Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Campanulla

Jest lepiej proszę państwa, cieszy mnie to niezmiernie. Z tej okazji ruszyłam dziś do centrum handlowego , kupić mężowi obiecany sweterek. Już kiedyś pisałam, że zakupy odzieżowe z moim lubym to naprawdę za karę. On nie wchodzi do sklepu, on tam wbiega, rzuca tylko okiem na lewo, na prawo i wychodzi, bo " nic dla mnie nie ma". Wytrzymałam tak kilka sklepów, potem zaczęłam i ja szukać, cofając chłopa od wyjścia . I nagle okazało się, że są, tylko "schowały się". Potem namawianie na przymiarkę, wybór koloru, " a może gdzie indziej będą jakieś?". No ,zeszło  nam ze 3 godziny, w czasie których musiałam zrobić wykład o tym , jak ubierać się , aby nie wyglądać jak stary pierdziel lub "zrobiony na prowincję". Wrócilismy oboje zadowoleni, na szczęście.  Zrobiłam przed chwilą "gołąbki ala Kasia Bosacka , wczoraj obejrzałam program i zainspirował mnie. Ciekawe jak wyjdą, od siebie dodałam jeszcze pieczarki , czyli kapustę , cebulę i pieczarki podsmażyłam i dodałam tak do mięsa, bez zawijania w kapustę. Oczekuje jutro pogody wystarczającej na dość długi spacer. Tak 6-8 km. byłoby akurat na powrót do zdrowia.

Temp. ciała 35,5, czyli nadal osłabienie. Kanar trwa, nadal ropny. Oj, chyba nie uda się tak bez typowego antybiotyku. Dziś wyszłam na chwilkę, aby wymienić książki w bibliotece . Ubrałam się ciepło, ale zmarzłam. Dziś przygotuję sok z marchwi, jabłka i buraka, aby podnieść odporność i chociaż lekko przywrócić równowagę organizmu.  Naleśniki wyszły cudownie. Ciasto zrobiłam przed biblioteka, postało chwilkę, mąka napęczniała, były chrupkie i mięciutkie jednocześnie. A farsz po prostu fantastyczny. Na Wigilię robię zawsze uszka z grzybami, w tym roku dodatkowo zrobię i takie naleśniki. Wieczorem dzwonił syn, pochwalił się, że dostali razem z Niemcami grant na realizacje programu dot. pogranicza polsko- niemieckiego. To już kolejny grant we współpracy z Niemcami, którego beneficjentem jest uczelnia syna. Ach, jesteśmy dumni jak pawie!

I co? I narazie dupa. Katar w dalszym ciągu, ropny także, krztuszę się , chociaż śpię lepiej, no trochę lepiej. Wstałam, bo wytrzymać w łóżku już nie mogę. Dziś był rosół na wzmocnienie organizmu, cały dom pachniał. Rosół gotował się powoli, długo , i wyszedł znakomity. Marchewka aż słodka była. Do tego tylko makaron, zielona pietruszka i gotowany kurczak, taki dziś był obiad.  Na jutro chcę zrobić naleśniki z pieczarkami i kiszoną kapustą. Sporo czytam, także kolorowe gazety, których mąż nakupował. Poza tym krzyżówki , muzyka. Dziś kupiłam kolejne bilety na imprezę kulturalną. W tym miesiącu idziemy na dwa koncerty, jeden muzyki klasycznej, oraz do teatru. Co roku sezon jesienny tak się zaczyna, czekam zawsze na informacje o imprezach.  Coraz więcej moich znajomych przechodzi na emeryturę lub planuje zrobić to w najbliższym czasie. Powiększa się zatem grono osób zainteresowanych życiem  dla siebie. Dziś mąż był na wykładzie z UTW  , rzecz dotyczyła zabytków Rzymu. Wrócił zachwycony wykładowcą, jego swoboda wypowiedzi, barwą tejże. Młody człowiek, co cieszy.  A ja nie moge już doczekać się swoich zajęć. 

I skończyło się wizytą u lekarz. Zaczęły mnie pobolewać nerki, pora zatem była udać się do konowała. Mój przepisał mi antybiotyk bardzo sprytny, bo będę brała go tylko 3 dni i raz dziennie. A zatem nie trzeba wstawać w nocy, pilnować godzin. Oprócz tego zjadłam kromkę chleba ze świeżo wyciśniętym czosnkiem,, pan doktor polecał jako świetny środek dkażający i antybakteryjny. Zastosowałam się zatem Uprzedziłam w UTW, że w tym tygodniu to nie przyjdę z powodu choroby. Dziś w nocy spałam wreszcie normalnie, tylko raz wstawałam, ale kaszel i ropny katar są nadal. Czytam Oskarżenie Mroza i coraz bardziej przestaje mi się podobać to wszystko. Niby Chyłka to taka świetna prawniczka, postrach w Warszawie, a  daje plamy za plamą, histerycznie się zachowuje, nie ogarnia, itd. Zaczęło mnie to nudzić  i tyle.Wzięłam z półki Kornela Filipowicza i jego " Moja kochana dumna prowincja".  Wracam tym samym do prawdziwej literatury, rozrywka mnie nie bawi, przynajmniej w wydaniu Mroza. Węchu nadal  brak, smak lekko, lekko wraca. Dziś nadal zupa z soczewicy , akurat pasuje, bo chłodno jest. Poza tym cos tam mąz wymyśli, a ja nie jestem wybredna.

