Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Pola789

Tytuł adekwatny do sytuacji - we wtorek powrót z gór, dzisiaj powrót do pracy no i jeszcze ten nieszczęsny powrót do codzienności... Ale akumulatorki podładowane bo było jak zwykle cudownie, to są magiczne dla nas miejsca, okoliczności i przeżycia .

Zaliczyliśmy przez dwa tygodnie cztery pory roku - od deszczu ze śniegiem, temperatur w okolicach zera i gradu po upalne wręcz dni z pięknym słońcem. Wysiłek bardzo duży - dziennie pokonywaliśmy średnio prawie 20 km. Jeżeli górska trasa ze względu na pogodę była "krótka" to wieczorem był wymarsz na Krupówki, bardziej z potrzeby ruchu niż zamiłowania do tłumów . 

Najbardziej liczy się chyba to pokonywanie siebie i swojej słabości i ten moment, kiedy serce wali a nogi stanowczo odmawiają współpracy a po chwili odpoczynku mimo wszystko idzie się dalej i wyżej. Ktoś, kto nie był, nie widział, nie przeżył nie zrozumie...

Trochę brakowało mi siły. Ze względu na okoliczności nie mogłam odpuścić sobie diety, żebym później nie miała problemów na szlaku . Żywiłam się głównie ryżem, makaronem kukurydzianym i kanapkami z chleba gryczanego. Mój mąż miał okazję poznać moją dietę "od kuchni" i był wyraźnie przerażony. W restauracji on zamawiał sobie pełny obiad a ja ziemniaki z wody i jak była taka możliwość to jakieś mięso grilowane praktycznie bez przypraw. Nie wiem, czy schudłam bo wróciłam jak zwykle spuchnięta - teraz czekam na zejście wody a ważenie planuję na sobotę.

No i cóż - powrót do codzienności czas zacząć bo następny, krótki niestety, kawałek urlopu dopiero równiutko za miesiąc . 

Siły natury przeciw człowiekowi - w czwartek zasiadłam do pisania ale rozpętała się taka burza z wichrem, że musiałam przerwać i wszystko powyłączać. Na szczęście nic nikomu się nie stało i szkoda tylko, że tak mało deszczu. Roślinki trochę odżyły bo zrobiło się chłodniej a można powiedzieć, że po tych trzydziestostopniowych upałach to nawet zimno. Dzisiaj rano około 10 stopni a wysoko w górach ma padać śnieg . 

Powoli zbliżam się do finału przygotowań przedurlopowych. Dzisiaj muszę ogarnąć dom i zrobić porządki przed bałaganem, który zawsze jest w momencie pakowania. Część rzeczy czeka na odświeżające pranie, zresztą mąż dowiezie jeszcze swoją porcję. Z prognoz wynika, że trzeba zabrać więcej ciepłych ubrań i mieć zapas na wypadek zmoknięcia. Dobrze, że jedziemy samochodem z dosyć pojemnym bagażnikiem . 

Z obawą myślę o moim jedzeniu. Mam zamiar upiec dwa chleby gryczane i jakieś ciastka na bazie mąki kukurydzianej i płatków owsianych. Masło bez laktozy i żółty ser pewnie będzie można sobie kupić. Mąż już zamówił sobie keks "na bogato" a z konkretnego jedzenia domowy smalec, pieczoną karkówkę i boczek . Dobrze, że z jego jedzeniem i apetytem nie ma problemów a waga pozwala mu na takie szaleństwa.

Moja szklana pokazała dzisiaj troszkę mniej i nawet jestem zdziwiona, bo wczoraj miałam jakieś szaleństwo nabiałowe. Zjadłam cały kubek śmietany, najpierw do mizerii a później jako dodatek do wafli ryżowych. A wieczorem przypomniało mi się o żółtym serze . Podobno organizm wie czego mu potrzeba i powinno się go słuchać .

Czas leci i pędzi jak lawina w górach a człowiek w "pewnym wieku" chciałby już trochę zwolnić . Pogoda daje się we znaki - ostatnie dni wiosny a każdy jest już zmęczony upałem i suszą. Roślinki biedne, wszystko słabo powschodziło i teraz stoi sobie takie marne, przywiędłe jak w sierpniu, trawa szeleści pod nogami... 

Pojawiło się mnóstwo owoców i warzyw i dzisiaj na bazarku widziałam duży wybór pięknych czereśni, maliny, wiśnie, jagody, truskawki i agrest... A z warzyw najbardziej "przemawiał" do mnie bób, którego jeść nie mogę . Ale są za to młode ziemniaki i przepyszne gruntowe ogórki od znajomego ogrodnika. A za tydzień może już będą prawdziwe pomidory. Marzy mi się taka zupka jarzynowa z młodą marchewką i zieloną pietruszką - jak to niewiele do szczęścia czasem potrzeba .

