Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Campanulla

 czy to zamietka? Mąż mówi, że nie ma takiego słowa, a ja że jest,   skoro tak mowie😀. Takie tam wygłupy słowne, aby oderwać myśli od realnego świata, pełnego głupich , spaslych polityków. Bać się, czy przyjąć postawę: nie mam na to wpływu to po co się zadręczać?. To drugie nie wchodzi w rachubę, po prostu tak nie potrafię. Wczoraj byli goście na obiedzie, podejmowałam ich zrazami wołowymi, surówka z pekińskiej, jabłka, gruszki i marchewki oraz kapustą kiszona duszona. Oprócz ziemniaków była kasza bulgur. Piszę o niej, bo zostało z wczoraj trochę ziemniaków, trochę kaszy, miałam jeszcze trochę warzyw z rosołu, zrobiłam kopytka z tych produktów, pierwszy raz z takiego miszmaszu. Wyszły ok. będą do mięsa. Za oknem zadymka, ciemno się zrobiło, a ja właśnie skończyłam kawę, to druga dziś. Rano zamówiłam pobyt w Iławie, w tym roku tam spędzimy Wielkanoc. Będę absolutnie wolna od kuchni, chce wypocząć i nawet zanudzić się nadmiarem wolnego czasu. Wczoraj oglądałam na Apple tv serial o huraganie i powodzi w Nowym Orleanie. Bezradność urzędników, odpychanie od siebie problemów, brak decyzyjności. Koszmar tych ludzi uzmysłowil mi, że wobec postawy Trampa i my możemy doznać takiego kataklizmu, ze wschodu. Czy wiecie, gdzie znajduje się najbliższy wam punkt ewakuacyjny? Dokąd udać się w razie niebezpieczeństwa? Kto z mocy prawa będzie osobą decyzyjna w temacie  obrony ludności cywilnej?

Wczoraj obejrzałam film oparty na faktach pt. CIche Bractwo. To historia stowarzyszenia Biała Rasa z Seatle, które kierując się zasadami opisanymi w książce nijakiego Turnera, chce dokonań  w 1994-6 r. zamachu terrorystycznego na rząd federalny. W tym celu okradają banki, konwoje, sklepy, zabijając przy tym ludzi. Firmują swoje lokale flagami faszystowskimi. Zamach został udaremniony, jednakże zasady Turnera posłużyły atakującym Kapitol w 2021r. Też wczoraj , widziałam Króla Jordanii wizytującego Trampa, który po prostu sięgnął samowolnie po rękę Króla,   poklepał monarche po dłoni jak szofera za jego pracę. Historia Jordanii sięga XIII w.p.n.e, aktualny monarcha wywodzi się z rodu panującego od 1921r. Stany Zjednoczone nie mogą pochwalić się taka historią, a z pewnością maniery Króla znacznie różnią się od zachowań aktualnego prezydenta/władcy USA. Zniesmaczylo mnie jego zachowanie kolejny raz. Dziś mrozno, dawno tak nie było. U mnie życie powoli wraca do normy, mąż coraz odważniej chodzi z jedną kulą. Ćwiczenia pomagają a i humor wrócił. Oby tak dalej. 

Dziś przymroziło, aż wychodzić strach. A tu zaplanowane zabiegi męża, wyszedł biedak po 8 , gdy było-2. To wszystko dla zdrowia, nie ma co narzekać. Słaby jeszcze ten mój chłopina, po powrocie kolano napuchniete, okłady trzeba robić.Wyrywa się do pomocy, ale cóż może pomóc, gdy dźwiganie zakazane, nosić nie może. Jeszcze trochę, jeszcze chwilkę i będzie ok. Muszę go zmobilizować do ćwiczeń domowych. Dziś szyna CPM odjechała, czyli robi się poważnie, bo teraz inicjatywa własna .A ja cóż, w koleinach przygotowania, zaopatrzenia, zapewnienia. Drobne zakupy, apteka, biblioteka, ot, to co zwykle. Chwilą rozmowy z sąsiadem na temat konieczności ruchu w życiu człowieka. Na obiad pomidorowa z makaronem, naleśniki z mięsem, kiszona kapusta. Zrazy dla Panicza gotowe, teraz mogę poczytać. Znów Wojciech Wójcik, tym razem Krwawe lzy. Zegar jednostajnie tyka, usypiajaco działa. Pora więc na herbatę.

