Pamiętnik odchudzania użytkownika:
falcon1982

W końcu.... w końcu zrobiłam TO!

POSZŁAM BIEGAĆ!:)

Przymierzałam się do tego, nastawiałam psychicznie od roku już chyba.

Pamiętałam, jak z 15 lat temu (!) biegałam, miałam 15 kg więcej i bieg był dla mnie męczarnią. Co chwilę przerwa i chód zamiast biegu, zadyszka taka, że tchu nie mogłam złapać- jednym słowem wspomnienia nieciekawe. Ale biegałam, bo miałam cel- schudnąć choć nie czerpałam przyjemności z tego.

A teraz, mimo moich uprzedzeń tydzień temu kupiłam buty i wczoraj wieczorem w końcu poszłam. I już wiem, po  tym pierwszym razie, że rower stacjonarny ma konkurencję w kategorii ulubiona aktywność:)

6km, bez zadyszki, z uśmiechem na twarzy, z odpowiednią muzyką w uszach, po drodze zachód słońca- cudowne uczucie!

Oby tak dalej:)

Miłego długiego weekendu...

No to doczekałam się porażki. Cały tydzień to porażka dietowa- równo tydzień temu przypałętała się do mnie choroba, jakiś przeklęty wirus gorączkowo- kaszlowy, który uziemił mnie całkowicie. Mój rower kurzem naszedł, dieta umarła słodką śmiercią miodowo-lipową, jedzenie było byle jakie i o dziwnych godzinach- jak tylko udało mi się dowlec do lodówki, to już tak szybko nie odpuszczałam:) Wszak nie miałam pewności, kiedy uda mi się kolejny raz;)

I co?

I nic:) Na wagę nie weszłam, tylko przepisałam z zeszłego tygodnia.

Ocknęłam się z tego marazmu, czuję się lepiej i do jutra wracam do tego, co dobre- dieta i ćwiczenia BEZ odstępstw, bez cheat-meal słodyczowego:)

A co! Dam radę. A zacznę od wizyty u fryzjera;) Myślę, że to dobry początek:)

Miłego weekendu:)

No właśnie. Zawsze mnie zastanawiało, dlaczego ludzie uzależniają swoje szczęście od innych, od tego co może będzie, co mogło by być.

Będę szczęśliwa, jak: znajdę partnera, zmienię/znajdę pracę, jak zbuduję dom, jak wygram w totka, jak.... można by duuuuużo wymieniać. A jak już osiągną to, co miało sprawiać, że będą szczęśliwi, zawsze znajdzie się kolejny powód, by szczęśliwym nie być.

Czytając niektóre pamiętniki rzuca się w oczy zwłaszcza jedno: będę szczęśliwa jak schudnę.

I to zastanawia mnie jeszcze bardziej. Czy z dodatkowymi kg nie możemy, nie mamy prawa być szczęśliwe? Skąd to poczucie, że z nie będąc supermodel nie możemy się podobać obcym, a co dopiero partnerom?!

Dlaczego czytam o tym, jak beznadziejnie się niektóre dziewczyny czują, bo "zapuściły się", wmawiają sobie, że nie podobają się nikomu, że nie zasługują na szczęście, chcąc w ten sposób odbyć jakiś rodzaj kary za to, że ważą więcej.

Bardzo bym chciała, żeby byli szczęśliwi. Tak po prostu. Tu i teraz.

Żeby wiedzieli, że bez względu na to jak wyglądają zasługują na szczęście.

Swoją drogą wiem, że to łatwe nie jest. Zwłaszcza teraz, w czasie, gdy zewsząd spoglądają na nas z reklam, tv, internetu sfotoszopowane laski i wciskają nam kit, że są naturalne, opływający w luksusy celebryci, znani z tego, że są itd...

Cieszę się, że nie mam już nastu lat, bo nie przejmuję się tym.

Jestem szczęśliwa, mimo że nie jestem idealna. Moje życie też idealne nie jest, a co mi tam!

Szczęście jest tu i teraz.

Dzisiejsze wpisy większości z Was kręcą się wokół pączków.

Nie będę gorsza;)

Rano jechałam zawieźć fraglesy (3+6mc i 4+10mc) do przedszkola i ucięliśmy sobie pogawędkę na temat dzisiejszego dnia- tłustego czwartku.

Ja bojkotuję tradycję, pączka nie ruszę (nawet mi nie żal, bo nie przepadam:), ale chłopaki moje kochane nie pogardzą tłustym pączusiem.

Pytam: Ile pączków dziś zjecie?

Starszy: PIĘĆ!

Ja: PIĘĆ? Nie za dużo?

Starszy: No dobra, TRZY, bo jak za dużo, to będzie nas brzuch bolał.

Młodszy: Trzy, po trzy zjemy!

Ja: A TRZY to nie za dużo?

Starszy: Nie, mamo, przecież TRZY to w sam raz!

OK, jak w sam raz, to w sam raz. Znając życie, na jednym się skończy, ewentualnie Młodszy zliże lukier z drugiego, bo przecież tak się je- od zewnętrznej strony (np. kanapki z szynką zaczyna od szynki, później masło, a na końcu chleb-przecież to oczywiste, tak się je;)

I po raz kolejny stałam się mądrzejsza dzięki dzieciom- będę pamiętać- trzy to w sam raz;)

O ironio! Dziś doprowadziłam męża do śmiechu moim wywodem, dlaczego się odchudzam.