Słabiutko, bardzo słabiutko. Mam 35,4 stopni ciała. Osłabienie  niestety. A dziś zaczynają się zajęcia  z tańca hiszpańskiego. Przecież nie pójdę taka słaba, spocę się i wrócę do domu jeszcze "chorsza"? No niestety, tak czasem bywa, zamiar nie zawsze pokrywa się z możliwościami. Pogoda powoli wraca do "normalności", czyli  zbliżają się chmury, słońce zamglone, słabo już świeci. Z powodu moich dolegliwości straciłam całkowicie zmysły węchu i smaku. Wczoraj gotowałam zupę z soczewicy na pamięć. Mąż musiał  ją doprawić do smaku, bałam się bowiem przesolenia. Dziś ją jadłam i czułam tylko jej ciepło.  To chwilowa niedogodność, mam nadzieję. Pod naszymi oknami hałas, ruch, bo tynkują. Niedługo będziemy mieszkać zasłonięci przed światem. Od razu przypomniały mi się sklepy " za firankami", czyli konsumy, pomysł świata komunistycznego , gdy władza sprzedawała niektóre towary, te szczególnie potrzebne , tylko uprzywilejowanym. To zdaje się wraca, niestety.

Już październik, piękny, słoneczny dzień. Jeszcze kwitnie nawłoć , nazywana polską mimozą. To chyba o niej śpiewał Niemen.  Dzień cudnie słoneczny, acz lekko chłodny, bo wieje nad morzem. Na bulwarze tłumy ludzi , gdynianie lubią być aktywni.  Na Bałtyku setki Optymistów z białymi żaglami, chyba jakieś zawody. To mój pierwszy spacer od czwartku, wróciłam do domu mokra  z wysiłku, organizm mocno osłabiony. Wczorajsza noc  była koszmarna, mąż porzucił naszą sypialnię i spał w innym pokoju , to z powodu mojego kaszlu.  Dziś kolejna rocznica śmierci kuzyna, który zmarł nagle   w wieku 55 lat. Faktycznie swoim zachowaniem przyczynił się do tej nagłej śmierci, ale chyba jak wszyscy uważał, że to najgorsze nie dotknie jego.  Mąż z rana pojechał na cmentarz, przywiózł kilka kasztanów. Lubię je ,ich kolor chciałabym mieć na włosach. Wczoraj sama zdejmowałam hybrydę z paznokci. Z powodu kataru nie czuję absolutnie żadnego zapachu, odbyło się zatem bezboleśnie dla mnie, cierpiał mąż. Faceci jakoś wyjątkowo są nieodporni na smród zmywacza do paznokci.  Ponieważ ostatnio podpatrzyłam przy manicure jak zdejmuje się hybrydę  ( akcja obok mnie), to z pieczołowitością  wcierałam oliwkę w dłonie po uprzednim peelingu, masowałam kremem do dłoni i paznokci, nanosiłam odżywkę. Jest nieźle, płytka zdrowa, Maxi krzem, który dawkuję widać też pomaga. Po raz kolejny stwierdziłam, że mój ulubiony kolor lakieru do paznokci, to kolor bezbarwny.

To ja ta nędza. Tak wyglądam  z powodu przeziębienia. U mnie jak już, to tak poważnie. Dziś mąż kupił Sulfarinol do nosa i jakiś nowy lek ziołowy wykrztuśny. Twarz mam umęczoną ciągłym wysiłkiem , oczy maleńkie, blada, nie lubię siebie takiej.  Ale nie poddaję się, wstałam, i krzątam się po domu. Zrobiłam  , przepis  z czapy, serniczki z ricotty. Dodałam do masy brzoskwinie z syropu, a spód zrobiłam z  kruszonych herbatników z roztopionym masłem. Serniczki umieściłam w kokilkach do sufletów, jeżeli próba się uda, będę powtarzać. Pogoda dziś przepiękna, ale mogę podziwiać ją jedynie przez okno. Na obiad dziś wołowina  w sosie grzybowym + kiszona kapusta. Taki typowo polski obiad.  Wczoraj otrzymałam maila od koleżanki z pracy, wybiera się na emeryturę, spodziewa się drugiego wnuka / wnuczki. Coraz większe grono znajomych wybiera tę formę bytowania. Nie dziwię się, życie na emeryturze jest spokojne, mieć tylko hobby, jakąś pasję, a czasu nie wystarczy na smutek i zgorzknienie.

