Tłuszczyku mój, jak to jest czuć, że jesteś niczym i zostanie tak?
Pytam się, chociaż już u mnie sentymentów dawno jest brak...
(...) Szczekasz ty, a wygrałam ja!!!
Byłeś pomyłką, teraz to wiem, że nieważne żarcie jest
(...) Mam teraz wszystko, bo kocham się tak, jak ty nigdy i ciebie nikt
Możesz pomarzyć w chorych swych snach, że mnie obrośniesz jeszcze raz...
Pytam się, chociaż już u mnie sentymentów dawno jest brak...
(...) Szczekasz ty, a wygrałam ja!!!
Byłeś pomyłką, teraz to wiem, że nieważne żarcie jest
(...) Mam teraz wszystko, bo kocham się tak, jak ty nigdy i ciebie nikt
Możesz pomarzyć w chorych swych snach, że mnie obrośniesz jeszcze raz...
Taka jestem cwana, a wtrząchnęłam kawał maminego ciasta... Latający Potworze Spaghetti, jakie ono było obrzydliwie słodkie, aż mdlące, uuufff... A kiedy je jadłam, ta słodycz przynosiła ukojenie moim nerwom, które nie dały się przekonać, że ważenie podczas małpowania nie jest wiarygodne... Tak jak chciałam zatrzymać to uczucie siły po ćwiczeniach, tak chciałabym zatrzymać w pamięci to uczucie zbierania się na wymioty, by pamiętać, że kawał ciasta, w przeciwieństwie do plasterka, nie jest OK, mimo, że w trakcie spożywania wydaje się inaczej.
Jak dobrze, że jutro dzisiaj będzie wczoraj
i ciasto pójdzie w zapomnienie...Tyle dobrego, że postanowiłam nie jeść kolacji, a chłopak przekonał mnie do zrobienia shreda
Zastanawiam się, czy ćwiczyć wg planowych założeń programu, każdy poziom 10 dni, czy zmieniać level dopiero, gdy poprzedni przestanie sprawiać mi trudność?? Co myślicie?
Dzień 8 (40-dniowe wyzwanie)
Obawy? Hahaha, że nażrę się maminego ciasta
A poważnie, boję się, że nie potrafię zachować umiaru w jedzeniu. Nie stosuję jakiejś konkretnej diety, staram się tylko jeść regularnie i ograniczać słodycze oraz tłuszcze, więc umiar jest sprawą kluczową. Ale jak tu zachować umiar w obliczu talerza pełnego placków..? Tak więc to jest moim problemem. Boję się też, że "dieta" okaże się nieskuteczna 
Pamiętajcie, zbieramy się do kupy po każdej "wpadce"!! Nie jęczymy "jestem gruba i tak już pozostanie..."
SERIOUSLY?
i dawaj hopsać 
Jestem z siebie niesamowicie dumna, nie poddaję się i nie szukam wymówek. Ja, od pewnego czasu zagorzała przeciwniczka tamponów (a kiedyś gorąca fanka) 
Wspiera mnie jak umie, nawet sam stara się ćwiczyć. Szkoda tylko, że nasza wzajemna motywacja zyskuje na odległość, a jak jesteśmy razem wychodzą z nas dwa leniwce 
Spocę się na śmierdząco..."
Nie akceptuję też moich fałdek, które nie dodają mi uroku i nie pozwalają chodzić w fajnych ciuchach... o! Nie mogę nawet chodzić na obcasach (co jest sexy i kobiece), bo moje stopy nie wytrzymują obciążenia! 
Konkluzja jest taka: moje obecne ciało ogranicza mnie w tym, kim jestem i co robię.
To był wstęp, a wyznaczenie celów nastąpiło w Nowy Rok 
I tak to się kręci (pobudka, marsz do robót...)
) i lunges. O pompkach nie wspominam, bo robię damskie. Ale nie poddajemy się! 
Dam radę, powiedzcie, że dam...
