Pamiętnik odchudzania użytkownika:
angie65

Waga mniejsza, nadal opieram się dzielnie ukochanym słodyczom i nawet dziś u teściowej nie uległam jej roladkom, kluskom i kapuście  A do kawy był biszkopt z owocami i galaretką, kremówki i mufinki. I też wygrałam! 

Te niespełna 3 kilogramy mniej zaowocowały łatwiejszym zdejmowaniem obrączki, więc mam drugi dowód, po wadze, że chudnę :) Żeby tylko nie za szybko... Bo teraz za każdym razem, gdy Ola płacze, martwię się, że to moja wina, bo toksyny ze spalanego tłuszczu dostały się do mleka i jej zaszkodziły. Wiem, trochę nieracjonalne, ale jednak silniejsze ode mnie. Przecież kobiety i  bez diety po porodzie chudną karmiąc piersią i nic ich dzieciom się nie dzieje. Oli wręcz powinno moje zmienione jedzenie służyć Nie głodzę się, a jem zdrowiej na pewno. Dobrze, że (odpukać w niemalowane) póki co, nie ma żadnych objawów alergii bądź nietolerancji pokarmowej. Zdrowa jest :)

Zmieniając nieco temat...zastanawiam się, czy w ramach dodatkowej motywacji, nie  wrzucić do pamiętnika moich zdjęć nieanonimowych. Bo na razie jestem sobie tylko angie65 i nikt mnie zna. A jeśli ujawnię swoją twarz, to głupio by mi było przegrać w walce z własną słabością. Boję się tylko, że świat jest mały i kiedyś to może się na mnie zemścić. Ludzie potrafią być przecież potwornie i bezinteresownie wredni. Zwłaszcza, gdy zazdroszczą komuś sukcesu (który zamierzam odnieść). No ale cóż, nie mam już 15 lat, żeby przejmować się głupimi ludźmi. Zastanowię się...

Dostałam wczoraj plan diety na następny tydzień i gdy go przejrzałam, to buźka mi się uśmiechnęła Posiłki, które lubię, ładnie poplanowane, żeby składniki się nie marnowały i co najważniejsze: już wiem, że w tym tygodniu też nie będę głodna! No super po prostu! Ciągle jeszcze muszę wszystko ważyć, ale zauważyłam, że coraz częściej idealnie potrafię odmierzyć potrzebna porcję. Jeszcze trochę i "waga  w oku", he he he.

A żeby nie było tak słodko, to znowu nie poćwiczyłam. No chyba, że sprzątanie mieszkania wczoraj i długi spacer rodzinny można podciągnąć pod ćwiczenia

Szkoda, że ciągle nie można dodać bilansu dnia, do pamiętnika. Zgłaszałam to już dwa razy i ciągle nic :(

Bez ćwiczeń się nie obejdzie. Ja MUSZĘ znaleźć dla nich czas. Co mi po diecie, jak tłuszczyk mi pozostanie, a mięśnie całkiem znikną? Same zdrowe nawyki żywieniowe mi nie wystarczą :( Jutro ważenie i już mam pietra.

W jednym z komentarzy (autorstwa megan292) trafiłam na link do ciekawego artykułu: MATEMATYKA ODCHUDZANIA

Ciekawe i mądre, trzeba to sobie wziąć do serca :)

To dopiero siódmy dzień diety, a mnie już  dopadł kryzys. Ssie mnie w brzuchu dużo bardziej niż wcześniej i mam napady dzikiej ochoty na podjadanie. Póki co, oparłam się tej pokusie (wyjątkiem jest wchłonięcie ogórka kiszonego i dojedzenie po Szymonie kilku kawałków papryki i ogórka zielonego z obiadu, ale uznaję, zgodnie z moją nową filozofią patrzenia na siebie i swoje słabości z mniejszą surowością , że to nie są grzechy ciężkie ). Cóż, właśnie skończyłam kolację (kuskus z orzechami, rodzynkami i winogronami) i mogę być z siebie dumna,chyba Nie poniosłam porażki! W porę trafiłam na poradę psychologa, żeby w przypadku wielkiej ochoty na COŚ spróbować odłożyć zjedzenie na pół godziny, i tak powtarzać do skutku. Nawet jeśli nam nie przejdzie, to zjemy dużo mniej 

Po tych paru dniach i przyjrzeniu się temu, co mi dietetyk proponuje i zmianach jakie wprowadzam do mojego planu, mam jeden wniosek: o ile stosunkowo łatwo przyszło mi zrezygnować ze słodyczy (na razie ), to cholernie ciężko jest mi utrzymać odpowiedni poziom ilości tłuszczu w posiłkach. To parametr, który najczęściej przekraczam :( I to nie to, że mam dziką ochotę na coś tłustego.Nie. To po prostu jest okropnie zdradliwy składnik w jedzeniu. Wszędzie go pełno i łatwo się zagapić. Dlatego, gdy widzę w podsumowaniu, że o ileś tam mam przekroczony tłuszcz, to staram się już nie kombinować z zamianą potrawy, lecz tam gdzie się da, ograniczam ilość masła, oleju, oliwy lub wręcz ich nie dodaję.

Byle do przodu...

