Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Campanulla

Już szykuję moje nowe buty, bo wiosna dziś absolutna. Oczywiście w słońcu. Buty poczekają pewnie z tydzień, bo następny ma być dosyć chłodny. A w sprawie butów, to jestem ich absolutną fanką, kolorowe, lekkie, na platformie, broń Boże na obcasach. Nosiłam już francuskie sandały, przed laty, koloru pieknego granatu, zapinane na paseczek, takie w stylu " do szkoly". Były bardzo wygodne, zazdrościły mi koleżanki w pracy, przetrwały ok. 10 lat. Były też włoskie, czerwone, na podwyższeniu kwadratowym, przed laty niespotykanym. I tu wzbudzały euforię płci pięknej. Nie wspomnę o lakierowanych Gaborach koloru przydymionej śliwki, które są dyżurnymi na imprezy taneczne. Tych akurat imprez coraz mniej, buty mnie przeżyją. Bo te ślubne, dawnej Syreny, miałam przez całe studia i kilka lat po, a brałam ślub na II roku. Teraz optuje za szerszymi noskami, muszą być wygodne, lecz z pazurem. Te przygotowane to czarny lakier z czerwonymi dodatkami. Świetne do szerokich spodni. Dobra, spacer tradycyjny, obiad też, bo niedzielny rosół I kurczak pieczony. Pozwoliłam sobie na deser po obiedzie, to kawałek chalwy i do tego czarna kawa z kawiarki. Obejrzałam Wzgórze Psów, nie uwiodl mnie. Kościukiewicz zamglony, bez pazura, mnóstwo wulgaryzmów, jakby bez q..y Polacy nie potrafili rozmawiać. Nie kojarzę takich sytuacji w naszym domu, to nie jest normalne. Historyjka mocno naciągana , aktorstwo takie sobie. Więckiewicz gra cały czas na jednej nucie, dla mnie szkoda czasu, ale może będą fani. 

Niestety, dziś brzydko, a taką miałam nadzieję na słońce. Denerwuje mnie to, że poranki są takie ciemne, ponure, odechciewa się wstawać. Siedzę teraz z książka obok, mam przed oczami świeczniki zapalone i marzę o ciepełku słonecznym. Przed chwilą oglądałam ewentualne noclegi czerwcowe w Świętokrzyskiem, to w ramach marzeń, przyjemności w tym ponurym dniu. Codzienne kroki wykonane, chociaż wyszliśmy dziś później. Rano było pranie zdjętej pościeli, drobne zakupy i gotowanie rosołu. Rosół będzie na jutro, dziś poszliśmy zjeść obiad do Róży Wiatrów. To restauracja przy molo i Dworcu Żeglugi Gdanskiej, wybudowanym w 1976r. Pamiętam to, bo sensacją była jego konstrukcja, architektura. Zresztą podziwiana przez znawców do dziś. Miała to być przystań promowa dla jednostek że świata, ale nie zgodziło się wojsko. Niezwykłym rozwiązaniem są schody zawieszone na stropie i wiszące jakby w powietrzu.. Restauracja z pewnością nie zyska uznania wśród młodych, bo to obrusy, kelnerzy elegancko ubrani, klasa. Jedzenie super, dla każdego do wyboru. Są owoce morza, ryby, drób i miesa. Są pierogi i coś dla dzieci. Karta nie jest długa, co oznacza świeże dania. Przy stoliku obok siedziało 4 panów, z rozmowy wynikało, że to emerytowani oficerowie. Spotykają się co jakiś czas przy wódeczce i dobrym jedzeniu. Byli w naszym wieku, opowiadali swoje przeżycia gdzieś w świecie i bawili się doskonale. Zjadłam rosół z kaczki,mąż grzybową na podgrzybkach, byly ogromne i prawdziwe. Potem sandacz pieczony na borowikach- ja, mąż zamówił golonkę z dzika. Do tego po kieliszku wina, widok na Zatokę Gdańska, czego chcieć więcej? Po obiedzie kolejny spacer, aby zrzucić kalorie. Deseru już nie było, a na kolacje wypije kefir. Od wczoraj zażywam kolagen domowy, polecany przez jednego z lekarz na YT. 1 łyżka żelatyny rozpuszczona w 1/4 szklanki wody, 1,5 szklanki soku pomarańczowego, wymieszać, wypić. Mężowi z pewnością pomoże i teraz i po zabiegu. A może i moje biodro przyjmie dawkę z przyjemnością?