Jem dosyć zdrowo, piję dużo bo upał a waga sobie stoi bo jest uparta i trochę wredna - trzeba ją zmusić do zmian cierpliwością i wytrwałością. 

Najgorsze są dla mnie takie ostatnie dni kiedy na coś czekam ale jakoś to wszystko zniosę, bo przecież innego wyjścia nie mam  

Jakiś dołek miałam przez ostatnie dni - niby nic złego się nie dzieje a ja zupełnie bez werwy i napędu ale za to z wielką ochotą na płacz i ogólnie taka nadwrażliwa  Przypomniało mi to PMS ale przecież już ponad 12 lat mnie to zjawisko nie dotyczy! Jak zwykle na takie smutki pomogła mi wizyta u fryzjera i króciutki jeżyk w kolorze złotego blondu na głowie. Jest mi chłodno i bardzo wygodnie .

Jem dobrze ale z tendencją do przejadania się wieczorem bo wtedy oczywiście wszystko smakuje najlepiej i jeszcze w dużych ilościach . Nadrabiam owocami ale one mi trochę nie służą i "przedawkowane" powodują bóle żołądka. Wodę staram się pić i pieszo pokonuję spore dystanse. Waga niestety (a może na szczęście) bez zmian.

Zmęczona jestem i jadę na oparach ale ogólnie dobre dni. Powoli załatwiam sprawy i wczuwam się w urlopową atmosferę. Tak naprawdę to od początku roku nie miałam oprócz weekendów i świąt takich prawdziwych dni wolnych. A taki "dzień świstaka" w pewnym momencie staje się nie do zniesienia .

Mam już dokupione sportowe ubrania - nowe koszulki i polary. Zamówiłam też sobie spodnie w dwóch rozmiarach S i M, bo ze względu na moje udka trudno utrafić. Okazało się, że w tych większych mam odpowiednią swobodę ruchów tylko muszę je oczywiście skrócić, mniejsze wracają do sklepu. W tym tygodniu jeszcze fryzjer i przegląd butów żeby w ostatniej chwili nie było niespodzianek.

Dieta poprawna, chociaż na pewno za mało piłam. W ramach ruchu przeszłam dzisiaj niezły dystans (potrzebny krokomierz!!!) a wieczór jeszcze długi więc może będą jakieś ćwiczenia . 

To się nazywają ambiwalentne uczucia - z jednej strony nie mogę doczekać się na przyjazd męża i urlop i chcę żeby czas płynął szybko ale z drugiej wydaje mi się, że mam przed sobą morze spraw do załatwienia i mi tego czasu braknie . Tak jest co roku więc chyba pora przywyknąć i się nie nakręcać dla własnego komfortu psychicznego!

Czerwcowe upały są dość wyczerpujące ale pogoda sprzyja ruchowi na powietrzu a długie, piękne dni wydają się i tak za krótkie. Wczoraj dużo codziennej bieganiny. Uporałam się z rozmrażaniem i myciem lodówki (jak ja tego nie cierpię!) i koszeniem trawy. Z rzeczy do "wykreślenia z karteczki" mam już wyprane plecaki - jednak sporo potu w nie wsiąka i wymagały gruntownego odświeżenia a przy takiej pogodzie już prawie wyschły 

Jedzenie ok tylko skutki nadużycia truskawek dawały mi się we znaki przez cały tydzień. Z FODMAP tak jest - niby coś dozwolone ale nie dla wszystkich i nie w każdej ilości, muszę to zawsze brać pod uwagę. Na wadze mniej o całe 20 dkg (!!!), wspominam o tym tylko z kronikarskiego obowiązku bo aż wstyd . Dzisiaj jeszcze czeka mnie pieczenie chleba a potem robię sobie wolne z najnowszym kryminałem Mroza 

No i uciekły mi kolejne cztery dni! Niestety, nie czułam się najlepiej i nawet nie chciało mi się pisać . Dziś już na szczęście jest poprawa. Noc była wręcz zimna a po tych upałach to miła odmiana i lepiej się spało. Niebo cały dzień cudownie błękitne, wszystko wokół kwitnie i pachnie, ptaki śpiewają i tym trzeba się cieszyć! Bo musi być dobrze 

Jadłam bardzo porządnie, piłam zgodnie z założeniami. Oficjalne ważenie pod koniec tygodnia i mam nadzieję na konkretny spadek - a jak będzie to się zobaczy.

