Pamiętnik odchudzania użytkownika:
KobietaZWenus

Witam po bardzo długiej nieobecności,

Postanowiłam dodać wpis, abyście wiedziały, że ciągle walczę o lepsze życie i mimo tego, że nie piszę już tak często jak na początku mojej walki o lepszą mnie ciągle pracuje nad sobą i wcale się nie poddałam.

Waga nie spada już tak drastycznie jak na początku mojej drogi, ale to przez to, że nie szłam tak szybko i intensywnie jak na jej początku. Z braku czasu, z powodu innych zajęć, ale to żadna wymówka. Jestem z siebie dumna, że się nie zatrzymałam i ciągle szłam do przodu, szybko, wolno, ale byłam w ruchu.

I gdy ostatnio szłam na uczelnie, w śniegu i kilkunastu stopniowym mrozie doszłam do pewnych wniosków z którymi chciałabym się  z wami podzielić i tym samym sprawić aby poszły w świat.

Otóż życie jest drogą. To pewnie każdy z nas wie. Przez całe życie zmierzamy z punktu A do punktu B. Idziemy, wracamy, potem znów idziemy i tak cały czas, całe życie. Tylko, że życie jest niekończącą się drogą, teoretycznie. Punktem A jest nasza obecna sytuacja, zaś miejscem B jest nasz cel. Więc wyruszamy w drogę z bezpiecznego miejsca A , z ciepłego domu, gdzie mamy wszystko, jest nam dobrze, lecz mimo to chcemy więcej. Czujemy niedosyt, brak czegoś, dziurę w naszej głowie i chcemy to zmienić. Podejmujemy decyzje o wyjściu lub często musimy iść bo nie mamy wyboru. Nakładamy czapkę, rękawiczki, szalik, ciepłe buty, grubą kurtkę i otwieramy drzwi. Na początku jest dobrze, jest nam ciepło lecz potem przychodzi chłód, zwątpienie, pytania o sens drogi. Sensem drogi jest nasz cel. Na pewno każda z nas szła do pracy, na uczelnie lub w jakiekolwiek inne miejsce. Więc idziemy i na każdej drodze jest kryzys, gdy jesteśmy już w połowie odczuwamy zmęczenie, mamy dość, zadajemy sobie pytanie po co mamy tam iść. Myślimy o naszym ciepłym i bezpiecznym miejscu A, chcemy tam wrócić, bo było nam tam dobrze. I nawet gdy byłyśmy w naszej spokojnej przystani nieszczęśliwe i samotne, mimo wszystko chcemy tam być z powrotem. Bo obecna sytuacja jest trudniejsza niż to co było wcześniej. Jest nam zimno, wiatr wieje w oczy, na policzkach czujemy chłód. Może nawet zgubiliśmy po drodze rękawiczki, coś nas opuściło i jest gorzej. Ale nie możemy się wrócić do domu, musimy ciągle iść, bo cofanie się jest bez sensu. Nie pójdziesz do przodu teraz, więc będziesz musiała iść tam jutro, po jutrze, za miesiąc, za rok. Tylko z każdym upływem czasu będzie ci trudniej stać się wędrowcem. Zapomnisz jak to jest rozpocząć wędrówkę. Cofniesz się jeszcze bardziej i dasz za wygraną. Dobrze jest się zatrzymać podczas drogi, odetchnąć, odpocząć i zebrać myśli, zastanowić się, czy chcę iść drogą na skróty czy tą bardziej okrężną, ale mającą piękniejsze widoki. Zatrzymanie się jest w porządku, bo nie cofamy się do punktu wyjścia. Jesteśmy w środku, nie robimy dwóch kroków w tył, tylko trwamy w postanowieniu. Lecz też nie możemy się zatrzymać na zbyt długo, możemy wtedy zamarznąć, zmoknąć, stracić cenny czas lub dojść na miejsce zbyt późno. Musimy iść, choć wiatr wieje nam w oczy, jest zimno i często nie mamy siły, pojawiający się na horyzoncie punkt docelowy, nasze marzenie, nasz cel mobilizuje nas do szybszego kroku. I gdy dojdziemy do celu, znów poczujemy ciepło na skórze, napijemy się herbaty, odpoczniemy i będzie nam dobrze. W szczęściu będziemy trwać i żyć w spełnionym marzeniu. Lecz po jakimś czasie nasze marzenie, nasz punkt docelowy znów będzie punktem wyjściowym, znów zamieni się w miejsce A. Ciepłe. bezpieczne, lecz trochę puste. Znów pojawi się nowy cel, nowe miejsce do którego trzeba iść. I wszystko zaczyna się od początku.......