Wprawdzie rano pękł wężyk od bidetki i lekko zalało łazienkę i kuchnię, ale poza tym dzień miły. Mąż wymienił i naprawił, poszliśmy tradycyjnie na spacer. W Yach Clubie było bardzo zacisznie, słońce grzało i od razu przyszła na myśl wiosna. Na redzie sporo statków handlowych, w okolicy kręcą się turyści w wieku emerytalnym, bo dla takich każdy czas jest dobry na wyjazd. Gdyby nie zabieg męża to pewnie też byśmy wyjechali. Obiad dziś był komponowany według potrzeb. Zupa ogorkowa( już koniec), leczo, pieczona gruszka z lodami waniliowymi, chalwa i kawa. Można było jeść osobo jako jedno danie + deser lub wszystko. Jutro obiad w mieście,  aby mąż miał miłe wspomnienia na kilka dni nieobecności. Na spacerze wspominaliśmy nasze wyjazdy, planowaliśmy kolejne. Polska ma tyle ciekawych rzeczy do pokazania. Za granicę może we wrześniu? Pogoda będzie łagodniejsza i morze nagrzane.  Ale pierwszy będzie Kraków,  potem Podlasie środkowe i być może  swietokrzyskie. W internecie jest mnóstwo informacji o nieoczywistych a przecudnych miejscach, które odnowione kuszą teraz swoim blaskiem. Jest wielu pasjonatów  odkrywających je, jak ja.

Słoneczko kochane wreszcie zawitało. Wiem, że to tylko na parę godzin, ale nastrój od razu szybuje. Resztki śniegu w zacienionych miejscach jeszcze nie dają za wygraną, to jednak ich koniec. I nawet ptaki śpiewają radośniej. Spacer to 8000 kroków i 6,5 km. Całkiem , całkiem, jak na inwalidę prawie bez kolana i jego partnerkę z niesprawnym biodrem. Wzięłam na spacer trochę pszenicy dla ptaków . Uraczyly się gawrony, wróble i szpaki. Rozśmieszył mnie gołąb, który jako jedyny przy porcji ziarna dziobał jak karabin maszynowy, aby zjeść przed braćmi. Natura! Dziś bez zakupów czyli luzik. I na dodatek obiad mam zrobiony. To ogórkowa, kurczak pieczony, surówka z pekińskiej z marchwią i jabłkiem. Nawet deser popełniłam - mus czekoladowy z mandarynkami. To nie są porcje,o których mówi się " sluszne". To raczej takie degustacyjne , oprócz zupy, bo tu norma. Na szczęście jadamy zawsze o tych samych porach czyli 8, 13:30, 18. Mam więc przerwę 14 godzin. 

Fajna data, bo 05.05.2025. Będę miała konsultacje i ustalany termin operacji biodra. Przewidywany termin to pozna jesień i to mi pasuje. Wczoraj wylądowaliśmy w łóżku po 21, czytałam długo, aż ldo zmorzenia snem. Sny powtarzające się to czekanie na jakiś pojazd, obawa że nie zdążę, poszukiwania męża, który gdzieś się zawieruszył. Spałam do 6, o tej wstaje mąż, ja deczko później. Wyjechaliśmy z domu o 9, jeszcze mało ludzi było na trasie. Najpierw zakupy, gabarytowo duże i ciężkie , warzywa korzenne, ziemniaki, itp. Po zakupach wykorzystałam, kilka diamentów w Hebe i kupiłam nowy tusz do rzęs. Kawa u Sowy + ciastko owsiane i w samochód. W Wejherowie byliśmy sporo przed czasem i tak też zostałam przyjęta, bo nikogo innego nie było. W drodze powrotnej zwróciłam uwagę na wysoki poziom wody w rzecze Reda. Oj, aby nie było podtopień. Dziś na obiad tylko ogórkowa, Mada przepraszam. To zupa zaliczana przeze mnie do ulubionych. Codziennie zapalam t- lighty w świecznikach od syna. Ich blask poprawia nastrój. Fajny prezent. Mąż poszedl do Empiku po przewodniki,ja zjadlam kawalek chalwy, pije herbate Earl Grey i za chwilke ma zamiar zabrac sie za czytanie. Tym razem to kryminal Wojciecha Wojcika pt."Martwa woda". Zaczął sie ciekawie. Moja waga sie trzyma na dobrym poziomie, do jesieni postaram sie wzmocnić mięśnie, aby rehabilitacja przebiegala sprawniej. Na szczęście do tej pory nie utykam i nie kolebie sie przy chodzie, jest zatem nadzieja, że, po zabiegu tak też zostanie. Marzę o podniesieniu stopy ze skrętem na wysokość uda , o nałożeniu buta bez pomocy męża , o braku bólu w nocy,o wstawaniu z krzesła bez bólu w pachwinie. Za rok o tej porze będę po zabiegu, oby.

