Pamiętnik odchudzania użytkownika:
kawonanit

Nie, nie... z odchudzaniem wszystko ok, ale!

Brałam ostatnio udział w bardzo interesującej dyskusji na temat zapachu i pamięci smaku.

Wszyscy to znamy - czujemy zapach ulubionej potrawy i co się dzieje? Zaczynają pracować ślinianki i chociaż nie wzięliśmy nawet gryza czujemy smak potrawy i co? Ano chcemy to zjeść. Teraz, już, natychmiast!

Myślałam, że jest to rzecz, której można się oduczyć. Trenując silną wolę, możemy osiągnąć wszystko, prawda? Ano możemy. Ale czy to, że do końca żywota będziemy sobie odmawiać ulubionych potraw ma sens? Czy naprawdę ma sens takie umartwianie się w imię ładnej sylwetki?

I żeby nie było! Nie chodzi mi o kwestie zdrowotne. Bo oczywistym jest, że w celu ratowania zdrowia, wszystkie poświęcenia są na wagę złota!

Owszem dopuszczam do świadomości możliwość, że jeżeli coś jest syfem to potem może nas od danej rzeczy odrzucać. Np. jakiś wyrób słodzony syropem glukozowo - fruktozowym... Jak się człowiek przyzwyczai do osładzania sobie życia miodem, to potem taki daktyl jest mdląco słodki. A powrót do niegdyś ulubionego wyrobu przynosi zdziwienie... "serio mi to tak kiedyś smakowało?"...

Jednak wiele jest sytuacji, gdzie wydaje nam się, że już coś nas nie wzrusza. Przychodzi taki dzień, że skusimy się na czyjąś propozycję, bo uważamy, że mamy wszystko pod kontrolą, a tu jednak zonk... No niestety, okazuje się, że strasznie tęskniliśmy za tym smakiem. I albo narzucamy sobie bolesną samodyscyplinę, albo płyniemy z prądem....

Chodzi mi o te "banały", z których teoretycznie powinniśmy się wyleczyć. Czyli o te wszystkie słodycze, fast foody, ziemniaki, alkohol, pierogi... Fakt, że niektóre rzeczy warto porzucić, ale znaczna większość z nich jest do zastąpienia, w każdy możliwy sposób poza smakiem!

O czym mówię?

Ano o trenowaniu silnej woli, ale w kierunku umiaru! Jeżeli musi być to coś wątpliwej jakości to niech chociaż nie będzie tego dużo.

Przyglądajmy się swoim rytuałom. Lubimy wyjść ze znajomymi na pizzę? A niby dlaczego nie możemy zaprosić znajomych do siebie i wspólnie tą pizzę zrobić? Ci sami ludzie, ta sama przyjemność, zdrowsza rzecz, którą włożymy do paszczy

Bo chyba nikt nie zakwestionuje, że domowy fast food nagle wyzbywa się wszelkich negatywnych skojarzeń, prawda? Mając kontrolę nad składnikami robimy po prostu porządny obiad. A serwując jeszcze do tego miseczkę sałatki jesteśmy na plus w każdym wymiarze! Podaliśmy pełnowartościowy posiłek i w dodatku po małej sałatce i kawałku pizzy jesteśmy syci, nie musimy sięgać po kolejne kawałki! Zostanie na jutro!

Mało jest rzeczy, których nie da się przerobić na lepszą (zdrowszą) wersję. Każde ciasto, kebab, ogólnie pojęty deser, czy konkret obiadowy - możemy wykonać sami!

Wtedy nasze połączenie zapach = smak ma się po prostu zdrowo. Nie jesteśmy sfrustrowani, ani nieszczęśliwi, nie jesteśmy też na wiecznej diecie, po prostu każdy kolejny dzień jest lepszą wersją dnia poprzedniego.

Zaczynając redukcję powinniśmy sobie zdawać sprawę z tego, że połączenie zapach = smak nie zniknie. 

Już nigdy!

To może nie sabotujmy sobie tego całego odchudzania już na samym początku, com?

***

Dziś pierwszy dzień na wychodzeniu z WO. Na pierwszy ogień idą strączki! Czyli ciecierzyca do obiadu!