Wniosek był jeden- nie wiem;) Nie było mi jakoś źle z tymi paroma kg:) Wiem, podejście moje na Vitalii jest pewnie precedensem, no ale co mi tam:)

Moja niewiedza dotycząca zasadności zrzucania tego i owego w żaden, nawet najmniejszy sposób nie wpływa na moją motywację- ona jest MEGA wysoka i na pewno osiągnę swój cel.

A teraz o ironii i próżności....

Uświadomiłam sobie dzisiaj, patrząc w kalendarz, że w tym roku mija 15 lat od mojej matury. No właśnie. Jubileusz. To się wiąże ze spotkaniem klasowym (cóż za sformułowanie!) I tu wchodzi moja próżność. Podświadomie musiałam to wiedzieć od jakiegoś czasu, dlatego pewnie zaczęłam dietę, żeby na tym spotkaniu wyglądać jak milion $;) Przez całe 4 lata liceum tyłam, osiągając apogeum 92 kg! A teraz? Teraz im wszystkim pokażę:)

No właśnie! Jestem próżna... I wcale mi nie wstyd.

Dziękuję Wam dzieci, że mogę podziwiać wschody słońca będąc już w pełni obudzoną, rozbudzoną i aktywną,

dziękuję Wam dzieci, że wieczorem zasypiam zanim jeszcze zacznę narzekać, że nic w TV nie ma,

dziękuję Wam dzieci, że miałam szansę przekonać się jak to jest nadepnąć na klocek najpopularniejszej firmy,

dziękuję, że dbacie o to, bym miała odpowiednią ilość ruchu i żebym przypadkiem za długo nie posiedziała, a jak położę się w ciągu dnia, to wykonujecie mi masaże skacząc po mnie swoimi małymi, ale bardzo silnymi stópkami i wbijacie mi łokcie między żebra,

dziękuję, że dbacie, żebym się nie objadała, bo kupę Wam się chce akurat jak przeżuwam posiłek,

dziękuję, że mogę pić zimną herbatę-wszak picie zimnego ponoć podkręca przemianę materii ( o ponoć o to chodzi:),

dziękuję, że mogę trenować mój głos (=zdzierać sobie gardło), bo przecież normalny ton głosu jest dla Was totalnie niesłyszalny (przeszła bym na ultradźwięku, naprawdę, ale wszystkie psy z okolicy prędzej by słyszały, niż Wy, dzieci me kochane).

Jest jeszcze wiele rzeczy, za które chcę Wam podziękować , jak choćby wyczyszczone meble ( bo fajnie jest po stole tyłkiem jeździć), wypolerowane podłogi (patrz: meble), w słowa tego ubrać nie potrafię.

Do konkursu o tytuł Matki Polki nawet się nie zgłaszam , bo szans żadnych nie mam, ale cieszę się, że jesteście, cieszę się na nasze weekendy, cieszę się (BARDZO) jak w poniedziałek już do przedszkola jedziecie, a ja mam czas by zabrać się za to, co... no właśnie ostatnio: LUBIĘ, czyli za pracę:)

Uświadomiłam sobie dzisiaj, że minęły właśnie 2 miesiące odkąd przestałam pić kawę!!!! czuję się niezwykle szczęśliwa, że pozbyłam się tego nałogu. Nigdy nie myślałam, że w mym życiu zagości choć jeden dzień bez kawy! I co? czy czuję, że brak mi energii, czy spać mi się chce bardziej niż zwykle? Odpowiedź mnie samą zaskoczyła- czuję się lepiej i mam więcej energii:) i pozbyłam się wzdęć ( ale to chyba akurat była wina mleka w kawie:) Dodam tylko, że piłam min.5, nazwanych przeze mnie "budowlanymi", kaw- sypana, 1/4 kubka fusów!

Kolejny nałóg pokonany!

 Nieskromnie powiem, że w tym roku minie 7 lat od kiedy rzuciłam palenie, a to był dopiero silny nałóg! Nie ukrywam, że lubiłam zarówno pić kawę jak i palić papierosy...

Zabrałam się za następny- słodycze. Muszę raz na zawsze poskromić i to...

Powinnam złożyć postanowienie, że będę spać co najmniej 8 godzin na dobę, ale dzieci nie pozostawiają mi wyboru. Choć i tak dzisiaj mnie rozpieścili śpiąc do 7!!! No, ale przecież można było nie czekać z pójściem do łóżka do prawie 2 i nie oglądać jeszcze filmu- Dzień Świra ( na szczęście tylko pół godziny dałam radę;)

Nie mogę uwierzyć, że zima w końcu do nas zawitała. Nie lubię zimna, ale zimowy krajobraz wygląda pięknie, choć na niego jeszcze poczekam, bo ten padający śnieg śnieżycą raczej nie jest:)

Życzę wszystkim spełniania marzeń. Każdego po kolei i każdego następnego:) i sukcesów

Śmiać mi się chce:)

Założenie pamiętnika na Vitalii to jak podpisanie cyrografu- nie ma odwrotu. To przypieczętowanie podjętych wcześniej decyzji, to mega motywacja.

Ciekawa jestem jak to będzie. Jak mi pójdzie i z dietą i z pamiętnikiem, a i jeszcze z uczestnictwem w Grupie Wsparcia.

Normalnie cieszę się na to wszystko jak dziecko na... no włśnie- LIZAKA! O ironio, słodyczom powiedziałam dość, ale wiem, jaka to radość była ( i oby została w czasie przeszłym, w tym mijającym roku:)