Witam wszystkich bardzo serdecznie,

A więc od 4 dni jestem studentką i bardzo mi się póki co to podoba. Trochę jest luźno i nie ma zbyt dużo do nauki, ale to dopiero początki, więc nie mam co narzekać. Nie mam czasu nawet napisać notatki do pamiętnika, bo cały czas gdzieś biegam i chodzę. A co najlepsze to chudnę w oczach i w tym przypadku studia są moim wielkim sprzymierzeńcem. Jeszcze miesiąc studiowania a laska będzie że mnie, że och och

No chyba, że się załamię i rzucę studia. Ciężko mi jakoś żyć i dopasować się do tego obrazkowego i schematycznego świata. Ale za coś jedzenie muszę kupić, mogę też wszystko olać i carpe diem.


Miło by było mieć kogoś u swojego boku, ale może mi nie jest to pisane. Trudno, jeśli tak jest, nie można mieć wszystkiego. Właśnie tak się ostatnio zastanawiałam nad tym zagadnieniem miłosnym. Czy jest tak, że jakaś siła na górze lub moce o których  nie mamy pojęcia zsyłają  nam do naszego życia osobę, bratnią duszę, która jest dla nas doskonała, jest naszym lustrzanym odbiciem i przeznaczono ją do życia z nami. Ale spędzenie życia na wierze, ze gdzieś na świecie czeka na nas osoba która jest naszym cudownym dopełnieniem jest dla mnie niedorzeczne. Czekanie na tą mityczną drugą połówkę, naszego partnera idealnego to chyba bujda. Z jednej strony możemy wierzyć w przeznaczenie z drugiej w przypadek. Nie chce spędzić tak życia, czekając na coś co nigdy się nie pojawi. Może miłość to chwilowe zaćmienie mózgu. Nie wiem jak to jest z tymi uczuciami, miłostkami i tymi rzeczami, bo zawsze mijało mnie to szerokim łukiem i to z mojego własnego wyboru, więc nie wiem jak ten miłosny świat funkcjonuje. Nigdy nie byłam zakochana ani zauroczona osobnikiem płci przeciwnej i teraz bardziej patrze na nich jak na mięso do schrupania, a nie ludzi
Dlaczego ludzie się zakochują, co w sobie widzą i takie tam. Teraz czuję się już trochę bardziej gotowa, ale tylko troszeczkę. Pewna jeszcze tego nie jestem. Może też jestem istotą skazaną na wiecznie samotne funkcjonowanie. Nie wiem co mam o tym myśleć. Tak przyglądam się na zakochane pary i trochę im zazdroszczę, ale wiem, ze ja tak nie potrafię i nie wiem jak cudowny musiałby być to człowiek, abym straciła dla niego głowę. Póki co czuję się taka wybrakowana i niepełna, czekam aż coś sprawi, że życie będzie miało sens.

Ciekawi mnie wasza opinia i poglądy na ten temat, jako że pewnie już posmakowałyście uczucia chociażby zakochania, niektóre z was miłości. Więc co o tym wszystkim myślicie?
 Koniec smęcenia idę zając się życiem, czyli niczym ciekawym

Do usłyszenia i trzymajcie się ciepło.

  WITAM,


Jestem z siebie bardzo dumna i zadowolona, że zaczęłam cokolwiek ze sobą robić i przynosi to efekty. Już od dwóch tygodni zasypiam i budzę się bez poczucia winy, że znów nawaliłam i nie dotrzymałam danego sobie słowa, zawodząc się po raz kolejny. Pierwszy raz od jakiegoś czasu w pełni panuję nad sobą i to uczucie jest wspaniałe. Dyscyplina, regularność i konsekwentność w działaniu to moje trzy nowe przyjaciółki, których uroki i dobre zamiary poznaję każdego dnia. Teraz tylko czas dla mnie płynie zbyt wolno, bo już nie mogę się doczekać aby sobaczyć siebie z przyszłości. (No chyba, ze wykończą mnie studia i wpadnę w depresje, bo nie będę wiedzieć co zrobić ze swoim życiem.) Może będę bardziej silna psychicznie, pewna siebie, piękna i czerpiąca z życia pełnymi garściami. Ale ten proces wymaga czasu, dyscypliny, regularności i ciągłej motywacji.