W poprzednim wpisie jest podsumowanie. Wpis się nigdzie nie wyświetlił, ale nie znaczy to, że go nie ma. Zainteresowanych zapraszam

Udało mi się przetrwać cały cykl postu, czyli 6 tygodni  Zatem czas na podsumowanie.

Mam wrażenie, że nie zmieniło się nic... Poza wagą oczywiście!

Co miałam zamiar osiągnąć?

1. Pozbyć się świeżych zmian po uczuleniu (bo to co zostało po pokrzywce na szczęście szybko zniknęło). Ręce nie wyglądaj źle, te wszystkie kropki stały się już nieodłącznym elementem krajobrazu... No i delikatna opalenizna też załatwia sprawę.

uczulenie                                                   po uczuleniu

Po WO. 

Tak wiem... nie ta ręka, inna perspektywa i w ogóle pewnie o jakie kropki mi chodzi?  Jednak zdjęcia telefonem tego nie oddadzą....

2. Pozbyć się uporczywie powracającego trądziku. Na to liczyłam najbardziej. Tak właściwie to była ostatnia deska ratunku - a raczej ostatni możliwy winowajca, czyli mój sposób odżywiania się. Wszystkie inne potencjalne przyczyny niejednokrotnie były eliminowane... W poście widziałam ratunek po tym, jak naczytałam się o cudnych efektach u innych... Niestety, nie dołączę do tego grona Na początku głodówki nie pojawiło się "cudowne oczyszczanie", czyli wysyp. Jedynymi anomaliami było pojawianie się krost w miejscach, w których nie zwykły wcześniej występować oraz trzydniowe nasilenie trądziku w 5 tygodniu (w chwili, gdy przestały się pojawiać nowe zmiany, całość ładnie przygasła i jest już na wykończeniu... Czyżby kryzys ozdrowieńczy? Ale że tak późno? Nie wiem co o tym myśleć, później dam znać jak się sytuacja rozwija).

przed                                          po

Nie ma katastrofy, wiem Jednak jak się miało kilka lat spokoju, a potem to ustrojstwo wraca, pojawiają się bolące gule, potem przebarwienia i to ciągłe podrażnienie (lekki rumień) to się przeżywa... No i po raz kolejny - złe oświetlenie, mało zdolny aparat. Te zdjęcia nie oddają "powagi" sytuacji 

I żałuję, że nie mam zdjęć z tego wysypu z zeszłego tygodnia.... 

3. Przywrócić równowagę skórze głowy. Pisałam wcześniej o ciągłym podrażnieniu i świądzie oraz częstym przetłuszczaniem się włosów... Również w 5 tygodniu miałam duże nasilenie objawów, szczególnie świądu. No i cóż... nie widzę poprawy w chwili obecnej...

4. Wyleczyć trzeszczące kolano - również się nie udało... jak trzeszczało, tak dalej trzeszczy.

5. Schudnąć cokolwiek To cokolwiek okazuje się być całkiem imponujące

A teraz ciekawostka... Z bardzo podobnymi wymiarami rozpoczęłam przygodę z Vitalią. Było to pod koniec 2012... I cóż. Raz było lepiej, raz gorzej.... Pokpiłam sobie, co tu dużo mówić  Pozostaje tylko nadzieja, że tym razem tego nie zawalę!

Najbardziej dowalił mi teraz fakt, że nie zorientowałam się, że dobiłam do prawie 10 kg nadwagi... Czy to było 69 kg, 72, czy 75 - zawsze miałam wrażenie, że to jakieś 2 kg, moment zejdzie! 

Teraz, gdy mogę powiedzieć, że nie mam nadwagi nie do końca potrafię się z tego cieszyć... bo to dopiero połowa drogi, a teraz nie będzie już tak łatwo! Przede mną wychodzenie z głodówki i chociaż uważam, że jestem dobrze do tego przygotowana, to prawda jest taka, że zdziwię się, jeżeli nic nie wróci...

***

Chociaż przeżyłam spory zawód po tych 6 tygodniach, nie zamierzam źle mówić o poście  Ba, jestem pewna, że w przyszłym roku go powtórzę. A w tak zwanym między czasie, dla zdrowotności oraz kontynuacji odchudzania, będę trzymała się tzw. przypominajek, czyli dni o samych warzywach. Jednak więcej o tym będzie, jak wyjdę z głodówki.