Pobudka o 6: 30, bo mąż dziś na rehabilitację, a trzeba go nakarmic i wyszykować. Ręce zajęte kulami to noszenie niemożliwe a dźwiganie niewskazane. Po jego wyjściu trochę poczytałam, rowerek, stopy na piłeczce dla powięzi i do roboty. Pranie,lista zakupów, porządkowanie po śniadaniu, po nocy. Ładny dzień, niniestety zimny. Wyszłam na spacer po powrocie męża. Na bulwar , morze zobaczyć, powdychać trochę jodu. Wyszło 6000 kroków. Po drodze sporo zakupów, bo jakoś wszystko wychodzi. Na obiad planuje rosół z pielmieni oraz zielona soczewice z pieczarkami i serem. Po poludniu chce sreszcie spokojnie poczytać , pomyśleć o przesadzenih kwiatów doniczkowych, bo mocno się rozrosły. Ostatnio mój świat, moje życie ogranicza się do prozaicznych czynności , a marzenia nie mogą być realizowane. Może jak w przyrodzie, wraz z wiosna zacznie się coś dziać?. Optymizm musi być, ułatwia życie.

Po prostu przerasta mnie to wszystko. Dziś obliczyłam, że przez 47 lat małżeństwa mój mąż miał jakieś problemy powazne z nogami aż 8 razy. To artroskopie , złamany V palec u stopy, zapalenia stawów z brakiem możliwości poruszania się, zerwane ścięgno Achillesa, dwie operacje stawów kolanowych, wycięcie lekotki. O drobiazgach nie wspomnę. Widać taka mój los,  zawsze w pogotowiu😀. Dziś słonecznie lecz zimno, namówiłam męża na krótki spacer, poszedł sam i dobrze. Musi ćwiczyć przed rehabilitacja, aby ta dotrzeć. A ja w tym czasie podgoniłam pracę domowe, włącznie z prasowaniem, czego nie znoszę. Obiad przedstawia się typowo niedzielnie  bo rosol z makaronem I kurczak pieczony. To tyle na dziś, powaliły mnie komentarze dot.piwa, salonów itp. Ludzie uwielbiają komuś dokopać. 

Co jakiś czas któraś z Vitalijek uchyla rąbka tajemnicy o swoich sposobach na zrzuty bądź utrzymanie wagi. I mnie nie owinęłam opowieść pt. Never ending story, bo jak inaczej nazwać to ciągle dążenie do, no właśnie, do czego? Bo skoro wiemy, że słodycze, pieczywo, alkohol i bezruch szkodzą nam , to dlaczego nie potrafimy raz na zawsze z tym skończyć?. Zacznę więc od siebie i oto , co ustaliłam. Alkohol szkodzi wszystkim i zawsze, więc ograniczyłam go do symbolicznej lampki wina, z reguły riesling, od wielkiego dzwonu. Nigdy nie lubiłam piwa, bo uważam je za trunek prostacki, wódka mnie odrzucała zawsze, zostało jak wyżej. Pieczywo: lubię, nie w ilościach hurtowych, ale jego zapach jest upojny i najpiękniejszy na świecie. Niestety, moje wnętrze nie toleruje pieczywa na zakwasie, ledwo taktuje to na drożdżach, po ciemnym , niby zdrowszym mam wzdęcia i bóle, pszenne jest tolerowane lecz niezdrowe. Ograniczam więc do 2 małych kromek dziennie i to w wersji czerstwej. Słodycze mogłabym jeść często, tu jestem wybredna i wybieram tylko to , co faktycznie jest czekoladą, dobrym ciastem, lodem zrobionym naturalnie. Chalwa jest ok.ale bardzo kaloryczna a ja mogłabym ja pochłaniać kilogramami. Rozsądne podejście do sprawy to gorzka czekolada, czasem kawałek ciasta a chalwa od święta. Ruch to najlepsze lekarstwo dla ciała, to wiem od dawna, staram się wykonać codzienna dawkę ruchu, chociaż biodro boli. Mogłoby nie boleć po p- bólowych świństwach, ale rozsądek wziął górę. Dziś trochę pedałowałam i rozciagalam mięśnie i powięzi, był też krótki spacer, bo rano zimny wiatr hulał. wracajac do żywności i zdrowia, pomarańcze czerwone, gruszki konferencja, czasem banan. Dużo zieleniny i warzyw w różnych formach i postaciach, kiszonki, zupy warzywne na oliwie, wywary mięsne. A mieso duszone, pieczone, gotowane, czasem smażony kotlet, bo odstępstwa muszą być. Sporo wody, naparów ziołowych, kawa, herbata niesłodzone. I co? Waga stoi, waha się, jest różnie. Ona także nie może się zdecydować jak się zachować , dlaczego więc ja mam się martwić? Moje choroby autoimmunologiczne nie ułatwiają sprawy, a na dodatek towarzyszą im nowe zjawiska chorobowe, charakterystyczne przy tarczycy, nadciśnieniu , itd. Dlatego lubię siebie taka, jaką jestem, z wadami, przywarami i częstym brakiem konsekwencj. Ale nie katuję ciała żywnością niesmaczna a modną, lubię nabiał w formie przetworzonej , lubię naleśniki wytrawne, nie jadam prawie wcale wędlin, parówek itp. przetworów. Wielokrotnie stwierdzałam, ze jest ciężko , ale łatwo to było w wieku 20- 30 lat. I gdy ulegnę destrukcyjnemu myśleniu o sylwetce młodej dziewczyny, to pomaga zawsze stwierdzenie,że nawet Brigitte Bardott zmizmieniła się rozmiarowo z wiekiem, a Ewa Bem nadal pięknie śpiewa.

