Pamiętnik odchudzania użytkownika:
myszkakocurkowa

Pewnie teraz będzie wolniej szło, ale to nic, byle w dół.

Ale mam nadzieję, że się pojawi.

Wczoraj byłam na urodzinach bratanka, więc poszalałam ( bez wyrzutów sumienia ). Wrąbałam mały kawałek tortu i dwa niemałe kawałki sernika. Nie wiem czy to dlatego, że nie jem słodyczy, ale wszystko wydawało mi się strasznie słodkie. Bez popijania czerwoną, gorzką herbatą to chybaby nie weszło. 

I na dłuuuuugi czas będzie spokój od słodyczy.

Najgorzej bywa wieczorami. Kusi, żeby coś przekąsić. Tylko raz uległam. zapijam się herbatą do granic możliwości i daję radę. Tylko w nocy siusiu biegam.

A tak będę wyglądać gdy osiągnę cel:

Przywykłam.

Nie ciągnie mnie do jedzenia, do słodyczy, do piwka.

Pije dużo mniej kawy na rzecz czerwonej herbaty, którą bardzo lubię.

Objadam się warzywkami ( pora roku sprzyjająca ), piję wodę mineralną zamiast coli i jakoś pomalutku idzie.

Wagi w domu nie mam, więc skorzystam dopiero jak będę u mamy.

Ale dziś ubrałam spodnie dawno nie noszone i były LUŹNIEJSZE. No nie spadające, ale zdecydowanie już nie opięte do granic możliwości.

Bardzo się ciesze.

Pomału do celu.

Pozdrawiam.

Papierosy zakupuje mój partner życiowy, dla siebie i dla mnie.

Ostatnio bąknął, ze strasznie drogo to wychodzi i trzeba by było ograniczyć się trochę.

No to ja pod wpływem impulsu mu na to: kup mi dresik i karnet na siłownie to ja nie będę paliła.

No i czekam na ten dresik, zastanawiam się czy wytrzymam i szukam fajnej siłowni.

Wiem, że nie będzie lekko, ale jak tylko przyjdzie chęć na papieroska to pomyślę o tych kilogramach zrzuconych na siłowni i to będzie dla mnie nie lada motywacja.

Mam nadzieję, że wytrwam.

Pozdrawiam wszystkich.

W moim przypadku raczej o jego braku.

Zawsze byłam mało sportowo nastawiona do życia, no może oprócz incydentu z odchudzaniem w prawie zamierzchłej przeszłości.

Jedyne co lubię ze sportu to chodzić.

Jednak lenistwo i duże miasto, gdzie wszędzie można podjechać komunikacją miejską robią swoje. Bez zastanowienia pakowałam się w autobus lub tramwaj.

Jednak wprowadziłam pewne zmiany. 

Gdy tylko mogę dylam na piechotę, wysiadam nawet wcześniej z autobusu i idę choć kawałek, lub rezygnuję z opcji jechania na rzecz marszu.

Jadąc windą wysiadam piętro wcześniej i wspinam się po schodach.

Na razie tyle z mojej strony wysiłku fizycznego.

Pomyśle nad zmianami w dogodniejszym czasie.

Najwięcej frajdy miałabym z siłowni, ale tylko rowerek i bieżnia. Reszta jakoś nie dla mnie.

Dziś jestem w skowronkach.

Minęło tydzień od wprowadzenia diety. Miałam się waży raz w miesiącu. Ale nie wytrzymałam. No i wlazłam na wagę. Pokazała 6 kilo mniej. Oczom nie wierzyłam.

Wiem, że to woda, toksyny i inne takie i wiem, że to niezdrowo ale jaka satysfakcja.

Zdaję sobie sprawę, że to zwolni i będzie trudniej, ale na razie cieszę się tym.

Co prawda przy mojej tuszy trudno zauważyć brak tych kilogramów, ale spodnie lżej się zapinają i jakby ciut luźniejsze na tyłku a i brzuch mniej sterczy.

Pozdrawiam wszystkich walczących i czytających

 

Przede wszystkim głównym błędem ( wg wszystkich opinii mądrych ludzi ) jest brak śniadania. Niestety tego nie udało mi się wyeliminować. Żołądek na widok jedzenia z rana buntuje mi się niemiłosiernie. Za to kawusia to wchodzi aż miło. Tak ze cztery kubki. Na szczęście nie za mocna i zamiast cukru słodzik, no i czarna.

Pierwszy posiłek był ( i nadal jest ) koło 15-tej, jak już miałam wszystko mniej więcej ogarnięte i luzik się zaczynał. Było do oporu. Albo solidny obiadek, z sosikiem oczywiście, śmietanką do mizerii lub pomidorków, smażonym kotlecikiem, albo bułki jasne, dobrze obłożone wędlinką i serkiem zółtym, albo pizza lub zapiekanki z Biedronki.. No a jak brzuszek zrobił się pełny, to spańsko ogarniało na maksa. Trzeba było się lulnąć. A że kłopotów ze spaniem nie mam, to tak okoł 3 lub 4 godzinek drzemki się zaliczało. Potem budzonko, kawka na rozruch i zaczynało się sączenie piwka. Koniecznie zimne i z soczkiem, bo takie lepsze. A że wyspana byłam, to do następnego spańska ze cztery piwka weszły. Po piwku wiadomo jeść się chce. Więc leciały grzanki z podwójnym żółtym serem, z chlebka tostowego, ze sporą ilością smarowidełka, bo suche niedobre. Potem lenistwo ogarniało i że było dość późno, szybki prysznic i spanko. Znowu z pełnym brzuchem.

Przyznać przed sobą się jeszcze muszę do dojadania w międzyczasie po dziecku, bo szkoda wyrzucić ( nie takie przeciamkane, ale jak czyste zostało ), próbowania wszystkiego co gotowałam, bo niedobrego obciach podać, picia coli, bo lepsza niż woda mineralna i dla smaku kawa 3 w 1 . Na szczęście problem słodyczy mnie raczej zawsze omijał. Nie umiem oprzeć się tylko Banty ( po prostu dla mnie niebo w gębie ).

Do dzisiaj od rozpoczęcia diety czyli od 1 lipca nie udało mi się wyeliminować braku śniadań i drzemki po "obiedzie", który teraz składa się raczej z samych warzyw.

Zrezygnowałam z późnych posiłków, coli, PIWA, smażonego, pieczywa, wędlin, śmietany, podjadania, dojadania, jedzenia w biegu, gotowego sklepowego żarełka.

Wpis ten ku przestrodze sobie zafundowałam.

Jutro może coś o ruchu, a raczej o jego braku.

Pozdrawiam wszystkich czytających i walczących.

Długi czas brakowało motywacji. Tak jakoś nie chciało się, było wygodniej i przyjemniej ( to złudne ). A tu synek wypalił, że mama ma taki miękki brzuszek. No ma. Właśnie. Na własne życzenie. Coś w środku się zbuntowało i zawzięło. Nadszedł czas na zmianę.

Pozdrawiam wszystkich, którzy tu zajrzą i tych którzy też podjęli wyzwanie.