Cóż mogę jeszcze dodać? 

Chyba jestem ewenementem wśród poszczących, bo nie tylko nie doświadczyłam żadnego uzdrowienia, ale też cały post przeszłam bardzo łagodnie. Żadnych kryzysów ozdrowieńczych, słabości, bólów głowy, uczucia głodu czy innych przykrości... Z minusów mogę wymienić jedynie częste uczucie chłodu, nalot na języku oraz krótkotrwały smród potu.

To by było na tyle. Teraz przez najbliższe 2, 3 tygodnie będę stopniowo wprowadzała nowe pokarmy. Zamierzam ten proces skrupulatnie opisać, tak dla potomności i ku pamięci 

Nie, nie zniknęłam, bo wymiękłam, tylko okoliczności życia mi trochę namieszały  Mianowicie, w zeszłym tygodniu pojawiło się ogłoszenie o odcięciu wody na minimum 24 godziny w perspektywie do 72... Jak mi mąż uświadomił, że to mogą być nawet 3 dni to wszystko we mnie ścierpło... Kilka szybkich telefonów, potem pakowanie walizki i.... tak oto wylądowaliśmy na przymusowej majówce u teściów  Z tych 3 potencjalnych dni zrobił się prawie tydzień. I chociaż nie było to takie beztroskie wolne, bo jednak robota pojechała razem z nami to i tak udało się dobrze wypocząć, pooddychać świeżym powietrzem i nawet wyskoczyć w góry na jedno popołudnie! 

Jak ja się bałam o swoją dietę..... Wszystkiego się bałam - reakcji teściów i niepotrzebnego gadania, rewelacyjnej kuchni mamy 2 wiecznie obecnych łakoci i wypieków... heh... cykałam się jak nie wiem! A co się okazało? Przyjeżdżam i słyszę "opróżniłam lodówkę w kotłowni. Masz ją w całości do wyłącznej dyspozycji" Eee, że co? Tak po prostu? No, a potem było trochę śmiesznie, bo teść mi często zaglądał w talerz z pytaniami:

- A co tu masz? Ziemniaczki? Mówiłaś, że nie wolno...

- Nie, to seler korzeniowy, pokrojony w kostkę i uduszony w curry...

- Aaaa, eeee... (z widocznym niesmakiem, odwróconym wzrokiem i chyba kontrolowaniem odruchu wymiotnego... )

Torturowałam go też częstym widokiem szpinaku (taka trauma z dzieciństwa), ale jakoś nie było mi go szkoda

No i generalnie, szczególnie mama 2 miała masę pytań. I często przechodziła w skrajne stany. A to podziw, a to teksty w stylu "obyś tylko nie wpadła w anoreksję", albo martwiła się, żebym nie zasłabła. Dopytywała jak coś przygotować (tak, jakby chciała powielić niektóre przepisy, ha ha... bo uwierzę ) Ciągle przeżywała, że mi zimno (bo uczucie zimna niestety wróciło fakt, że przez kilka dni było pieruńsko zimno tak po prostu i nie bardzo to pomagało ogólnie rzecz biorąc).

No, ale rozpisuję się nie na temat. 

Może jeszcze tylko wspomnę, że zapachy mnie dobijały... Smażone pieczarki, pieczeń z czosnkiem, naleśniki z serem i konfiturą, rogaliki drożdżowe z dziką różą, ptasie mleczka, pierogi i lody... To wszystko miałam w zasięgu wzroku, węchu i ręki, i.... byłam dzielna Owszem śliniłam się, miałam ochotę na te frykasy, ale myślałam sobie, że nie po to wytrwałam 4 tygodnie na głodówce, żeby się zapomnieć podczas takiego wyjazdu! I dało radę

Dobra, a teraz konkrety. W 4 tygodniu spadło 1, 8 kg, a w 5 tyg. 1,1 kg.