Nastrój uzależnia aura, a dziś jest ponuro i jakby kisiel zawieszony nad głowami. Chwilę spędziłam z kawą w łóżku wspominając ludzi, których znałam, którzy odeszli, którzy coś wnieśli do mojego życia. To wielokrotnie były osoby poznane mimochodem, przypadkiem, z którymi doskonale mi się rozmawiało, które pokazały swój świat, swoje talenty. Tego roku wybieramy się na Podlasie i w Świętokrzyskie. Mam nadzieję spotkać znów pasjonatow życia, przyrody, hobbystów nieoczywistych. Ruch dziś ograniczył się do okolicznych zakupów, bo oczekiwałam kuriera, a mąż nie może zareagować tak szybko. Miało być leczo na obiad, ale zauroczyła mnie kaszanka w mięsnym i postawiłam na nią Smażona , z cebulką, do tego kiszona kapusta. Taki jednoroczny rarytas. A kurier przybył akurat gdy wróciłam z zakupami. To zamówiony rowerek dla męża ale i dla mnie bo muszę wzmocnić ramiona , aby o kulach chodzić swobodnie. Mam czas do późnej jesieni. Druga paczka to pralka turystyczna, nieskomplikowane urządzenie, składane, które z pewnością przyda się w dłuższej podróży. Rosół na jutro już ugotowany, rozmowa z koleżanką ponad godzinna odbyta. Powoli wszystko wraca na swoje miejsce, miesiąc jeszcze i będzie lżej. Obiecuje sobie leniuchować jakiegoś dnia, ale to po 20, bo 20 lutego znów fryzjer. Teraz wszystkie usługi trzeba zamawiać wcześniej. Panom od remontu pod nami zaniosłam paczkę kawy, bo dla nas była za słaba i nie trafiona. Zdziwieni, nieufni, bo niby dlaczego ktoś ma im coś darować? Oj się porobiło. 

Poranek jak od dłuższego czasu (14 dni) taki sam: śniadanie, opatrunki, masaż, sprzątanie. Teraz tylko opatrunki są mniej pracochłonne, bo to dezynfekcja, plasterki. Pranie nastawione, rozwieszone, mąż zaopatrzony w podreczne potrzeby, a ja w miasto. Najpierw przychodnia i odbiór skierowania na rehabilitację, potem zakład rehabilitacyjny , ustalenie terminów i rodzajów zabiegów. Od siebie dodałam masaże, zapłaciłam i nie będzie dyskusji po co. Następnie spacer, morze było dziś groźne na horyzoncie, słońce dopiero się budziło na poważnie.Yacht Club, plaża , bulwar, powrót. Po drodze zakupy. W domu czas na obiad, zrobiłam mielone kotlety z mięsa indyczego i łopatki, do środka włożyłam kawałek mozzarelli . Do tego surówka z pekińskiej, marchwi i jabłka. wcześniej była ogórkowa , na deser sałatka owocowa z melona, gruszki, jabłka I mandarynek. Wyprałam w międzyczasie kurtkę , zdjęłam pranie, nastawiłam zmywarkę, usiadłam. Kolana bolą , biodra bola, wyszło 6000krokow. Herbata + kostka czekolady. Teraz chwilą relaksu, czytam Wojciecha Wójcika " Kurs na smierc". Dobre dialogi, więc to sama przyjemność. wczoraj wieczorem film Palmer z Justinem Timberlakem, kolejny obraz Ameryki prowincjonalnej, z obsesja na negowanie inności. Gdyby Mateusz Kościukiewicz zagrał we Wzgórze Psów chociaż  10% procent tego ,co pokazał maly bohater Palmera, byłoby fajnie. Dziś coraz dłuższe, słońce coraz wyżej , a ja już o wiosnie myślę . Zamówiłam buty do pieszych wędrówek , skórzane, z szerokimi noskami, powinny być wygodne. Będą mi natchnieniem dla dni , które mają nadejść. 

