. Nie czułam się głodna, ospała... wręcz przeciwnie - tryskałam energią...

A dziś? Był to kiepski dzień. Co prawda nie zaliczyłam żadnej mega wtopy, jednak dużo myślałam o jedzeniu i czułam się głodna. Ciągnęło mnie do słodkiego tak skutecznie, że żeby sobie "ulżyć" zjadłam dwie łyżeczki śliwkowej konfitury (własnej roboty). Trochę pomogło :P

Jestem obolała po ćwiczeniach Tiffany i stwierdziłam, że dziś wezmę się za spokojniejszą Chodakowską - ale nie dałam rady, strasznie się zanudziłam. Wzięłam się za trening Cardio Tiffany i tylko się zasapałam i padłam bez chęci na kanapę :/

Może to przez pogodę i przez ząbkowanie małego R.? W nocy od 2 dawał czadu mocno i nie spałam do rana leżąc przy jego łóżeczku na podłodze (branie go do naszego łóżka nie wchodzi w grę, bo on tak wędruje, że jeśli czujesz że możesz usnąć przed nim to może to doprowadzić to katastrofy...). Tak więc noc niewdzięczna. Malutki odsypiał to w dzień a ja razem z nim (częściowo, bo zmusiłam się też w tym czasie do paru prac domowych :P). I pogoda też na fochu... Eh... niech będzie. Zwalam to na niekorzystny biometr.

Poza tym 2gi tydzień dużego R. nie ma w zasadzie w domu (co dla mnie nie jest normalne), i nigdzie na krok nawet nie mogę ruszyć się bez małego R. Minęły mnie zajęcia z "bębnienia" w zeszłym tygodniu, ale jutro już sprzedaję synusia tatusiowi, który wróci na ten czas z "fuchy".

Także pobębnię i wyżyję się :) A w sobotę idę na 1zjazd na nowej podyplomówce. Obiecuję sobie, że będzie to ostatnia szkoła! Jeżeli czyta mnie ktoś, kto ma zamiar iść w kierunku pedagogicznym i pokrewnym w sferze nauki i potem zawodu - nie idź tą drogą! Źle płacą, trudno znaleźć pracę i bez przerwy musisz się dokształcać. Jak już złapiesz dobrą pracę - będą uważać, że się lenisz bo jesteś na karcie nauczyciela... kołomyja :/

Muszę się jakoś znowu nakręcić! Tak szybko się zepsułam?

Jak w tytule - zapytałam w Vitalii o jakieś propozycje na ruch, który sprawiałby rzeczywistą przyjemność nawet osobie posiadającej głęboko zakorzenione uczulenie na takowy. W ten sposób w ogóle dowiedziałam się o istnieniu Tiffany Rothe - ta kobieta zachwyca i zaraża pozytywną energią. Jej treningi są ciekawe i różnorodne. Do tego dla partii brzucha jest też zestaw "na stojaka" :D Mnie to zachwyca, bo jak już wielokrotnie wspominałąm mam problem podczas ćwiczeń na podłodze z ujarzmieniem małego R. A tak... wszystko pod kontrolą!if

Polecam naprawdę każdemu! Budujące są też filmiki na których Tiffany ćwiczy z kobitkami, z którymi rozmiarami można się identyfikować... Widać na nich, że wyciskają z siebie poty i walczą. Trzeci dzień intensywnie ćwiczę z Tiff (że tak pozwolę sobie ją znazwać :D) i co prawda czuję jakby ktoś przez godzinę okładał mnie po boczkach łopatą, ale i tak uśmiech nie schodzi mi z twarzy :P

A tu znalazłam mini przewodnik po świecie ćwiczeń wg T. Rothe:

http://www.kreatywa.net/2014/11/trening-z-tiffany-...

                                                    JESTEM ZACHWYCONA!

Bynajmniej nie chodzi o flaszkę! Pierwsze efekty po tygodniu walki. Ja wiem - d*py nie urywa, ale to wystarczy aby mnie zachęcić do dalszych działań.

Dziś wg rady MagiaMagia na dobry poranek zaaplikowałam sobie 15minut z Tiffany Routhe (czy jakoś tak). Rzeczywiście kobitka jest inna niż inne bo energetyczna na maxa, a ćwiczenia są na pograniczu tanecznych wygibasów i sprawiają frajdę nawet jak pot ścieka po... wiadomo czym :)

Polecam to także tym, które w czasie ćwiczeń walczą ze swoimi nieborakami na podłodze - u Tiffany są programy, gdzie NIE MA podłogi. Mi to bardzo ułatwia sprawę... Mały R. jak widzi mnie na podłodze to uważa, że to czas na MMA z mamusią. Myślę, że upłynie sporo wody zanim zrozumie, że niekoniecznie mamusi (mnie) oto chodzi...