Moje poprzednie podejście do odchudzania z Vitalią miało miejsce przed pojawieniem się na świecie Szymona i Oli. Byłam wtedy wolną jak ptak szczęśliwą przyszłą panną młodą. Miałam mnóstwo czasu na gotowanie, ćwiczenia i zajmowanie się wyłącznie sobą. Teraz to widzę, Dopiero teraz  

Z tamtego odchudzania pamiętam, że non stop myślałam o jedzeniu - co, jak i kiedy mam przygotowywać i jeść. Co, gdzie, kiedy i ile kupić. Non stop. Upierdliwe to było i męczące. 

A teraz, gdy mam na głowie dom i bachorki , gdy każdy dzień mam niemal co do minuty zaplanowany i wypełniony obowiązkami,odkryłam, że o tym wszystkim związanym z odchudzaniem myślę zdecydowanie rzadziej. I jest mi o wiele łatwiej, bo zwyczajnie nie mam czasu na roztrząsanie bzdur. I nie patrzę już na siebie tak surowo. Nareszcie 

I ta oto dzień piąty diety mija

Gdy przed pierwszą ciążą rzucałam palenie, po paru dniach po odstawieniu nałogu, zaczynało mi się śnić, że zapalam papierosa. Czułam smak i zapach dymu jak na jawie. To były sny z gatunku koszmarów, bo choć nic potwornego mnie nie goniło ani nie kłapało na mnie zębami, to pamiętam to silne uczucie smutku i zawodu :( Nawet we śnie czułam się zdołowana sobą, bo wiedziałam, że palić mi nie wolno, a jednak ZNOWU to zrobiłam. Okropne uczucie! I co za ulga, gdy po przebudzeniu uświadamiałam sobie, że to był tylko sen...

Dziś historia się powtórzyła. Zmienił się tylko obiekt mojego snu. Śniłam mianowicie, że idę ulicą Piwną w Gliwicach w stronę Placu Piastów (tam się wychowałam) i z daleka widzę coraz więcej kolorowych straganów, budek, baloników i wstążek. Czułam też cudowny zapach karmelu i wanilii. To był festyn z okazji Dnia Cukierka (cóż sny mają swoje prawa i nie muszą być sensowne ) Na straganach pełno było ciasteczek, tortów, cukierków i takich wściekle kolorowych babeczek w stylu amerykańskim - wiecie, takich co to wyglądają jakby były z plastiku, takie kolorowe są. Wszystko tak cudnie pachniało!  No i skusiłam się na taką babeczkę i poprawiłam lodami włoskimi. Pamiętam ich aksamitną gładkość i uczucie zimna na języku . No i znowu zaraz po skonsumowaniu byłam tak strasznie smutna

A potem się obudziłam. I podobnie jak przy papierosach poczułam radość i dumę z siebie, że na jawie potrafię jednak wytrwać  A lekko nie jest, bo mój mąż pali i lubi słodycze. 

Zdaje się, że moja podświadomość musi jakoś odreagowywać stres związany z odmawianiem sobie tego wszystkiego, co tak lubię. Oby tylko w snach

Jeden dzień i już 2 kilo mniej? Faaajnie :) Jeśli w następną sobotę będzie gorzej, to spróbuję się nie załamywać. Ale za szybko też nie chcę chudnąć, żeby Oli nie zaszkodzić :)

Pierwszy dzień nie był taki zły. Najtrudniejsze jest pilnowanie się, żeby nie podjadać przypadkiem: a to po Szymonie, a to przy gotowaniu. Magiczna szafka ze słodyczami jeszcze nie kusi, ale jak znam siebie, zacznie do mnie mówić najpóźniej za kilka dni

Martwi mnie jednak kompletny brak czasu na ćwiczenia. To wręcz nierealne, żeby znaleźć dla siebie godzinę czasu bez przerw na zajmowanie się dziećmi Bez pomocy przy maluchach nie dam rady ćwiczyć. Pocieszam się, że i tak jestem non stop w ruchu. Pobudka o 6 pozwoliła mi posprzątać w mieszkaniu - do 10 miałam to opanowane, ale za to padłam z dziećmi jak kawka Mogłabym poćwiczyć jak spały, ale zwyczajnie nie miałam sił... Może jak przyzwyczaję się do diety i schudnę trochę, to jakoś mi sił przybędzie?

Dziś przyszedł plan diety. No i po przejrzeniu jadłospisu okazało się, że właściwie muszę gotować osobno dla Szymona i Pawła i osobno dla siebie. Będę się starała proponować im moje posiłki, ale obaj są strasznie  wybredni i najchętniej jedliby smażone panierowane mięsko, a to już nie dla mnie. Czy znajdę tyle samozaparcia, żeby wytrwać?

Wczoraj przy okazji zakupu diety i planu treningowego zrobiłam wymagany test wytrzymałościowy. Pompek zrobiłam 6 (SZEŚĆ) , przysiadów 40, a brzuszków.....000000! Z czym do ludzi, ja się pytam!? A zakwasy mam prawie jak po maratonie 

Jeśli chodzi o mniej-jedzenie, to póki co pozostaje ono w sferze myśli

Ja MUSZĘ się za siebie wziąć, bo to aż przykro się robi na samą myśl, żem tak słaba na woli

A zdjęcia nadal nie zrobione, he he he