Pamiętnik odchudzania użytkownika:
czarnepazurki

No i stało się. Przyszedł moment, kiedy mój entuzjazm znikł. Entuzjazm i energia do robienia posiłków wg diety, do radzenia sobie ze stresem.

Biegu, biegu, biegu!!!!

Prawie rok temu, na początku grudnia 2012, osiągnęłam swoją wymarzoną wagę. W dużej mierze dzięki dyscyplinie w bieganiu oraz dzięki dyscyplinie kalorii w odżywianiu. W pewnym momencie zaczęłam jeść słodycze, głównie ciasta, które były dostępne u nas w pracy i mimo, że nadal chudłam, zauważyłam bardzo dziwną gwałtowną zmianę, połączoną z faktem przyjmowania większej ilości cukru. Otóż dostałam okropnego łupieżu na głowie (właściwie wraca mi on od czasów dzieciństwa, ale wydwało się ,że jest już zaleczony, tymczasem powrócił ze zwielokrotnioną siłą), cały czas swędziała mnie głowa, nie mogłam się opanować, aby ulżyć sobie drapiąc, co wyglądało bardzo nieestetycznie i co przestałam wreszcie kontrolować.Wypryski ropne na twarzy zaostrzyły się. Do tego zrobiła mi się infekcja drożdżakowa na paznokciu u nogi, za którą początkowo winiłam moją pedicurzystkę. Ale potem wszystko stało się jasne i gdy zrobiłam sobie badanie w przychodni Vega Medica, okazało się, że mam przerost drożdżaka w organizmie. Aby się go pozbyć, miałam rozpocząć dietę przeciwgrzybiczą. Niestety przestraszyłam się, że nie dam rady. Bo miałam wykluczyć gluten, mleko i owoce oraz produkty fermentowane (sery, tofu, kiszonki sklepowe do których dodawany jest ocet) oraz alkohol. Przestawić się właściwie na kasze i warzywa oraz przyrządzone w domu chude mięso. Mimo, że wiedziałam od dawna, że powinnam była to zrobić, wtedy wydało mi się to zbyt trudne i zaczęłam saobotować swoje wysiłki. Nagle zaczęłam jeść więcej słodyczy, nie umiałam się kontrolować, zamiast jeść zdrowe rzeczy codziennie chodziłam do sklepu przy pracy i kupowałam bounty albo horalky, chyba chciałam sobie udowodnić, że na nic moje wysiłki , bo i tak stracę to na co cieżko zapracowałam, że nie zasługuję na to. Moje ciało było bardzo zgrabne, ale ten strach przed nieznanym chyba dawał sygnał mojemu umysłowi, że i tak mi się nie uda. Umysł nie był przygotowany po dosyć restrykcyjnej diecie, na jeszcze większe wyrzeczenie, tj rezygnacja z chleba, owoców i alkoholu. Moje ciało schudło, ale umysł nie przyjął tej wiadomości, jako realny stan rzeczy na który zasługuję.

Coraz lepiej uczę się kontrolować swoje impulsy rozładowania napiecia poprzez kupienie czegoś słodkiego lub zjedzenie czegoś słodkiego. Dzisiaj mój dyskomfortt polega na tym ,że jest upał ponad 30 stopni i czułam się bardzo źle , bez energii i wyobraziłam sobie, że takie zimne kinder bueno będzie czymś bardzo przyjemnym. Ale uczę się nie przedkładać złudnej przyjemnosći i zatsanawiać się dlaczego mam taką silną potrzebę zaspokojenia takiego pragnienia.

1. Odchudzanie u mnie to również walka i stopniowe zmienianie złych nawyków.
Nie tylko związanych z jedzeniem, ale również ze sprzątaniem, wywiązywaniem się z obowiązków, prokrastynacją, uczciwością wobec samej siebie, konsekwencji i sumienia.

2. Jeżeli nie jestem w porządku w stosunku do siebie, to nie będę siebie szanować, lubić, bo będę siebie winić za nieprzyjemne konsekwencje zaniedbań, za porażki wynikające z zaniedbań i zaniechań.

Bardzo ważna jest wyobraźnia i wykonywanie wszystkich czynności związanych z odchudzaniem z wizją końca. Moja wizja końca to 56 kg wg Vitalii 3 lutego. To będzie krótko po urodzinach mojego mężczyzny :). A na jego urodziny powinnam ważyć 57,3. Przy tej wadze jestem smukła i bardzo dobrze wyglądam zarówno na buzi jak i na ciele. Już przy 58 mam ładniejsze rysy, zgrabniejszy podbródek, oczy wydają się większe i uśmiech bardziej czarujący. Będę też po kilku tygodniach ćwiczeń modelujących, więc na pewno brzuszek będzie napięty i twardy. Już dzisiaj czuję przyjemne napięcie i lekkie zakwasy :)
Muszę się mimo wszystko bardziej skupić na obiadokolacji i lunchu. Trochę za dużo jem w na te posiłki. Czas odchudzania nie jest może najprostszy, bo święta w międzyczasie, ale na razie się tym nie martwię. Wiem, że potrafię czerpać przyjemność z jedzenia, nawet gdy jest go ograniczona ilość.
Tak więc, gdy widzę talerz i jem serwowane jedzonko, jak dziś na szkoleniu, włącza się pamięć i obrazki: żeby zjeść rozsądnie, lekko i po to, by następnego ranka był w żołądku luz, a w organizmie energia do kontynuacji chudnięcia.