Pamiętnik odchudzania użytkownika:
kasia123444

No i zobaczyłam dzisiaj równe 100. Nie zmieniam pomiaru, ale widać po ubraniach, że waga maleje. Poczekam na dwucyfrową liczbę. Powrót do pracy po wakacjach mega stresujący. Właściwie to spotkanie z ludźmi. Większość wchodzi pracodawcy w tyłek i robi wszystko, żeby się wkupić w łaski według zasady "po trupach do celu". Najważniejsze robić swoje, ale nie da się nie widzieć różnych rzeczy. Boże nie daj mi się tak nigdy zeszmacić.

Zdrowe odżywianie przynosi pierwsze efekty. Waga na dziś 102,7. Bardzo dużo, ale 3 kg od początku poszło. Powoli,a chciałoby się szybciej. No nic,oby tak dalej, żeby zapału nie brakło. Fajnie robić coś dla swojego zdrowia. Próbuję wprowadzić zdrowe żywienie w domu. Synuś nawet daje radę, nie ma słodyczy, pustych kalorii ze słodkich napojów. Są owoce i warzywa. Córka nastolatka zbuntowana,że mama nie idzie kupić czegoś słodkiego. Najgorzej przekonać dziadków,żeby zamiast czekolady kupowali wnukom zdrowe rzeczy. Bo czekolada,czy tona słodyczy to rozmiar ich "miłości". 

Dzisiaj 2 tygodnie,jak zaczęłam. Rower zaliczony, dzisiaj w lesie i chyba bardziej się zmęczyłam niz na stacjonarnym. Rower daje wolność i można poukładać myśli. Poza tym bardzo dużo ludzi biega.Ja jestem za ciężka na bieganie,ale zazdroszczę tym co biegają. We wrześniu pójde na aquaaerobic-też super. Wiele osób tu na vitalii mnie motywuje swoim zapałem i oby tak dalej;)

Od 9 dni zdrowo się odżywiam i ćwiczę-codziennie rower.  Dzisiaj z młodym pojeździliśmy po lesie. Zaczynałam 24 lipca z wagą 105,6, dzisiaj jest 103,5. Powoli waga spada.Ale ponad 100 kg to masakra. Codziennie nosić taki nadbagaż. Mam nadzieję,że mi się uda to zrzucić. Cel I to 95 kg I stopień otyłości. Tak czytam pamiętniki innych i bardzo mnie motywują. Podziwiam wszystkich wytrwałych.

Rower zaliczony,jest moc. I ta droga do celu też jest fajna,bo to zmaganie się ze sobą jest super i bywa trudne. Kto jest tak otyły jak ja wie o co chodzi, jeśli próbuje po raz kolejny. Poza tym to czas, kiedy chcę bardziej o siebie zadbać. A najbardziej motywują spadki i przykład innych, którym się udało. Pozdrawiam wszystkich, którzy właśnie próbują pokonać swoją otyłość;)

Wczoraj zaczęłam od nowa.

Waga bardzo powoli się zmienia, wczoraj było 93.7, dzisiaj 94.4. Jeszcze daleka droga przede mną, ale fajnie jest się zmieniać-oczywiście w tę stronę.

Dzisiaj było już 97,7. Na razie nie zmieniam paska. W pracy kilka osób zwróciło uwagę, że jest mnie coraz mniej, chociaż sama wiem, że jeszcze droga daleka. Nie popadam w samozachwyt. Miło jest być poniżej 100. Teraz dobić do 95, żeby już nie był II stopień otyłości, tylko I :) Jem zdrowo i dobrze mi z tym. Żeby tylko nie stracić zapału, bo jo jo byłoby piękne. Pozdrawiam wszystkich odchudzających się i walczących o zdrowie.

To już chyba 73 dni mojego odchudzania, a raczej zmiany sposobu odżywiania na zdrowy. Szału nie ma, kilogramy spadają powoli. Czasami wydaje mi się, że aż za wolno, ale tyle lat niezdrowego stylu życia nie zniknie w jedną chwilę. Wczoraj byłam tak padnięta-bardziej chyba psychicznie niż fizycznie, że już miałam przepuścić swoją codzienną jazdę na rowerze, lecz przełamałam swoją słabość i dobrze, bo od razu lepiej się poczułam. Zauważyłam, że ruch wciąga i uzależnia. Kilka lat temu też miałam taki zapał do wysiłku fizycznego-codziennie jeździłam na rowerze godzinę lub dwie, rano przed zajęciami na studiach. Wstawałam o 5 rano i jechałam na pola, daleko od miejskiego zgiełku. To chyba najlepsza forma odpoczynku. Poza tym to coraz więcej osób mówi mi, że ładnie wyglądam, że różnica jest ogromna, że widać i co ja robię, że tak chudnę. Miłe. Wczoraj moja przyjaciółka dała mi super tunikę, którą kupiła dla siebie, ale okazała się za duża.  Odchudzamy się razem, ona jest niższa i startowała z mniejszego pułapu 84 kg. Teraz waży 76,8. Ładnie jej idzie i widać już utratę kilogramów-chociaż ona narzeka, że jej odchudzanie nie jest tak "spektakularne" jak moje. Tylko ona nigdy nie ważyła 100 kg:) Sama tez widzę, jak moje ciało się zmienia-myślę,że dla mojego zdrowia to odchudzanie to najlepsza sprawa. Odciążam w końcu kręgosłup, stawy, serce. I tak, jak to moja mamusia zawsze mówiła-po co dźwigać tyle kilogramów? I coś w tym jest na własne życzenie robić sobie krzywdę. 

A i jeszcze najważniejsze moja 10 letnia córcia chudnie ze mną:)

Jeszcze raz dzięki za Wasze pamiętniki- motywują i czytam je codziennie. Pozdrawiam

Udało mi się zrzucić 12 kg. To dopiero początek mojej drogi, jakkolwiek miło jest, że inni już to zauważają. Przekroczyłam magiczną trzycyfrówkę:) Walczę dalej, chociaż trudno to nazwać walką, bo gubienie kilogramów jest przyjemne, szczególnie jeśli ubrania robią się luźne i można sobie na więcej pozwolić. Z drugiej strony to nie wygląd jest w człowieku najważniejszy, bo są też inne wartości, o wiele bardziej ważne.