I o ile podsumowanie 4 tygodnia jest nieco nudnawe, bo nic się nie zmieniało, o tyle 5 obfituje w emocje, nie tylko z powodu wyjazdu. Moją uwagę zwróciło:

- powracające uczucie zimna.... Trwało chyba z 4 dni? Im się zaczęło robić cieplej i więcej czasu spędzałam na powietrzu (w słonku) tym na dłużej zanikało. Powracało tylko wieczorem. Na dzień dzisiejszy jest już po wszystkim.

- znaczne pogorszenie cery. Niby mogłabym próbować zwalać to na zmianę wody, ale nigdy wcześniej nie miałam tego problemu. Czyli, że co? Dopiero teraz się oczyszczam? Jak za tydzień już wychodzę z głodówki?

- również uczucie świądu na głowie jest intensywniejsze... Często nie mogłam powstrzymać się od drapania...

- pojawiła się miesiączka, która była bardzo dokuczliwa. Szczególnie nocą, ponieważ często budziły mnie skurcze i marzyłam o Ibupromie... Oczywiście przetrwałam bez niego, ale już dawno nie krwawiłam tak dokuczliwie.

Reszta (czyli zmiany po uczuleniu na rękach) oraz trzeszczące kolano pozostają bez zmian. 

A już za tydzień koniec i wielkie podsumowanie

Minęły 3 tygodnie, przede mną kolejne 3  I o ile organizm nie zażyczy sobie inaczej jestem pewna, że wytrwam tyle czasu. Post nie przysparza mi żadnych problemów. Nie jestem osłabiona, nic mnie nie boli  Ale!

Zaczynam śmierdzieć Kosmetyki cały czas te same, a od wczoraj mój pot tak jedzie, że aż wstyd Mam nadzieję, że to tymczasowe, bo łyso noo.....

Przestały pojawiać się nowe wypryski w dziwnych miejscach. Cera widocznie się uspokaja.

Skóra na głowie niezmiennie swędzi. Nie ma też żadnych zmian w pouczuleniowych pozostałościach. 

Kolano ciągle trzeszczy.

Na języku nalot utrzymuje się z taką samą intensywnością.

Na wadze w ciągu tygodnia ubyło 1, 2 kg.

Podsumowując, poza tym, że chudnę nie dzieje się nic wyjątkowego. Schorzenia, które liczę, że tym postem uda się wyeliminować trwają sobie w najlepsze. Ale tak właściwie to dopiero połowa....nie tracę wiary

Jak dla mnie to teraz jest idealnie. Przyroda budzi się do życia (a miejscami już nawet nieco wybujała ). Temperatura w sam raz, już nie zimno, jeszcze nie gorąco. No cudnie jest! 

W końcu moje spacery nie ograniczają się do przejścia wzdłuż torów (w takim głupim miejscu mieszkam, że jeżeli chcę się dostać na drugą stronę to muszę przemaszerować 20 min. never ending prostą... potem już mogę kombinować  z kierunkami, ha ha, ale te pierwsze 20 minut jest strasznie nużące i oklepane, i w ogóle już takie fuj... no zmęczenie materiału, jak nic. Chęci do spacerów znacząco spadły...)No, ale! Teraz możemy sobie wyjechać w przyrodę i rozkoszować się widoczkami i powietrzem z pominięciem tych cholernych torów 

Na pierwszy ogień poszedł Kampinoski Park Narodowy. Pierwsza wycieczka (4 dni temu) to była taka rozgrzewka. Ustaliliśmy sobie trasę na jakieś 8 km., żeby nie przesadzać tak na dzień dobry. I było WSPANIALE!  Tak cudownie było wleźć do lasu, wyciszyć się, dotlenić, pospacerować jak bozia przykazała hahahah  Spotkaliśmy sporo zwierzątek - sarny, sowę, dzięcioła i węża... całkiem nieźle zważywszy na to, że zapędzaliśmy się za bardzo w głąb  A wczoraj trochę przyszaleliśmy i wyruszyliśmy w trasę na 17 km... nóżki trochę bolą...  No i mogę się powtarzać, że ta zieleń jest piękna, cisza oszałamiająca, a chęci do życia plus miliard  Tym razem potykaliśmy się tylko o węże. Ja spierdalałam przed nimi, a one przede mną. A, była też jedna jaszczurka  I całe chmary komarów  Nie dało się zjeść spokojnie na siedząco, bo moment przykrywała mnie cała chmara 

Teraz muszę wygrzebać jakiś skuteczny środek na to dziadostwo, bo z łażenia po lesie zdecydowanie nie mam zamiaru rezygnować! Może ktoś coś poleci?....

