Pamiętnik odchudzania użytkownika:
rafal11235

Zamiast zaczytywać się np. w lekkich dla szarych komórek lekturkach typu kryminały czy horrorki uwielbiam pochłaniać literaturę popularnonaukową z zakresu szeroko pojętej psychologii, rozwoju osobistego, prozdrowotną. Jak dotąd kończyło się na teorii- czytałem i odkładałem, zabierając się za następną lekturę, bez prób zastosowania przeczytanych tez w swoim życiu. Postanowiłem niedawno poszperać w mojej olbrzymiej bibliotece (ale też w źródłach internetowych) i zebrać w jednym miejscu ciekawie brzmiące propozycje z zakresu odżywiania i psychodietetyki oraz treningu, w możliwie telegraficznym skrócie. Będę starał się na bieżąco je testować (SYSTEMATYCZNIE!) i sprawdzać, jak na mnie wpływają. I oczywiście będę się dzielił spostrzeżeniami w pamiętniku. Nazwałem je PSYCHO-TEZAMI (czyli hipotezami do zweryfikowania empirycznego dotyczącymi psychologii odżywiania), FITNESS-TEZAMI (propozycjami wspomagającej odchudzanie aktywności fizycznej) i DIETO-TEZAMI (hipotezami – pomysłami dotyczącymi gubienia nadwagi, m.in. o spalaczach tłuszczu, zdrowych zamiennikach kalorycznych potraw, superżywności itp.). Postaram się umieszczać w pamiętniku (i odtąd SYSTEMATYCZNIE STOSOWAĆ!) 2- 3 tezy tygodniowo. Umieszczę też i systematycznie będę uzupełniał od 1 września br. nowymi wpisami notatnik dokumentujący, które i w jakim natężeniu w danym miesiącu przetestowałem pomysły i z jakim skutkiem. Może nie tylko mnie to zmotywuje do ostrej pracy nad sobą

Dzisiejszą sesję ukierunkowałem na temat diety, a raczej czegoś zgoła przeciwnego- obżerania się. Po miesiącu sukcesywnego rozsądnego spadku wagi drastycznie urosłem (4 kg w ciągu tygodnia). Zacząłem więcej siedzieć po godzinach, odstawiłem rower, zaczęły się niezbyt redularne i obfitsze posiłki, a co gorsza- obżarstwo nocne niekoniecznie z powodu ataku głodu. W efekcie, zamiast się ogarnąć i wrócić na właściwe tory- straciłem serce do walki o zdrowe odżywianie. Co usłyszałem w gabinecie? Nie za wiele zostaje mi w głowie, ale spróbuję streścić to, co w kajeciku udało mi się naszkicować.

Zrzucanie kilogramów rządzi się takimi samymi prawami, jak np. rzucanie palenia czy leczenie uzależnienia od alkoholu. Trzeba działać behawioralnie- alkoholik np. opracowuje mapę gdzie są sklepy z wódą i ma omijać szerokim łukiem te trasy.

Gdy (np. przy przesiadywaniu nocą przy Vitalii :) pojawi się impuls – myśl: ''muszę coś zjeść'' trzeba mieć opracowane procedury, jak postąpię w takim przypadku. Np. na lodówce mogą wisieć motywujące cytaty i fotki, na opakowaniu jedzenia (chipsy, czeko, cokolwiek, co pochłaniamy przy przejadaniu się) też można przykleić coś, co przypomina o naszej walce z kilogramami. Napis na jedzeniu, fotka na lodówce itp. ma nam dać czas do namysłu- widząc je możemy zapytać siebie: Co ja robię? Po co jestem na diecie? Czy chcę zniszczyć to, co osiągnąłem do tej pory? Co mi da to, że za chwilę zjem np. kawał ciasta? Jaki będzie koszt emocjonalny, gdy zjem niepotrzebne kalorie?

Procedurą awaryjną w przypadku napadu głodu może być: zjem marchewkę, wypcham się sałatką warzywną zamiast ciastem. Można przemyśleć, czy będę odczuwać żal jeśli powstrzymam się od zjedzenia tych kalorii, czy odczuję zadowolenie, że wygrałem z automatyczną myślą i nie zjadłem, wytrwałem w diecie.

Dobrze jest poszukać dobrego dietetyka, który potrafi wprowadzić posiłki, które tolerujemy,  zastąpić np. ptasie mleczko zdrową smaczną przekąską bez straty przyjemności z jedzenia.

