Pamiętnik odchudzania użytkownika:
radiowa

Wydawałoby się, że skoro ćwiczę wieczorami, piję zieloną herbatę, ograniczyłam kawę do jednego kubka dziennie, mniej palę, powinnam czuć się świeżo i cudownie każdego dnia. Wydawałoby się, mnie się tak wydawało, a jednak nie! W tym tygodniu po powrocie z pracy jestem taką dętką, że to szok. Ewa stawia mnie na nogi, a później znów marnieję i chce mi się spać. Możliwe, że jest to związane z moim krótkim snem - zasypiam koło północy, a wstaję o 5. A może źle jem? Wiem za to, że powinnam jeść więcej warzyw, dwa dni przeglądałam przepisy vitalii i chociaż sporo jest ciekawych to jednak nie zawojowały mojego świata.

Z tą zimą to zwariować można. W ogóle nie ogarniam tego globalnego ocieplenia, czy czegokolwiek na co można zwalić taką pogodę. Nie ćwiczę, bo moją główną formą ćwiczeń była jazda na rowerze. Zastanawiam się nad tym kupnem roweru stacjonarnego, ale to jeszcze nie mam wolnych środków na to, ewentualnie nad stepperem, który w sumie jest tańszy. Chciałabym by pracowały mi mięśnie brzucha i nóg, jak to jest przy jeździe rowerowej, ale przy stepperze też, czy nie? Deszcz pieniędzy by się przydał.

Cześć, Kochane!

Cierpię! Strasznie cierpię! A strasznie cierpię, bo pogoda się zepsuła i nie mogę jeździć rowerem. Te 20kilometrowe codziennie przejażdżki stały się najlepszym punktem dnia, a tutaj zimno, szaro, mgła i czarnobyl. Miałam dziś nadzieję, że nie jest tak zimno, że dam radę, ale pojeździłam 40minut i odpuściłam, bo zamarzały mi dłonie. Liczę, że jutro będzie lepsza pogoda, a jeśli nie to chyba zdecyduję się po prostu na grubaśny sweter i jakieś ciepłe rękawiczki. Muszę zamówić rower stacjonarny, no, nie mam wyjścia.

Wczoraj byłam na basenie i nie wiem czy jest się czym chwalić, ale przepłynęłam dwanaście długości basenu. Czułam się świetnie, bo nie sądziłam, że będę dała radę. Nie umiem jakoś rewelacyjnie pływać - to raz, a dwa - parę lat nie pływałam. Stąd też moje zadowolenie po tych dwunastu długościach. Chociaż, gdy już wracałam samochodem do domu to zaczęłam myśleć, że skoro przepłynęłam tę dwunastkę to czemu nie piętnastkę, w końcu dwanaście to takie niepełne. No nic, we środę też się wybieram, więc mam nadzieję, że uda mi się przepłynąć dwadzieścia basenów, a jeśli nie to chociaż te piętnaście.

(Mam problem z niepełnymi liczbami - jeśli ćwiczę to np. 10/15/20/25 przysiadów, nie 12/18. Muszą to być w moim przekonaniu pełne liczby, czyli co 5. To samo nawet z regulacją głośności w odtwarzaczach - zawsze co 5. Trochę to podchodzi pod nerwicę natręctw, ale każdy ma jakieś swoje dziwactwa;).

Poprawił mi się nastrój, chociaż nic się ostatnio nie poukładało jakoś rewelacyjnie w moim życiu, jestem w tym samym miejscu, ale już nie narzekam i nie chodzę zła. Dostałam w końcu okresu, więc ta huśtawka humorów już za mną i czuję się dobrze. Do tego całkiem przyjemnie spędziłam łikend ze znajomymi. I chyba poznałam kogoś fajnego, ale jeszcze nie jestem tego pewna.

Acha, chciałam zapytać czy macie może jakieś swoje przemyślenia dotyczące Activii? Od paru dni jem te serki, ale to ze względu na to, że piłam piwo ostatnio, a po piwie mam wzdęcia następnego dnia, stąd też Activia. I tak zastanawiałam się czy ma ona jakieś cudowne właściwości, jest szczególnie polecana przy odchudzaniu? Jeśli coś wiecie, macie swoje doświadczenia z nią związane - podzielcie się ze mną!

Ostatnio nie czuję się najlepiej. Jest mi zwyczajnie źle i smutno. Jestem na takim rozdrożu życiowym, chyba tak to najlepiej można określić, i nie do końca potrafię sobie z tym poradzić, bo przecież nie tak to wszystko miało wyglądać. Miałam teraz pracować w radiu, może zaczęłabym inny kierunek studiów, miało mi się ułożyć w tej Warszawie. Tymczasem uciekłam stamtąd, bo te miasto zaczęło mnie wyżerać od środka. American Dream nie zawsze się spełnia - tak bym powiedziała do osiemnastoletniej mnie. A wszystkie te odczucia jeszcze wzmaga stan przedokresowy. Emocje razy miliard i za dużo pojedynczego płaczu.

Moja waga skakała sobie ostatnio według własnych kaprysów. Gdy po ostatnim wzroście i zastoju zobaczyłam znów 91kg byłam zła. I do końca nie wiedziałam czy jestem zła na siebie, czy na wagę, czy na dietę vitalii. Zdaję sobie sprawę z tego, że jest to moja wina, bo nie stosuję się do wyznaczników tak jak powinnam. Czasami nie mam możliwości, czasami nie mam ochoty, czasami nie mam wystarczająco silnej woli. Grunt, że postanowiłam w sobotę, że ograniczę trochę jedzenie z diety, bo wciąż miałam poczucie, że jem za dużo. I ograniczyłam porcję, liczę kalorię, wyeliminowałam niektóre składniki. W ten sposób z 1500-1600kcal spadłam do 1000-1200kcal/dziennie, a do tego ostatni posiłek najpóźniej o 19:00 przy siedzeniu po nocach (zasypiam zazwyczaj 2:00-3:00). Trzymam się tego raptem 6 dni i weszłam dzisiaj na wagę, by zobaczyć czy są jakiekolwiek efekty (miałam nadzieję na 0,5kg mniej). Prawie krzyknęłam ze szczęścia, gdy waga pokazała 89,1kg. No kurna! Zbliża mi się okres, jestem trochę wzdęta i ociężała, zapewne zbiera się ta woda w moim organizmie, więc tych kilogramów jest pewnie troszkę mniej.  89kg.  A zaraz znów będzie 88, i jeszcze mniej, i jeszcze, a co! Cieszę tę japę, oj, cieszę z tego powodu dzisiaj.