Na Dąbrowskie spokojnie sobie trwam  Już niedługo półmetek... leci to nie wiem kiedy 

W pierwszym tygodniu obyło się bez osłabienia, bólów głowy i innych przykrości tak często opisywanych przez innych poszczących  Jedyne niedogodności, które zaobserwowałam to nalot na języku, który pojawił się trzeciego dnia (tak, wiem, że będzie mi długo towarzyszył) oraz częste uczucie zimna. Skóra bez zmian (brak spodziewanego pogorszenia). Na wadze - 2, 6 kg.

W drugim tygodniu ciągle wszystko spoko. Już nie było mi tak często zimno, tak właściwie ostatnie 3 dni obywałam się bez koca Nalot na języku jest i drażni aromacikiem Skóra - jeśli chodzi o popokrzywkowe zmiany to ciągle wyglądają tak samo; trądzik - bez znaczącego pogorszenia, czy polepszenia, jednak pojawiły się pryszcze w miejscach, w których raczej ich nie bywało (policzki, krzyż). Spadek na wadze 1, 6 kg.

Od samego początku jestem pod wrażeniem, jak inny jest mój apetyt. Ciągle go czuję, nazwałabym go bardzo silnym, ale do opanowania  Przypominają mi się różne dziwne smaki (np. draże kokosowe, które jadłam ostatni raz z 10 lat temu? jak nie lepiej!). Z czułością myślę sobie o potrawach, które zagoszczą przede mną w pierwszej kolejności, ale to nie jest tak, że zajmują moje myśli bez końca. Mąż zresztą też, cały czas jada normalnie i nie czuję potrzeby wydarcia mu talerza

Idzie dobrze, całkiem możliwe, że pociągnę tych 6 tygodni.

Potem będzie jazda przy wychodzeniu....

I wczoraj byłam w Puszczy Kampinoskiej! Jak dobrze było wleźć na trochę do lasu!! Na dniach pojedziemy znowu, tym razem na dłużej A tak w ogóle to zdziwiła mnie jedna rzecz... mamy przyzwyczajenie wyniesione z górskich wycieczek, gdzie mijając się na szlaku z innym, naturalne jest, żeby się pozdrowić. Tutaj to chyba nie jest normalne, bo każde "dzień dobry" było odpowiadane z dużą dozą nieufności... Niefajnie.

Ostatnio pojawiły się pod moim ostatnim wpisem dwa komentarze i poczułam się jak menda ostatnia...Bo przecież tu bywam, trochę czytam, ale mało co komentuję, bo tak jakoś mam wrażenie, że nie mam nic ciekawego do powiedzenia...

No, ale zostałam wywołana do tablicy - to czas się wyzewnętrznić ;) 

Po opublikowaniu tego jakże ambitnego planu, zdobyłam się na heroiczny czyn i zapisałam się do stomatologa. Stres to był ogromny, tym bardziej, że zaniedbałam to sobie (znowu) i cały miesiąc, 2 razy w tygodniu latałam tam jak głupia. Za każdym razem przeżywając tak samo, chociaż żadna krzywda mi się tam nie działa. I chyba pierwszy raz w życiu wynagradzałam sobie żarciem (i alko) moją dzielność... i tak oto dobiłam do 75 kg  - nigdy wcześniej tyle nie ważyłam

Nie zdążyłam się jeszcze dobrze opamiętać, a trzeba było trochę pojeździć po kraju. Tak więc kilka wycieczek, trochę na hurra, trzeba było uskutecznić... Coś tam spędziliśmy też nieco czasu z teściami i kolejne tygodnie mijały. 