Warto zmusić się do wyrzucenia niezdrowego jedzenia, nadmiaru na talerzu do kosza. Jeśli teraz nie wyrzucę (bo np. stwierdzę, że to marnotrastwo), w przyszłości będę jeść większe posiłki. Jeśli wyrzucę- nauczę się jeść mniejsze- bo przecież nie można marnować żywności!

Gdy pojawi się impuls: ''chcę żreć!'' trzeba go wygasić. Nie trzymać przekąsek przy łóżku, droga do lodówki musi być na tyle długa, bym miał szansę się opamiętać. Plakat motywacyjny na lodówce może np. podsunąć myśl: ''co ja robię? Przecież jestem na diecie!''

Trzeba mieć przed oczami cel- dlaczego się odchudzam? Co naprawdę chcę osiągnąć dietą, na czym mi zależy? Czego na pewno nie osiągnę?

Cele wyznaczać metodą SMART (koniecznie o tym poczytajcie!)- muszą być np. mierzalne- ile już osiągnąłem, ile jeszcze do celu, muszą być osiągalne (realne)- jeśli zawsze byłem otyły, czy mogę schudnąć o 30 kg?

Warto nie robić zapasów na cały tydzień, nauczyć się tylko na jeden dzień robić zakupy.

Mam odrobić pracę domową do sesji za tydzień: zastanowić się w przypadku impulsu- ataku głodu/obżarstwa- co się ze mną dzieje na trasie między łóżkiem a lodówką, między lodówką a podniebieniem. Co wtedy czuję, jakie myśli się pojawiają? Co powoduje, że jem wbrew sobie?

Jak myślicie? Co odpowiem?

Bez zbędnych słów:

Wziąłem się ostro za odchudzanie.

Po nim o numer większe noszę ubranie!

Morał z tego płynie taki:

jedz mniej, ale zdrowe przysmaki,

zamiast się głodzić i katować

treningami ciężkimi, a później żałować.

Przyznaję się bez bicia: często popełniam jedynkę, czwórkę, nr pięć i siedem (dodam, że na dietach wytrzymuję może ze trzy dni na maksa). Z dwójką wręcz przeciwnie - zażeram często bez przerwy, bez opamiętaniaTrójka też się zdarza. Wszystkich grzeszów serdecznie żałuję, ale wybaczam sobie. ,,Idź i nie grzesz więcej'' - chciałoby się rzec, ale z wolną wolą jest różnie u mnie. A u Was, drogie Vitalianki i Vitalianie, jak się sprawa ma z Waszą grzesznością?

Jak co tydzień w niedzielę wskakuję na wagę. Przed odczytem modlę się do siebie: ,,Oby nie wyskoczyło 110, oby nie 110... Moje modły zostały wysłuchane. Waga pokazała 111,30 kgOd  27 czerwca- wtedy ze swoimi 115,30 kilograma pojawiłem się na Vitalii ciągle waga spadała. A tydzień temu zakatowałem organizm intensywnymi ćwiczeniami, by zbić wagę na 107,30 kg. Aż tu dziś taka lekcja pokory i powrót do przeszłości... Postanowiłem nie dołować się tym tygodniowym wzrosem o 4 kg, nie rozczulać się nad sobą, nie biczować się za kolejne popełnione błędy, nie szukać usprawiedliwień, dlaczego tak- Hashimoto, stres, brak czasu, zmęczenie itp, itd. Spróbuję podnieść się poraz kolejny, You know: dopóki walczysz jesteś zwycięzcąpozdrawiam i życzę dużo uśmiechu i optymizmu na codzień

Zapytaj siebie w głębi duszy:

Co mi przeszkadza w mojej tuszy?

Dlaczego muszę siebie zmienić?

Czy jeśli schudnę ktoś to doceni?

Czy warto podjąć takie wyzwania?

Jaka jest cena odchudzania?

Czego odmówić mogę sobie?

Gdy cel osiągnę- co dalej zrobię?

Jak długo trzeba iść do celu?

Czy nie napotkam przeszkód zbyt wielu?

Czy sam z problemem zmagać się muszę?

(bo łatwiej przecież jest gubić tuszę,

gdy ktoś życzliwy stoi z boku

i wspiera cię na każdym kroku)

Co myślę widząc siebie w lustrze?

Czy da się teraz błedów ustrzec,

które w historii się zdarzały

i problem tuszy pomnażały?

Czy w głowie mam gruntowną wiedzę

i naukowe nowinki śledzę

o zdrowym trybie odżywiania?

Odpowiedz sobie na te pytania

zanim przymierzysz się do diety,

bo by przekroczyć linię mety

trzeba przed startem ciężko harować

i drobiazgowo plan opracować.

Życzę ci siły i wytrwałości

w walce z demonem otyłości!