Motywację zapewniają mi ćwiczenia i to, ze każdego dnia mogę zrobić więcej niż dnia poprzedniego. Jestem bardziej silna i wytrzymała, z dnia na dzień potrafię zrobić więcej pompek, więcej brzuszków, przejść cały trening bez odpoczynku. I tak dzień za dniem, ćwiczenia za ćwiczeniami. Jestem lepsza, szybsza i silniejsza. Znudziło mi się już bycie grubasem i chowanie się za wielkimi ilościami materiału, aby ktoś przypadkiem nie zobaczył mojej fałdki. Bo chyba nie na tym ma polegać szczęśliwe życie, kiedy wstydzisz się sama siebie i darzysz swoje ciało taką nienawiścią, jakiej nie życzyłabyś najgorszemu wrogowi.
To wszystko się zmienia i moje działania są tego przyczyną, więc mam na to wpływ. Mogę nad tym zapanować, okiełznać i wykorzystać w aby zbudować siebie na nowo. I nie tylko od zewnątrz, ale też i od środka.

Witam wszystkich,
dziś zaliczyłam największą gafę stulecia i wygłupiłam się niemiłosiernie. Będziecie boki zrywać jak dowiecie się co dziś odwaliłam na mieście, a mianowicie na stacji benzynowej. Albowiem uwaga, wdzięczyłam się do faceta wyciętego z tektury!!! Myślałam, że ten " Koleś" czeka sobie koło samochodu i jak głupia zaczęłam się na niego patrzeć i uśmiechać z daleka, a on sobie stał. Potem jak podeszłam bliżej zorientowałam się, że owy mężczyzna jest z papieru. I wtedy zaczełam śmiać się w głos z własnej głupoty!! Dobrze, ze nie zaczęłam do niego machać Ale wstyd....

Ćwiczę dopiero 4 dzień a tu już spadło mi 2 kg i jestem bardzo zadowolona, bo widać, że chudnę. Mam trochę bardziej smukłą szyję, twarz, brzuch nie jest tak wzdęty, pupa i uda się podniosły, albo możliwe, że dopada mnie placebo i widzę to co chcę widzieć. Ale to nieważne, istotną rzeczą jest, że nie stoję w miejscu.

Wczoraj jechałam przez 30 minut na rowerku, oraz zaliczyłam trening z Jillian.
Dziś też jestem po 30 minutowym rowerku (przejeżdżam 11 kilometrów) i zaczynam level 2 z Jillian.

Uwielbiam to uczucie, gdy wstaję rano i wszystko mnie boli. A gdy jak się przeciągam czuję wszystkie mięśnie, nawet te o których istnieniu nie miałam pojęcia. Świetny stan.
Także DO BOJU, o lepszy tyłek, o lepszy brzuch, o lepszą figurę i o lepsze samopoczucie!!

Dodam motywującą utwór, to nic, ze jest zupełnie o czymś innym, ale jak go słucham czuję się jak wojowniczka, jak Statua Wolności!

"Z początku byłam pełna lęku i byłam sparaliżowana
myśląc, że nigdy nie mogłabym żyć bez ciebie obok.
Ale spędziłam tak wiele nocy
Myśląc jak źle mnie traktowałeś
I stałam się silna
I nauczyłam się jak sobie radzić
I nagle ty wracasz z zewnątrz
Zajrzałam tylko, żeby cię tu znaleźć z tym twoim smutnym spojrzeniem
Powinnam była zmienić ten głupi zamek
Powinnam była powinnam kazać zostawić ci swój klucz
I gdybym choć przez sekundę wiedziała, że wrócisz by mnie dręczyć

Więc teraz po prostu wyjdź i zamknij drzwi
Po prostu odwróć się
Bo już nie jesteś tu mile widziany
Czy to nie ty chciałeś mnie zranić swoim odejściem?
Myślałeś, że dam się złamać?
Myślałeś, że padnę i umrę?
Otóż nie.

JA PRZETRWAM!
Tak długo jak wiem jak kochać, tak długo wiem, że przeżyję
Mam całe życie do przeżycia
Mogę dać całą swą miłość i przetrwam.
Ja przetrwam, przetrwam


Zebrałam wszystkie siły, by nie załamać się
Wciąż usilnie próbując posklejać kawałki złamanego serca.
I och spędziłam tak wiele nocy
Użalając się nad sobą
Wtedy ciągle płakałam
Ale teraz chodzę z podniesioną głową
Teraz widzisz już kogoś nowego
Nie jestem już tą uwiązaną dziewczynką ciągle zakochaną w tobie
A teraz naszła cię ochota by wpaść do mnie na chwilę
I po prostu oczekujesz, że będę wolna
Teraz całą mą miłość zachowuję dla tego, który i mnie kocha "

Trzymajcie się!!!