I jak już byłam o krok od świętego spokoju, zaczęły się dziać dziwne rzeczy... Mianowicie dostałam tajemniczego uczulenia na rękach. Panika podwójna bo miesiąc wcześniej mąż miał coś takiego samego na plecach. Dermatolog wydawała się być bardziej zainteresowana stanem mojej cery niż tym, z czym przyszłam, poza tym stwierdziła, że nie wie o co może chodzić, dostałam jakąś maść i życzenia powodzenia. Goiło się ładnie, rumień zszedł szybko i zostały jedynie takie pojedyncze kropki, coś ala podrażnionej i przesuszonej skóry (tak to wygląda, ale tym nie jest). I już się wydawało, że jest spokój, ale... dostałam pokrzywki... na całym ciele. Żaden fragment skóry nie został oszczędzony... była nawet na powiekach Wizyta u lekarza? Stwierdzenie, że jedynie w kilku procentach udaje się zdiagnozować przyczyny pokrzywki oraz wypisanie recepty na leki antyhistaminowe. I dotarło do mnie, że mam do wyboru - uskutecznić maraton po lekarzach, robić masę badań (które albo coś wykażą, albo i nie), albo spróbować postu Dąbrowskiej (bosze, jaka ona jest teraz popularna na Vitalii ). 

Czemu nie zdecydowałam się na pierwszą opcję? Ano już kiedyś byłam w podobnej sytuacji, jakoś przed liceum... Rzecz również dotyczyła dziwnego ustrojstwa na moim ciele, ale innej natury. Ale wtedy grzecznie chodziłam z rodzicielką po lekarzach... I na początku to jakoś szło, a jak ustały objawy, a ciągle nie miałyśmy odpowiedzi "dlaczego" wszyscy traktowali nas jak histeryczki i hipochondryczki.... Zdecydowanie wolę poddać się diecie warzywno - owocowej, niż przechodzić podobne przeboje ponownie...

Zresztą o Dąbrowskiej czytałam już od dawna... O tym, jak ludziska sobie wyleczyli przewlekłe problemy skórne.... i też chciałam, ale jakoś nie mogłam się zebrać. Jak widać pokrzywka na całym ciele przyspiesza niektóre sprawy).

I tak już trwam dwa tygodnie. Stan skóry jest niemalże bez zmian, ale cierpliwa jestem... to wszystko się jeszcze wygładzi

A waga? Również ładnie spada I powiem szczerze, że bardziej się przejmuję tym, jak to będzie wyglądało po wyjściu z diety, niż jak przebiega aktualnie.... Ale o zgrozo, to nie waga na dzień dzisiejszy jest najważniejsza....

I tak to wygląda w wielkim skrócie. O tym, jak mi na Dąbrowskiej z pewnością jeszcze napiszę

Przestaję marudzić, chociaż ciągle bardzo niechętnie, ale zajmę się tym, co najbardziej kuleje w moim odchudzaniu. Przestaję zawracać sobie głowę żywieniem (bo jest przecież spoko, od bardzo długiego czasu), a w 100% koncentruję się na aktywności i pielęgnacji ciała. Poniżej przedstawiam rozpiskę, z którą mam nadzieję wypracować sobie dobre nawyki. 

Wymyśliłam sobie, że w kalendarzu powstaną kwiatki Każdy jeden płatek, będzie oznaczał jakieś zadanie, jeżeli wszystko przebiegnie zgodnie z planem płatek kolorowany będzie na zielono, jeśli nie - dostanie kolorek czerwony. To już jest taka zabawa motywacyjna, zdaję sobie z tego sprawę. Jednak, czemu nie?

Potem zrobię zdjęcie jak to będzie wyglądało.

A plan przedstawia się następująco. W każdym dniu tygodnia mam zaplanowaną jakąś aktywność (czy to hantle, czy rowerek, czy też ćwiczenia z piłką), niedziela jest czasem odpoczynku. [EDIT: po namyśle zmieniam zdanie. Ćwiczenia na mięśnie pleców niejako porywają się z tym, co zamierzam robić z piłką. Ponad to - 6 dni aktywności?! Co ja sobie, o naiwna, myślałam Nie, nie, nie... to trzeba jakoś przewartościować... Na początku będą 3 dni w tygodniu wolne od ćwiczeń, inaczej szybko się zajeżdżę i zniechęcę...] Wcześniej "pozwalałam" sobie odpuścić ćwiczenia, jeśli byłam na długim spacerze. Teraz spacer nie będzie usprawiedliwieniem lenistwa. Co najwyżej może sprawić, że przy moim kwiatku powstanie słoneczko

Dalej jest pielęgnacja włosów i twarzy. Będzie się zmieniała z dnia na dzień. I to też taka bardziej ściąga, żebym się nauczyła regularnie stosować niektóre kosmetyki, czy triki, a nie tylko, jak mi się przypomni, albo zachce....