Zostałam dziś dłużej w łóżku., aby wypocić ten wstrętny katar. Nie znoszę takich niedogodności, bo u mnie to zawsze na całego. Wstałam jednak na II śniadanie,,które tak pieczołowicie przygotował mój mąż.Pycha!. Dziś kończyłam czytać książkę Agnieszki Olejnik pt " A potem przyszła wiosna". Fajna, o wyborach życiowych z perspektywy kobiety i z drugiej strony mężczyzny. O prawdzie, szczerości , bólu, prostocie życia. To nie jest lektura  z najwyższej półki, ale  przecież  takie pozycje czyta się także . Kupiłam także bilety na koncert Mariusza Lubomskiego, który odbędzie się 26 października w Oliwie.  Lubię faceta, śpiewa wyraźnie, mądre teksty, ma niesamowity głos.  Mam jego autograf uzyskany  podczas demonstracji KOD w Gdańsku. W domu hałas z obu stron. Z jednej remont w budynku naprzeciw, z drugiej stawianie rusztowań do naszej kamienicy.  Na szczęście zaczęto od nastej strony, w ten sposób szybciej będziemy mieć okno na świat.  Dziś robię obiad resztkowy. Pomimo piątku będzie mięso, a dokładnie dwa kotlety schabowe, które nam nie smakowały nawet po usmażeniu. Zrobię zapiekankę z kaszy pęczak, kotletów, pieczarek i fasolki  flażolet. Przygotuję także wołowinę, o której pisałam wczoraj. Planuje ponadto uporządkować szuflady w łazience, bo trochę za dużo tam nawkładałam. A poza tym ciepła herbata + syrop z kwiatu bzu, kocyk, książka, muzyka. Musze sie wykurowac do poniedziałku, bo zaczynam taniec hiszpański. 

Zmieniłam datę zabiegu kosmetycznego, bo od kilku dni mam potworny katar. Męczy mnie w nocy, nie daje spać, dusze się, leci z nosa. Powtarza się to po każdej wizycie u dentysty, gdy dostaję znieczulenie. Muszę zbadać ten wątek. . Byliśmy nad jeziorem, celem były grzyby. Grzybów prawie zero, 2 prawdziwki ( ja, ja!), kilka podgrzybków, trochę kurek. Zamarynowałam  wołowinę na pieczeń, zrobię ją w sosie grzybowym. Pogoda wspaniała spacer po lesie udał się znakomicie. Pusto już, cicho, ludzi nie widać. W domu dalej przygotowuję się do jesieni, chowam odzież letnia, wyjmuję jesienna, przeglądam, zastanawiam się nad zestawieniami. Lubię  sukienki i do tego kolorowe rajstopy, mam ich naprawdę sporo.To była do niedawna moja mania kupowania. Ale zaspokoiłam ją i tyle. Po powrocie znad jeziora  poszłam do łóżka. Leżę od kilku godzin, czytam, przeglądam informacje. Chcę się wygrzać, może w nocy uda się spać, gdy katar spłynie. Ze mną jest ciepły termoforek, ubrany w sweterek z golfem. Fajne urządzonko!

Jesień tak cudna, że aż dech zapiera. Dziś tuż po 9 wyjechaliśmy nad otwarte morze, w stronę Białogóry. Mąż tam przed 40 laty dorabiał w czasie wakacji prowadząc pole namiotowe. Dziś ten teren wygląda zupełnie inaczej, ale plaża i Bałtyk nadal zachwycają.  Samo dojście od parkingu do plaży to ok. 1,5 km. Kijki w ręce i marsz! Ale po drodze co chwila grzyb - podgrzybek, prawdziwek, miodówka.  Do plecaka zatem , w domu ususzę w suszarce. I już słychać szum, a po chwili  widać je- morze! Błękitne , z białymi grzywami fal i ten ogrom pustej przestrzeni z białym piaskiem. Chrzęścił pod stopami , aż miło! Ruszyliśmy na zachód raźnym krokiem, przeganiając mewy. Po 2 km. usiedliśmy zasłonięci przez trawy i zjedliśmy po kanapce, po gruszce, popiliśmy wodą. Po chwili ruszyliśmy dalej, w stronę rzeczki Bezimienna. Maleńka, ale dzielnie toczy swe wody ku morzu. Tam kolejna przerwa na fotografowanie cudów natury. A potem znów w las, bo zaczęło trochę wiać . Po 5 km. dotarliśmy do samochodu . Zrobiła się pora na obiad, zaczęliśmy zatem szukać odpowiedniego miejsca. Niestety, nawet te całoroczne lokale były w większości pozamykane. Dotarliśmy aa przed Krokową, tam w przydrożnym zajeździe zjedliśmy domowy rosół z pierożkami z wątróbki ( pycha!). Powrót do domu wypadł akurat w  godzinach szczytu, poszło jednak nieźle i o 17 zlądowaliśmy w domu.  Przeszliśmy 10km, robiąc 14.400 kroków.  Nieźle. Jestem zmęczona, ale tak pozytywnie. Grzyby już się suszą, aja za chwilę dopije kawę i zacznę czytać. Lubię takie dni. Takie typowo dla emeryta.