Sobota z samego rana okazała się dla mnie hmmm jakby to ładnie ubrać w słowa, straszna...Postanowiłam się zważyć, bo dawno tego nie robiłam. Załamałam się...Waga pokazała 3 kg więcej... Szok !!!!!! Ale wiem to moja wina. Ostatnie 3 tygodnie spowodowały taki wzrost. Niby mało jadłam, ale za to zwykle na wieczór, bo tylko wtedy znajdowałam czas. No i masz babo placek. Ale nie będę się nad sobą użalała. Bo użalanie nic nie da. Trzeba się ogarnąć i iść dalej. Obrać jakąś taktykę i działać. Ja wiem, wiem gadam ale mało czynię...Jednak wiem,że zawaliłam i postanawiam poprawę. Ja wiem,że nie da rady wszystkiego od razu zmienić, ale znowu małymi krokami... te wzloty i upadki mnie dobijają...Czuję się taka nic nie warta....Może gdy opanuję sztukę panowania nad problemami, stresem to będę same wzloty a upadki pozostaną wspomnieniem...
Relacja z soboty? Posprzątany dom, kuchnia, łazienka. Do jutrzejszego obiadu przygotowane i teraz chwila dla mnie... Pan M pojechał, gdzieś po coś, a ja z dziewczynkami w domu...Chwile posiedzę przed kompem i troszkę rozruszam kości...To nie tak,że wcale nie podchodziłam do prób ćwiczeń, bo ćwiczyłam. Starałam się codziennie ćwiczyć, bo kręgosłup dalej daje się we znaki... Do tego drętwienie lewej strony, ręki i nogi... A za kilka dni kolejna komisja...
A Wam jak mija sobota?
a za tydzień mamy iść na prześwietlenie. Oby nic nie wykazało…Bo ja już opadam z sił… Mało tego teraz i młoda nie ma apetytu…skubnie coś ale to na siłę. Żal mi dziecka bo już nie wiem jak Jej pomóc. Dziś powiedzmy,że jakoś nockę przetrwała i przespała,ale też często się budziła. Chodzi markotna,płacząca… serce mi pęka. Najgorsze dla matki jest to gdy dziecku nie może ulżyć w cierpieniu…Jedyne lub aż co mogę zrobić…to przytulić dziecko…