Następna pielęgnacja ciała, w którą zawarłam szczotkowanie ciała na sucho, odżywienie skóry po prysznicu oraz pielęgnacja dłoni, czyli pilnowanie, żeby sprzątać/zmywać w rękawicach, stosować olejek rycynowy na paznokcie oraz natłuszczać skórę dłoni (nakładać rękawiczki bawełnie chociaż na godzinę dziennie lub lepiej na całą noc). W tej kategorii jest jeszcze siemię lniane. Podobno cudownie nawilża od środka. Cóż... sprawdzimy

poniedziałek - hantle, ćwiczenia z piłką, rowerek

pw - siarka, pt - błoto, oliwka, pc- szczotkowanie ciała na sucho, mazidła, olejek rycynowy na paznokcie (sprzątanie/zmywanie w rękawicach), wywar z siemienia lnianego

wtorek - wolne

pw - aloes, pt - oliwka, pc - szczotkowanie, mazidła, paznokcie, siemię

środa - rowerek

pw - wcierka, pt - maść, pc - szczotkowanie, mazidła, paznokcie, siemię

czwartek - hantle, ćwiczenia z piłką, rowerek

pw - siarka, pt. peeling, oliwka, pc - szczotkowanie, mazidła, paznokcie, siemię

piątek - wolne

pw - olejek, pt. oliwka, pc - szczotkowanie, mazidła, paznokcie, siemię

sobota - rowerek

pw - wcierka, pt - maść, pc - szczotkowanie, mazidła, paznokcie, siemię

niedziela - relaks

pw - wcierka, pt - maseczka odżywcza, pc - szczotkowanie, mazidła, paznokcie, siemię.

Nie mam czym się chwalić. Spadek mizerny, ale nie będę kłamać, że nie wiem dlaczego. 

Ostatni tydzień miałam przyzwoicie aktywny, ale cóż to jest w perspektywie całego miesiąca? No właśnie...  

Mąż też coś przyhamował... martwię się, że może zaczęliśmy jeść zbyt mało? Musze się temu przyjrzeć dokładniej!

I trochę kusi mnie dieta IGpro Vitalii... chociażby dla samego podejrzenia przepisów i rozkład makro, który proponują. Z jednej strony coś czuję, że będzie to rozczarowanie i to co zobaczę nic mi nie pomoże oraz nie wniesie, żadnych ciekawostek w naszą dietę, a z drugiej korci mnie tak typowo po babsku 

Spadek 0, 5 kg. i po 2 cm w brzuchu i pasie. Tak to jest jak się olewa aktywność wiedząc, że w jej braku jest problem, a nie w tym co się pakuje do ust...

Kilka ostatnich dni jest... hmm... do pupy proszę państwa.

W końcu ogarnęłam się w zakresie aktywności fizycznej, czym miałam się chwalić w przyszłym tygodniu, ale co z tego, skoro jestem jakaś taka przydechnięta?.... Ciemno, wietrznie, deszczowo, @, "taki czas"? Co jest winne? Nie wiem, ale niech już sobie pójdzie!!!

