Pamiętnik odchudzania użytkownika:
theResistance

Witajcie!

Po 4 latach od ostatniego wpisu, zawitałam na tą stronę po namowie osoby, której żaliłam się odnośnie mojej wagi i wyglądu. Wiadomo do lata niedaleko a chce się wyglądać i czuć najlepiej na plaży. Mój anioł powiedział mi, że i tak osiągnęłam już bardzo dużo i powinnam to docenić, bo pamięta mnie za czasów gdzie byłam znacznie, znacznie większa... 

Szczerze mówiąc od ostatniego wpisu przez prawie 3 kolejne lata nic się nie zmieniło. Zmiany zaczęły się na ostatnim roku studiów kiedy wyprowadziłam się z domu rodzinnego. Sama zaczęłam planować swoje posiłki, planować plan dnia i trenować. Szybko doszłam do tej wagi (5-6 miesięcy). Potem niestety jak to w życiu czasem bywa, musiałam przeprowadzić się z dużego miasta do znacznie mniejszego. Zupełnie nie przyzwyczajona do braku jakichkolwiek rozrywek przestałam dbać o dietę i ćwiczenia. Ponownie przytyłam -  nie wiem ile dokładnie, bo totalnie przestało mnie to interesować... przeszłam przez depresję i wszystkie negatywne emocje zajadałam... Na szczęście poznałam wspaniałych ludzi, którzy wyciągnęli mnie z tej ciemnej strony na jasną. Odzyskałam chęć życia, dbania o siebie i bliskich. Od niedawna dzięki komuś wyjątkowemu nauczyłam się, że wszystko zależy od nas samych i trzeba najlepiej wykorzystać swój czas - osiągać cele i spełniać marzenia. I każdy sam musi wiedzieć jak, ile i do czego będzie dążył...

Sporządziłam listę swoich celów na najbliższy rok:

1. Osiągnąć wagę docelową

2. Zwiedzić Rzym

3. Zapisać się na kurs języka włoskiego

Mam jeszcze kilka innych, z którymi podzielę się innym razem. Jak widać kocham Włochy, zwiedziłam całą północ tego cudownego kraju, ale nie byłam w Rzymie

Tak jak już wspominałam odwiedziłam tą stronę po pewnej rozmowie. Odnalazłam stare zdjęcie i zatkało mnie... sama w to nie mogę uwierzyć, że przebyłam już taką drogę. W życiu nie pomyślałabym, że będę jedną z tych osób, które osiągną taki cel...

A jednak, a jeżeli mi się udało to jestem w 100% pewna, że każdy może!

Uaktualniłam swoje wymiary i obecną wagę, już zapomniałam jak bardzo podwyższa to motywację

Moja mała rada: Trzeba doceniać każdy stracony gram i podnosić się z każdego upadku - zacząć od nowego jutra

Jeżeli mogę komuś pomóc albo posłużyć własnymi sposobami odchudzania to pisz o każdej porze dnia i nocy

Witam Was,

Dzisiaj chciałabym Wam się zwierzyć z przykrej sytuacji, która przytrafiła mi się kilka miesięcy temu. Całe to moje przerywanie diety itp., skłoniło mnie do rozmyśleń na temat: dlaczego zaczęłam się odchudzać? Pierwsze myśli były takie, że chcę ładnie wyglądać na plaży, kupować rzeczy, które mi się podobają, a nie tylko pasują. Jednak odnalazłam większy powód, otóż naiwnie myślałam, że spotkam miłość, którą nie ograniczają żadne kilogramy, centymetry itp. Przecież są pary, które kochają się bez względu na to jak dużo lub mało ważą. W moim przypadku niestety tak nie było.

Paweł był przyjacielem mojej kuzynki, dość często bywał u nas w domu i od bardzo dawna mi się podobał.  Coś zaczęło się dziać między nami po pierwszej poważniejszej rozmowie. Potem dostawałam sygnały od kuzynki, że ,,podobam się mu’’, co sprawiało mi ogromną radość. Od czasów liceum nie czułam tego dreszczyku. Wszystko zmieniło się za sprawą jednej wiadomości od niego wysłanej w sylwestra. Pierwsza jej część była urocza, w stylu- mam Cię na oku, druga cześć to był link do strony, na której była historia dziewczyny, która schudła 33 kg. Pod tym linkiem dodał jeszcze coś od siebie: każdy może to zrobić!!! Bardzo mnie to zabolało, przestałam wieżyc w to, że ktoś mógłby mnie pokochać taką jaką jestem… 

Dobija mnie ta myśl… to straszne zdać sobie sprawę z tego, że nie jestem na tyle inteligentna, elokwentna, zabawna, kochana, interesująca żeby oczarować mężczyznę bez wyglądu modelki… Taki właśnie ślad zostawił w moim sercu Paweł…

 Nikomu tego tak nie opowiedziałam jak Wam, ale odczuwam Waszą pomoc i czuję, że znajdą się osoby, które mnie zrozumieją…