wieża samotności. To tytuł utworu zespołu Sztywny PAL  Azji. Tekst doskonały, ostatnio na YT ukazał się pierwszy teledysk . Panowie nieco starsi, ale nadal w formie. Ciary mam gdy słyszę piosenkę, jest niesamowicie realna, także dziś. Wczoraj oglądaliśmy na YT "Kupca Weneckiego" Shakespeare . Al Pacino Jeremi Irons i Wenecja. A dziś spotkaliśmy koleżankę z lat naszej obsesji brydżowej, gdy jeździliśmy do nich co wtorek i noce zarywalismy. Jej mąż w moim wieku, zmarł 3 lata temu. Miał Parkinsona. Znajoma opowiadała o swojej wizycie w RPA i czarnym rasizmie tam panującym. Cóż, świat zmienia się na naszych oczach. Ona jest starsza ode mnie o rok, ale czułam się młodsza o najmniej 5. Kobitki, dbajcie o siebie, bo warto. Spacer deczko krótszy, idzie zmiana pogody, to mąż ma bóle . Wyszło 6500 kroków I 4,5 km. Obiad dziś resztkowy, co dobre trzeba zjeść. Mała miseczka zupy fasolowe, to już ostatki, do tego kromka chleba z salcesonem ozorkowym. Zaszłam do mięsnego i takiej nabrałam ochoty, że kupiłam 2 plasterki. Drugie danie moje w postaci tagliatelle z niedzieli, mąż zje gulasz z makaronem. Mix sałat i tyle. Na jutro ugotuję ogórkową na żeberkach i to będzie wszystko, bo planujemy wizytę w szpitalu w Wejherowie i zgłoszenie mojego biodra. Po drodze wizyta w Auchan i zakup tych gabarytowych rzeczy, których nie dźwigam . Aktualnie pogoda się zepsuła, idą chmury , udało się znów wyjść przed deszczem. 

Rozbawił mnie mąż budząc słowami piosenki Nieżywych Schabuff: " A gdybym był krogulcem....:" i dalej " .... z teczka do twego ciala". Moja wyobraźnia szalała, wyobrażając sobie nagiego mężczyznę z tą teczką!🤣. A potem już nie mogłam uwolnić się od tej piosenki. Z uśmiechem na ustach przeszliśmy bulwar i nawrót przez Swietojanska. Morze dziś spokojne, płaskie bo bez fal. Widoczność znakomita, trochę słońca było i ludzi także, stęsknionych spokojnej pogody. Po drodze rozmowy o zbliżających się wydarzeniach, mąż planował jeszcze co kupić, aby odciążyć mnie przez czas jego unieruchomienia. No i wyjazdowe plany, do których ja podchodzę spokojnie,mąż zamartwia się ewentualną zmianą terminów wyjazdów do Krakowa i na Podlasie. Pocieszam, bo 70 urodziny mogę obchodzić cały rok, ten jeden dzień nie jest taki istotny. Kawa i ciastko owsiane w Marioli na Swietojanskiej, gdzie zawsze sporo emerytów. Potem EMPiK , zamówienie dwóch przewodników i zakup dwóch książek. Jeszcze drobne zakupy już przy domu. Dzisiejszy spacer to 8000 kroków i 5,5 km. Wreszcie powrót do normy. Na obiad ostatki zupy fasolowej, jakoś nie potrafię ugotować tylko na 2 dni. Poza tym dawno nie przygotowywane kotlety mielone, ziemniaki i uduszona kapusta kiszona, doprawiona kminkiem, z suszonymi grzybami. Wreszcie skonczylam książkę"Lata beztroski",powieść  o trzech pokoleniach brytyjskiej rodziny z wyższych sfer, tuż przed II wojną  światową.  Książka  dobra, ciekawa, ale trzeba czytać ją w spokoju i z zaangażowaniem, wówczas wciągnie.  I jeszcze, mąż zamówił już szynę CPM do rehabilitacji, oj tak , to tylko tydzień. 

Kolejny beznadziejny dzień. Od rana deszcz, ponuro i mocny wiatr. Znów w domu, bo psa wygonić byłoby grzechem. Moje wczorajsze zapatrywania spacerowe poszły się bujać. W domu zawsze znajdę coś do wykonania,ale przez tę pogodę czuje się jak w czasie pandemii. Mój silny charakter nie pozwoli popaść w depresję, ale wkurza mnie bezruch. Czytam, rozmawiamy, telefonuję do znajomych, coś robię w kuchni. Na obiad fasolowa zupa, ciemny makaron w sosie pieczarkowo- śmietanowym. Dnia przybywa, ale pochmurna aura nie pozwala tego odczuć. Telefon do szwagra w Łebie, gdzie cofka grozi zalaniem. Dłuższa rozmowa ze szwagierka na temat upadku kultury osobistej ludzi, wszechobecnego chamstwa i kompletnego upadku autorytetu kościoła. Teraz chyba tylko ludzie w naszym wieku zdają sobie sprawę z tych sytuacji. I ta irracjonalna radość, że nie będziemy widzieć znikania cywilizacji. Niby dołujące rozmowy, ale wygadanie się pomaga rozładować nastrój pesymizmu. Dziś czytałam, że tzw.self-talk to bardzo pozytywne zjawisko i absolutnie nie oznacza zaburzeń . Przyznam się, że czesto prowadzę takie rozmowy. I na dodatek są one z absolutnym zrozumieniem😉. Wczoraj koleżanka z pracy oświadczyła po obejrzeniu mojego aktualnego zdjęcia , że nie zmieniam się absolutnie. Nie widziałyśmy się osobiście od 2016r. Miłe.