Muszę już chyba zrobić listę rzeczy do ogarnięcia przed urlopem, żeby potem nie wpadać w panikę. Takie wykreślanie spraw załatwionych bardzo uspokaja, a spokój to dla mnie podstawa zdrowej egzystencji  

Te cyferki w tytule zaczynają robić na mnie coraz większe wrażenie .

Dzisiaj doszłam do wniosku, że z wiekiem człowiek robi się strasznym meteopatą - trudno wytrzymać takie upały a w zasadzie huśtawkę pogodową. Rano było chłodno i pochmurno więc wybrałam się na cmentarz porobić porządki i dosiać kwiatki. W międzyczasie nawet kropiło ale potem wyszło słońce i zaczęło przypiekać. Wróciłam do domu po trzech godzinach spocona, wymęczona i bez siły na resztę dnia. Dopiero przed wieczorem odzyskałam trochę wigoru. Taki scenariusz powtarza się ostatnio codziennie . 

Po kontrolnym ważeniu zmieniłam wagę na wyższą mimo, że ubyło mnie 30 dkg. Takie gonienie paska to trochę zaklinanie rzeczywistości a tu trzeba spojrzeć prawdzie w oczy. Zresztą część dzisiejszej wagi to zatrzymana woda bo pije się dużo a upał sprzyja opuchnięciu. Najlepiej widać to po obrączce, która zaczęła uwierać! Jedzenie nawet ok, picie też zaliczone, FODMAP z małymi odstępstwami ale wreszcie wykończyłam rodzynki i już nie będą mnie kusiły . Jem truskawki prosto z krzaczka albo z jogurtem bez laktozy i makaronem kukurydzianym . Przymierzam się też do robienia dżemu tylko muszę znaleźć takie bardziej ekologiczne w większych ilościach.

Ufff  dzisiaj ciężki dzień a upał dodatkowo dodawał mu wagi... Ale też w sumie wszystkie plany udało mi się zrealizować. Jadłam trochę głupio bo same kanapki z chleba gryczanego z żółtym serem a na szybką kolację dwa jajka usmażone na maśle z szynką. W międzyczasie były truskawki prosto z krzaczka a w ramach rozpusty masło orzechowe z zakazanymi rodzynkami . Przy takich temperaturach Muszynianka leje się strumieniem i plan picia zrealizowany na 100%! A ruch to kolejny dzień pracy na podwórku i zakończenie najcięższych robót - teraz tylko plewienie wokół krzaczków i bylin czyli niekończące się zajęcie...

Po pracy zaliczyłam dentystę - ostatni raz w tym sezonie. Wszystko zaleczone, stare plomby wymienione, dzisiaj tylko czyszczenie i piaskowanie - jednym słowem porządek w ustach zrobiony . Udał mi się też całkiem nieplanowany zakup - w sklepie z ciuchami "wygrzebałam" sobie spodnie z H&M w magicznym dla niektórych rozmiarze 36 - przymierzyłam je przez przypadek bo bez okularów na metce zobaczyłam 38 . W pasie leżą dobrze a na udach są trochę opięte no ale przecież mam zamiar schudnąć! 

Jutro na szczęście święto i mam zamiar uczcić je nicnierobieniem. Planuję czytanie najnowszego kryminału Puzyńskiej a przy ładnej pogodzie daleki spacer  

Niech ktoś zatrzyma wreszcie świat, ja wysiadam. Na pierwszej stacji, teraz, tu... 

Normalnie trudno nadążyć - dopiero była sobota, już wtorek. I pojawiła się cyferka 30 na moim liczniku! Ale po kolei to niedziela do wymazania z pamięci, dzień w sumie stracony. Nie będę do tego wracać, nie ma co się nakręcać i dołować. Niby żadnych wielkich odstępstw nie było ale ja czułam się tak bardzo NIJAKO . Wczoraj i dzisiaj już lepiej - jedzenie ok., picie przy tych upałach bez wielkich problemów, FODMAP z malutkimi niestety grzeszkami . A ruch zastępuje mi koszenie trawy - dwa dni po dwie godziny zmagań z kosiarką. Teren miejscami nierówny a kosiarka jak dla mnie trochę ciężka, szczególnie z pełnym koszem. Ma co prawda napęd ale ciężko go używać między krzaczkami czy pod drzewami. Jutro mam zamiar dokończyć wreszcie pracę. 

Zaczęły się truskawki - jedne z nielicznych owoców, które teoretycznie mogę jeść, ale w praktyce wypróbowuję wrażliwość moich wątpi i czekam na efekty. Dzisiaj zrobiłam sobie na kolację kaszę jaglaną polaną truskawkami ze śmietaną bez laktozy - było pyszne .