Pamiętnik odchudzania użytkownika:
cciszaa

Nie było mnie długo, urodziny Synka, szpital...czy dietkowo było ok? Nie...:)
A tłusty czwartek to już szaleństwo, pączusie domowej roboty to jest moja zupełna słabość..ale nie mam wyrzutów sumienia...:) Każde zwycięstwo ma swoje poprzeczki !
Nie przesadzałam, ale nie pilnowałam tego co jem, wniosek, waga stoi na zaklętych 65 kg

Ale nie podaję się, walczę dalej pilnie
i dzielnie ażeby znów nie dokopać swojej psychice.
Jestem silną babką,dam radę sama ze sobą !

Waga na dziś: 65.5 kg.
Jestem z siebie dumna, mimo tylu porażek...Święta, Sylwester, w których nie szczędziłam sobie jedzenia ale waga wciąż stała magicznie w miejscu...
Następnie szpital z Synkiem 2 tyg, kompletnie nie myślałam o diecie, stres operacji Mojego Łobuza dał mi kilo mniej, ale na szczęście wróciliśmy już do domu i zaczęłam znów pełną parą, dobije do 60 ! Choćby nie wiem co, wiem, że dam radę, wiem i już, zakodowałam to sobie w psychice...tak moje Drogie, ludzka psychika to największy skarb...zajęło mi to wieczór, gorąca kąpiel, internet i moje własne JA, tak to sobie starannie tłumaczyłam, analizowałam, krok po kroczku i całą sobą pragnę być w końcu dumna ze swojego ciała, czuć się zdrowo i pięknie :)

Okropnie brak mi tylko pomysłów na jedzenie...dziś zrobiłam sobie śniadanko, z przepisów na vitalii !
Mniam, mniam..polecam zajrzeć, smacznie, zdrowo i dietetycznie :))

Dlaczego kiedy jestem zła, czuję dwa razy bardziej głód i silną potrzebe obżarcia się słodkościami?

Akysz wstrętne myśli ! Niech mi ktoś da porządnego kopala wirtualnego w dupsko !!!
Objadłam się w Święta, przez co waga stoi w miejscu...starczy mi już...

Jutro Sylwester, spędzam go z mym Synem przed telewizorkiem...i tak myślę, odpuścic sobie? Będzie to smutny wieczór...będzie mnie ciągnęło...ale wiem, jak ciężko było mi po Świętach wrócić do zdrowego jedzonka...
Z drugiej zaś strony, obiecałam sobie, że żadnej rygorystycznej diety nie będę zakładać, kiedy będzie okazja, zjem i wypije ale z umiarem, żeby nie zwariować...
I jak tu normalnie żyć ? :D

Na dokładkę wkleje zdjęcia jak prezentowałam się w Święta ze swoją 67 kg wagą :)




I na koniec oczywiście Kochane...

Długo nie pisałam..nie mogłam się przemóc...przechodziłam stopniowe fazy zaglądania na Vitalijke...kiedy już spieprzyłam swoja diete i wpierdzielałam co się dało...próbowałam tu zaglądać, szukać motywacji w waszych wpisach..jednak srogo się zawiodłam, co wchodziłam na jakiś pamiętnik to krytyka innej dziewczyny....o jeny ! Drogie Panie ! ta strona jest dla każdej z Nas. Każda z nas zakładając swoj pamiętnik ma jakiś problem z zaakceptowaniem samej siebie, swojego wygladu...szyderczo opisując jej sposób próby polubienia siebie, tylko pogarszacie ten stan...zamiast rozpisywac sie w swoim pamietniku, jaka to ona jest głupia, bo je np.lyzeczke cukru na sniadanie, powinnas przemówić jej do rozsądku ! W sposób pomagający a nie dołujący !!!
Ehh...no własnie po tym co czytałam odechciewało mi się tu zaglądać, odechciewało mi się siebie...zatracałam się jak mogłam...aż do dnia kiedy tu weszłam i przeczytałam o śmierci dziewczyny i jej narzeczonego, którą obserwowałam, jej postępy w odchudzaniu i wielkiego optymizmu...ale mi to dało do myślenia...pół nocy nie przespałam, patrzylam na swoje życie z boku, analizowałam wszystko od początku...Skoro ona mimo śmiertelnej choroby potrafiła cieszyć się każdym straconym kg, ja zdrowa osoba spieprzam swój wymarzony cel , to aż mi się wstyd i żal samej siebie zrobiło! Podniosłam się na nowo...i dlatego postanowiłam znów tu aktywanie być :)  Rozprawa alimentacyjna za tydzień...miałam dokopać temu dupkowi...I DOKOPIĘ !

O dziwo moja waga nie drgnęła w góre, wciąz figuruje te 67 kg, wymiary wciąz te same...! ;) Jak sobię pomysle, jak mogłabym wygladac na dzien dzisiejszy gdybym nie spierdolila tych tygodni na wpieprzanie czego sie da, to mi sie płakac chce...LECZ...dziewczyny czuję się piękniejsza niż ten miesiąc temu..może to też dlatego, że po porodzie skóra dochodzi do lepszego stanu, może i również przez znajomych, którzy na każdym kroku powtarzają jak pieknie wygladam i jak macierzynstwo mi służy :))
Wkleje pare fot, żebyscie same zobaczyły jak wyglądam i porównały z zdjeciami, ktore wklejalam miesiac temu ze swoim wyglądem...:






A NA DOKŁADKĘ JAK WYGLĄDAM NA ZAKUPACH :P (przymierzałam tą marynareczkę, spodobała się, ładnie wg mnie wyszczupla, kupiona! )


I po zdjęciach...analizując swój wygląd...nienawidze swojej góry...rąk..pleców....nienawidze i chyba nigdy nie zaakcpetuje, czuje sie jak chodzący Pudzian...jak sądzicie?