Poranek wyglądał przepięknie. Czapy śniegu na wszystkim, jeszcze mgiełka świateł nocnych i opady białe z nieba. Niestety nie trwało długo, bo temperatura większą, śnieg zrobił się mokry i ok.10 była tylko chlapa. Mąż wyszedł po zakupy i zniechęcił się do spaceru, bo wszystko mokre, trudno przejść chodnikiem, bo nie odśnieżone i błoto przy jezdni. "Cóż było robić, Paweł ani pisnął...", zabrałam się zatem za kuchenne rewolucję. Wczoraj namoczyłam fasolę, dziś gotowałam ją długo, zupa wyszła klasyczna, na boczku, z kiełbasa. Na II danie gulasz, nadal nie kocham wieprzowiny, chociaż był smaczny. Upieklam także slimaczki z ciasta francuskiego, mascarpone i ananasa. Mąż odkurzał, wyprasował co trzeba, zmienił tekstylne dodatki, pozbywając się tych świątecznych. Panicz przysłał zdjęcie domowego burgera, którego dziś wykonał. Klasa! Po południu oglądaliśmy serial Świt Ameryki. Okrutny, brutalny, wręcz dziki i straszny. To opowieść o drugiej połowie XIX w., gdy ze wschodu na zachód ciągnęły wozy osadników, po drodze atakowane przez różne bandy grabiezcow. Mormoni zostali tam pokazani bardzo negatywnie, w wypowiedziach ich przywódcy pobrzmiewały tony wypowiadane przez Trampa. Ot, tak mi się skojarzyło. Jutro namowie męża na dłuższy spacer, a na obiad zrobię spaghetti z pieczarkami.

Owszem, jest ponuro do wymiotów, jest deszczowo, ale temperatura znośna. Wyszłam po zakupy dziś, aby nie robić tłoku tym, co pracują w tygodniu. I musiałam po drodze zdejmować rękawiczki. Tak więc czy idzie? Może wolno i ociąga się, bo wie, że jej nie chcę. RCB alertuje teraz aż przesadnie, lecz lepsze to niż późniejsze tragedie. Nic to,   zaplanowalam na weekend zupę fasolową, moczę ją na jutro. Poza tym będzie gulasz z warzywami pięknie uduszony w nowym piekarniku. Testuję, a jakże, dziś był łosoś na parze + kiszona kapusta. Poprzedziłem to zupą krem warzywna ( ostatki) i grzanką z wędzonym pstrągiem. Smakowite. Czeka mnie jeszcze podróż do Wejherowa, aby złożyć papiery na kwalifikację do zabiegu endoprotezy biodra, i kolejna podróż tamże , aby odstawić męża na drugie kolano. Znalazlam sposób na jego niepokoje nocne spowodowane stresem przed zabiegiem. To prozaiczny termofor, który ładnie usypia, nie powodując przerw i głupich myśli w nocy. Już drugi dzień jest nas czworo w łóżku, bo każde z nas ma swojego przytulasa. Dzień jest dłuższy , co widać ewidentnie, bo zakręcam żaluzje 40 minut później . Niech ta zima wreszcie się zdecyduje , czy ma zostać czy wpadnie tylko na chwilę . Wczoraj słuchałam przez chwilę Jerzego Owsiaka i jego wypowiedzi na temat braku zgody na chamstwo, kłamstwo i oszustwo wśród tzw.dziennikarzy, wśród społeczności. Jakąż to trzeba mieć w sobie nienawiść do innych, gdy ze swobodą obrażamy, wyszydzamy i piętnujemy . A potem do kościoła po rozgrzeszenie i można swawolic od nowa. Wydawać by się mogło, że za czasów słusznie minionej komuny ludzie nie szanowali się, brak było kultury i obycia. A co powiecie o teraźniejszości ? Jest zgodnie z wolą kościoła i przywódcy partii nienawiści . Mój znak zodiaku byk, to waleczna istota, nie zgadzam się na takie życie i będę zawsze reagować na te psujące ludzi zachowania. Nawet kosztem strat własnych.