Mimo to robię skalpel trzymając jedną ręką bąbla, asekurując i przerzucając. Pewnie jakość ćwiczeń nie jest wtedy odpowiednia, ale i tak czuję po wszystkim, że jednak nie siedziałam na kanapie.

Zrobiłam też sobie 1 września kompromitujące zdjęcie w bieliźnie, aby za miesiąc porównać je z nowym... Z przyzwoitości oszczędze wam tego widoku i zdradzę, że podobno zawieram 41% tłuszczu :/ Ja pitole... Podejżewam, że niezła ze mnie babeczka:

...co poradzić? Prócz oczywistej oczywistości, że przy odchudzeniu trzeba się poruszać obstaję przy trenowaniu w domu z YouTubem. Ale w szerszej perspektywie dosięgają mnie takie oto przemyślenia:

Wychowana jako niesportowa, unikająca "wuefu" za wszelką cenę. Bojąca się porażki i ośmieszenia przy próbie zagrania w siatkę/kosza/nogę/cokolwiek. Generalnie - "dziwolągowanie" chyba rodzi się gdzieś na tej ścieżce. Pogarda dla aktywności fizycznej przerodziła się w subkulturowe poszukiwanie przynależności - z pomieszaniem buntu młodzieńczego wychodzą wtedy różne kwiatki ;)

Moje kwiatki wspominam do dzisiaj z łezką w oku i (żeby było jasne) - kurde, było super ;) Tanie wina, irokez na głowie, jeżdżenie na gapę przez pół Polski i spanie pod chmurką, szlajanie na stopa... Festiwale... od Jarocina przez Woodstocki po imprezy na squatach. Szczupłość nie była trudna :D

Tymczasem w życiu dorosłym: zostali poznani ludzie - dziś najlepsi przyjaciele. Ale nie ma już imprezowania co wekend, hipchaty gotowej na wszystko. Jest praca-dom. Hobby w stylu - słuchanie muzyki na maxa, szydełkowanie, czytanie, granie na grzebieniu czy czymkolwiek. We wszystko jest mi się dość prosto zaangażować, ale nie w ruch!!

W procesie odchudzania traktuję to jako zło konieczne, tymczasem fajnie byłoby znaleźć coś z czego bym czerpała radość... nie potrafię jednak spotkać "tego jedynego" sportowego hobby...

...bo jak sportowa łamaga ma się zakochać w sporcie? Przepraszam, w którym - bez formy, i tego czegoś czego we wczesnej młodości nie wykształciłam, co nawet trudno mi określić...

Zastanawia mnie czy są tu może osoby podobne do mnie - kaleki z lekcji wychowania fizycznego, które po latach w życiu dorosłym czepią radość z jakiejś formy uprawiania sportu - a jeśli tak, to co to jest? Potrzebuję inspiracji i przekonania, że niesportowa osobowość może polubić sport... Bo może! Prawda...?

:p

Na napisanie na ten temat natchnęło mnie po przeczytaniu pamiętnika jednej z Vitalijek. Mój mąż... Moje duże R. To temat rzeka... Sabotuje wszystko domagając się kotleta, kanapki ze smalcem, bigosu. Jak widzi makaron ze szpinakiem dostaje gęsiej skórki (a to moje popisowe danie i tak je gotuje :P). Wszystkie zupy R. gotuje na zasmażkach! W sumie to gotuje całkiem dobrze, ale na bakier z jakimikolwiek przykazaniami dobrej diety. Jak ja gotuje marudzi. Sukces - oduczyłam go zasmażek. Porażka - jak gotuję ja to jest to gruba logistyka bym zjadła dobrze, on nie narzekał i żeby małemu R. też z tego coś wymodzić...

Tymczasem do niedzieli zostałam słomianą wdową. Logistykę mogę sobie odpuścić i puścić wodze fantazji...

Bakłażan.

Już w lodówce.

Czy ktoś ma jakiś rozsądny sposób na bakłażana?? Wstyd się przyznać, ale nigdy nie jadłam tego sympatycznie wyglądającego warzywa...