dziś na poezję. To na widok książek odłożonych na później, do oddania?. Zaczytałam się w małym wydaniu Exley" Szekspir o miłości". Fragmenty dzieł Szekspira są uzupełnione reprodukcjami obrazów największych mistrzów renesansu, m.in. Rafaela, Tycjana, Belliniego. Wydanie jest wykonane ekskluzywnie, w twardej oprawie złoconej, z użyciem kredowego papieru dla utworów. Motywy graficzne zaczerpnięto z oryginalnych ceramicznych kafli pokrywających podłogi średniowiecznych katedr i kościołów w Anglii. Czytałam sobie, potem mężowi na głos szekspirowskie wyznania miłości. Sprawiło mi to ogromną przyjemność. Przypomniałam sobie zafascynowanie poezją w czasach młodości, gdy uczucie nie raz targało me serce z radości lub z rozpaczy, w zależności od stanu zakochania. Chyba będę sięgać po innych twórców, bo takie to laskoczace przyjemnie w brzuchu. Znalazlam też przyklejoną karteczkę z ceną - 27,30zl. Nie pamiętam kiedy i gdzie kupiliśmy ten egzemplarz, ale pozostanie ze mną . Dziś wizyta męża u ortopedy, goi się dobrze, w niedzielę już zdjęcie opatrunku, dziś było zdjęcie klamer szt. 42. Od poniedziałku rusza rehabilitacja, oczywiście prywatnie, bo na nfz to kolejka kilka miesięcy. W okolicy jest kilka zakładów świadczących takie usługi, korzystaliśmy z nich wielokrotnie. Syn będzie w środę , czyli za tydzień, zamówił zrazy. A ja na obiad dziś podałam zupę ogórkową i leczo. W lokalu pod nami remont, hałas niesamowity przy pracach demolkowych. Wykonałam 4000 kroków , tak więc norma zachowana, ta norma zaniżona z powodu innych obowiązków. 

Codzienność o tej porze roku jest szara i zwyczajnie nudna. Przerywnikiem są zakupy, spacer, spotkanie znajomych, rozmowy telefoniczne. Oczywiście są książki, muzyka, tv, rozmowy. Brak mi jednak wrażeń oczekiwania, co się jutro wydarzy. Wiem, niedługo już, ale i tak mam dosyć, chociaż jestem cierpliwa. Zamykam wówczas oczy albo zawieszam się i jestem np.w Krakowie, idę Plantami na Sławkowska, na lody włoskie. Potem Rynek przecinam kierując się na św.Anny, stamtąd blisko nad Wisłę. Albo jestem gdzieś w Polsce, na łonie natury i tu pojawiają się obrazy z Arkadii, z Puszczy Bialowieskiej, z rozlewiska ujścia Warty. I ptaki, wszędzie słychać ich śpiew, jest zielono, niebo niebieskie, jestem rozleniwiona słońcem.  potrzeba wyjazdu narasta we mnie coraz bardziej. Powrót do rzeczywistości, to obraz za oknem i co tu więcej pisać. Jutro mąż ma wizytę u ortopedy i zdjęcie szwów. Zapał do rehabilitacji trochę mu siadł, ale spodziewam się, że ta wizyta coś zmieni. A ja , co ja? Jak co dzień, zakupy, znów szukanie jakiegoś dobrego pieczywa, po drodze planowanie posiłku na jutro, biblioteka. Po powrocie pranie, gotowanie, teleporada z moim lekarskim kontaktem aby otrzymać skierowanie do ortopedy. Muszę jakiegoś sobie zaklepać, żeby miał mi kto szwy zdjąć i kierować dalej. Na jutro przygotowałam zupę ogórkową i leczo. Podam je z ryżem. Dziś mąż zjadł resztę karkówki z kopytkami i z marchewka, ja z ryżem i z buraczkami.