Zaczęło się w środę kiedy to radośnie stwierdziłam, że jako dzień bez ćwiczeń mogę sobie strzelić spacerek na minimum 8 km. A w związku z tym, że nie lubię łazić po mieście bezcelowo to sobie wymyśliłam spacer do dalszego centrum handlowego po szampon. Zbieram się, ubieram, chcę wychodzić, przetrząsam plecak i... gdzie są moje pieniądze?! Pierwsza panika lekko ścięła mnie z nóg. Dopiero po chwili doszło do mnie, że saszetka z pieniachami wylądowała dzień wcześniej w torbie męża po wspólnych zakupach... A mąż w pracy... Dobra, dzwonię pytam, żeby się upewnić, czy dobrze pamiętam. Tak, wszystko się zgadza, mogę iść (bo dokumenty na szczęście trzymam oddzielnie), ale pojawia się rozkmina w domu same setki, nie bardzo mam w co ją wsadzić (no bo jak to, tak po prostu do kieszeni?) i jak kupię szampon w Almie za niecałe 4 zł. i zapłacę stówką to kasjerka mnie zeżre. Dociera do mnie absurdalność własnych przemyśleń, więc idę po szampon i już. Dlaczego to tak szczegółowo opisuję? Ano bo widzę, że problem jest "szalenie wysokich lotów", a przygniotło mnie to jakby się wybierała za granicę bez paszportu  Na takim poziomie było moje myślenie tamtego dnia, stąd też późniejsze chybione pomysły... ale to jeszcze przed nami  Kij z tym wszystkim, zakupy zrobiłam większe - czego nigdy nie robię przy okazji spaceru, bo i nieść to trzeba z daleka, no i ceny też takie "nie dla mnie", ale jako była kasjerka staram się nie robić takich świństw przy kasie, jak mi kiedyś robiono nagminnie (najbardziej pamiętam jak pewien pan kupił chusteczki higieniczne, żeby rozmienić 100 zł...). Wracam do domu, widzę przed blokiem koparkę, tłumek sąsiadów i robotników rozwalających chodnik. Podchodzę do klatki, a tam informacja o braku wody do momentu usunięcia usterki...  Nie ma wody.. Jak to nie ma wody?! Przecież ja mam okres!! Woda jest mi potrzebna!!!

Załamałam się nieco... Dobrze, że na moim osiedlu są źródełka z oligocenką. Od razu zrobiłam 2 kursy napełniając wiadra i inne, grzecznie czekając w gigantycznej kolejce do kurka.... Usterka została naprawiona po 5 godzinach. Uf... ostatnim razem była to doba, ale wtedy trzasnęło coś w głównej magistrali, tutaj był to problem lokalny... 

No, ale muszę wspomnieć, że rzuciło mi się na mózg, bo... ugotować niby miałam jak, ale pozmywać po tym już nie bardzo....i nie byłoby problemu, gdyby nie fakt, że następnego dnia mieli chodzić po mieszkaniach z inwentaryzacją grzejników, bo przymierzają się do wymiany. No i w duszy odezwał się protest - nie mogę mieć żadnych brudnych garów, jak to będzie wyglądało?! Kij z tym, że ten sam problem dotyczy mieszkańców kilku pobliskich bloków. Nie chcę mieć bajzlu, jak przyjdą obcy ludzie na wizję lokalną i koniec. Rzecz się skończyła tak, że wylazłam do sklepu po gotowce. Wzięłam pierogi i zupki chińskie. Po niemalże 2 miesiącach czystej diety, tak bardzo ją sprofanowałam!!  Tak najnormalniej w świecie przykro, bo teraz mam masę pomysłów na inne jedzonko, które też nie wymagałoby gotowania, a co za tym idzie tony brudnych garów, a byłoby "zgodne z dietą". No trudno, po ptokach.

Jedyny plus z tego mojego niemyślenia, jest taki, że dostałam dowód na to, że faktycznie poprzestawiał mi się apetyt  Jak kiedyś taka paczka pierogów to było mi mało i marzyłam o kolejnych porcjach, tak teraz pojadłam i tych kilka dni później nie mam na nie parcia. To coś nowego 

Nom, ale teraz muszę przejść do efektów tego obchodzenia mieszkań... Niestety czeka mnie rzecz straszna. Administracja będzie wymieniać całe centralne ogrzewanie w bloku. Będą rozwalać ściany!!!  Już sobie wyobrażam te wszystkie problemy, ten hałas który będzie trwał przez demolkę wszystkich 30 mieszkań na klatce... A najbardziej mnie boli, że to przecież nie moje lokum. Gdyby to było moje właśnie mieszkanie pewnie bym się cieszyła, a tak spada na mnie paskudny obowiązek dopilnowania tego wszystkiego... i jakoś przygniata mnie to mocno.... 

I taki humor trzyma się mnie od tamtego czasu. Po prawdzie to zamknęłam się w moim małym światku i nie mam ochoty z niego wychodzić...