Ostatnio dodane zdjęcia
Znajomi (2)
Sylwetka
O mnie
Archiwum
Informacje o pamiętniku:
| Odwiedzin: | 21880 |
| Komentarzy: | 125 |
| Założony: | 4 maja 2007 |
| Ostatni wpis: | 21 grudnia 2014 |
Postępy w odchudzaniu
Historia wagi
Moja aktywność - spaliłam 2593 kcal
Moja aktywność - spaliłam 1493 kcal
Moja aktywność - spaliłam 0 kcal
1. polepszyć b. słabą kondycję
2. schudnąć.
I zaczęło się "tradycyjnie" - waga stała, potem nieco wskoczyła w górę (1 1/2 kg) i dopiero teraz mogę powiedzieć, że powolutku rusza w dół - ok. 3 kg. Ale czy to stały spadek, nie wiem - wahania są.
Może się uda - tak powolutku... może.
Minęło pól roku po rozwodzie. Życie "od nowa", w nowym domu (nie własnym), z nowymi problemami, wiele też "po staremu" - to cała moja rzeczywistość.
Wiele rzeczy mi się nie podoba, z wielu jestem zadowolona;
Wreszcie odżyłam nie czekając lub nie oglądając się na innych.
Ale jak to przykro, jak człowiek sobie uświadamia, że był z kimś tak długo, a tak naprawdę był sam. Niby wspólne dbanie o dom, zakupy, a w rzeczywistości brak bliskiego, naprawdę bliskiego ci człowieka - pustka. "Prosiłam się" o bliskość, czułość, miłość - na darmo. Tylko mnie jej brakowało. Tylko ja o tym mówiłam. Ale to teraz nieważne.
Co to znaczy przyzwyczajenie tylko ja wiem.
Przy rozstaniach zastanawiamy się dlaczego z kimś jeszcze jesteśmy, czy to aby nie jest zwyczajne to tzw. przywiązanie.
Ktoś powiedział: co chcesz, o czym mówisz, przecież w końcu sama chciałaś rozwodu.
Tak. Bo nie widziałam już sensu bycia razem-nie razem.
Po ochłonięciu zadałam ostatnie pytanie (jeszcze wtedy mężowi): czy chce-chcemy jeszcze "popracować' nad naszym małżeństwem? Ale uzyskałam odpowiedź - on już nie chce.
Bo już wtedy miał nową nazwijmy to "koleżankę".
A on i dzieci byli całym moim życiem! Dobrze o tym wiedział! Wygodnie mu było. Nie potrzebował miłości ani tym bardziej jej dawać!
Ale wyrwałam się z tej matni !
Zostawiłam jego, zostawiłam mieszkanie (sporo odnowione-została tylko kuchnia do zrobienia; nowe meble etc) - mieszka tam z jedną z córek, która chciała z nim mieszkać po rozwodzie.
Ja zaczynam od początku - muszę poodnawiać inne już mury ( z własnych a nie wspólnych zarobków). Wiele do zrobienia; wiele celów przede mną. Za mną zrobiony pokoik dla córki (pół lipca pracowałyśmy).
Tylko teraz wygrać w totka, żeby żyć w przyzwoitych warunkach i jeszcze porobić coś w mieszkaniu.
...A z drugiej strony jestem szczęśliwa. Żyję prawie pełnią życia.
Nie czekam aby ktoś łaskawie zechciał mnie dotknąć.
Nie czekam aby ktoś mnie zabrał do kina, teatru (bo i tak tego nie zrobił) - chodzę do teatru, do knajpek, czasami na tańce; spotykam się od czasu do czasu z koleżankami.
Tylko żal mi tych lat, że nie zrobiłam tego kroku wcześniej, skoro i tak naprawdę ktoś nie chciał być ze mną (z żoną) - i o tych straconych latach wykrzyczałam byłemu. Było mi lżej.
Brakuje mi tylko drugiej, dobrej duszyczki przy mnie. Ale cóż; taki los byłych, mających już trochę lat, żon.
Do szczęścia brakuje mi też sukcesów w gubieniu, delikatnie mówiąc, sadełka. Mam z tym ogromny problem, a dokładniej problem z podjadaniem. Nie mam silnej woli.
Dokonałyśmy opłatę rekrutacyjną na studia (kilka kier.) i zobaczymy co w ostateczności wybierze.
Życie moje po rozwodzie zmieniło się, ale tak naprawdę tylko w pewnym stopniu, ale zaczynam od czasu do czasu żyć "większą pełnią życia". Mam nadzieje, ze mój optymizm mnie nie opuści!
Zaczynam wierzyć, ze udadzą mi się jeszcze pewne rzeczy w życiu.
A moja waga... przy tych upałach leciutko, powoli idzie w dół. Oby tak dalej!
Żeby się czuć lżej i nieco swobodniej powinnam (muszę?) zrzucić przynajmniej jeszcze z
20 kg. I jak wymawiam te słowa: "20 kg", to jestem przerażona, bo jest to sporo do osiągnięcia. Miewam wtedy wątpliwości czy dam powolutku radę. Dwadzieścia - to bardzo duża liczba!
Dla mnie to sukces, ale chcę więcej.
Wiem, że to skutek moich emocji, stresów ... a nie planów w odchudzaniu. Chociaż w tym okresie zaczęłam rozsądnie (przez przypadek) się odżywiać. Na początku zawirowań życiowych mało jadłam - nie mogłam, mimo że chciałam. Bolał mnie chyba żołądek.
Potem nieco się uspokoiło, wyciszyło. Nawet czasami mam chętkę na coś słodkiego.
Czytam wpisy "vitalianek" - wiele z was ma tyle spektakularnych sukcesów, aż zazdroszczę.
Ale... idę czytać Was dalej. Cieszę się, że chociaż niektórym z Was się tak fajnie udaje dotrzeć do celu czyli zaplanowanego spadku wagi. Myślę o Was cieplutko.
Aż miło popatrzeć na te owoce!
Od 12 do 27 sierpnia wybyłam z domu do ... Bułgarii. Samochodem, tylko z dziewczynami. Prowadziłam na zmianę z córką. Polska, Słowacja, Rumunia, Bułgaria =ok. 1700 km ( w jedną stronę). Po długiej podróży czekała na nas pogoda murowana, jedzonko smakowite, morze ciepłe, opalenizna widoczna. Przez ten czas straciłam 3,5 kg (z 113,5 kg na 110). Jadłam 2 główne posiłki a trzeci, to owoce lub jakieś małe co nieco.Wyjątkowo kiedy skusiłam się na kebab lub napiłam się wina. Ale ... 2 dni po powrocie było wspaniałe weselisko, trochę jadełka (111 kg) i teraz wracam do swej obietnicy, że biorę się za siebie poważnie. Czeka mnie długi rok odchudzania na nowo - mam nadzieję, że efektywnego.
Czytam - nic nie robię konkretnego.
Ja nie mogę tak do końca wziąć się w garść. Brak mi tej wiary sprzed 2 lat. Moje chęci to tylko marzenia. Czekam aż zacznę je spełniać.Tylko nie chce mi się zabrać do tego poważnie - wiem, że muszę już wtedy do końca życia konsekwentnie postępować w sprawie odpowiedniej dla mnie diety, ruchu. Trzeba raz na zawsze przewartościować to moje życie. Tak zrobiłam wtedy, a jednak się nie udało. Chcę teraz ale jeszcze nie mam 100 % wiary.