Pamiętnik odchudzania użytkownika:
MagdaMaciaszek

System małych kroków - sposób, który u mnie sprawdza się na wielu płaszczyznach. Staram się nie myśleć o tych 30 kg do zrzucenia przez rok, czy też dwa lata. Zakładam, że w ciągu najbliższego miesiąca zrzucę 5 kg. Wyznaczam cele dwutygodniowe, miesięczne. Wydają się wtedy bardziej realne. Trzymam za siebie kciuki i za każdego, kto walczy :D

Cel na lipiec - 5 kg (waga ma pokazać 87 kg)

Przez najbliższe 2 tygodnie unikam cukru i pustych kalorii (wino na przykład).

Dołączyłam też do wyzwania 500 minut ćwiczeń w lipcu. 

Jestem pełna dziwnych sprzeczności. 

Nie cierpię wymówek, ale z pełną premedytacją zdarza mi się ich szukać. Mam 30 kg nadwagi, ale na 3 piętro wbiegam bez zadyszki, na orbitreku bez przerwy zasuwam 40 minut, nadal zrobię kwiat lotosu i dosięgnę podłogi płaską dłonią z wyprostowanymi nogami w skłonie. Ciało sportowca nie zapomina. 

Zdarza mi się komuś pomóc, doradzić, kopnąć w tyłek. No ale sama siebie przecież nie kopnę, magikiem ani kobietą gumą nie jestem. 

Zdarza mi się krytykować kogoś i popełniać jego błędy...

Zrezygnowałam z pracy. Powinnam być niesamowicie wypoczęta a jednak czuję się ciągle zmęczona. Jestem ciągle zmęczona a wieczorem mózg nie chce wyhamować i zdarz mi się 2 godziny zasypiać...

Dlaczego jestem gruba? Na to pytanie starałam się znaleźć odpowiedź pisząc poprzednie wpisy. BO PRZEGRYWAM Z WŁASNĄ PSYCHIKĄ. Z samą sobą...

No i jestem w roku 2011.

Nie napisałam jeszcze jednej ważnej rzeczy. Od 15 roku życia mam problem (mimo sportu) z kręgosłupem. To nie była poważna rzecz, ale 20 lat złego prowadzenia przez lekarzy, odsyłania, złych diagnoz no i oczywiście moich błędów, które prowadziły do nadwagi i obciążenia kręgosłupa, sprawiły, że od wielu lat nie znam życia bez bólu. Budzę się i zasypiam, żyję, funkcjonuję z bólem. Nie znam od 10 lat uczucia wypoczęcia, regeneracji, wyspania. Oczywiście nadwaga jest tu kluczowa! To nie tak, że cała wina w tym wypadku, lekarzach, błędnych diagnozach. Wszystko na raz i z osobna. 

Pod koniec 2010, przy okazji kolejnej akcji charytatywnej, ponownie na mojej drodze pojawiła się moja szkolna miłość. Dużo pisaliśmy do siebie, rozmawialiśmy... On żonaty, ja z ojcem mojej córki. Stwierdziliśmy, że nie będziemy rozwalać swoich związków. Wyjechałam na Węgry, ratować co się da... Poległam. Już dłużej nie dało się tak żyć...

Dzisiaj moja szkolna miłość jest od 3 lat moim mężem. :D Najlepsze co mogło mnie w życiu spotkać na tym etapie. To on mnie odbudowuje od nowa, skleja mnie po kawałku i trzyma w kupie. Wreszcie jest bezpiecznie. 

Ostatnie 5 lat to ciągła walka. O zdrowie córki, o pieniądze, których wiecznie brakuje, o własne ja, o to, żeby wreszcie było dobrze. Kolejna próba (kilka wpisów z tego czasu jest) to rok 2012 - 2013 - przełom. Znowu 3-4 miesiące i 13 kg w dół. Pikuś. Był pikuś... Zaciskałam zęby i ćwiczyłam, ale ból mnie pokonał. I jak przystopowałam na chwilę to metabolizm "prawie czterdziestolatki" hamował podwójnie. JOJO za JOJEM i JOJEM pogania. 

Dodatkowo mam problem, chyba główną przyczynę moich problemów kilogramowych. Brak motywacji, konsekwencji i załamywanie się rutyną. Mam power przez 3 miesiące i potem wystarczy jedna choroba, zastój kilkudniowy i wypadam z rytmu. Bye bye odchudzanie. Moja osobowość czerpie energię z innych ludzi. Brakuje mi motywatora, osobistego kopacza w tyłek, krzykacza i dręczyciela. Kogoś, kto ciągnie w górę, gdy spadam. 

Tak to mniej więcej wygląda. Pytanie, czy na etapie pojawienia się mojego obecnego męża już mi się nie chciało? Już nie było motylków? CHCIAŁO SIĘ! Były motylki! Ale na tym etapie byłam już psychicznie za słaba, żeby to udźwignąć. Podnoszę się powoli, bo blizny ogromne. Bez niego nie byłabym nawet na tym etapie. Są dni, że sukcesem jest wstanie z łóżka i posłanie pościeli. Są lata, kiedy w szpitalu jestem 6 razy a 26 wyjeżdżam do lekarzy. Choroby i przypadłości mojej córki dają w kość, wyciskają energię jak cytrynę... 

Wszystko siedzi w głowie...

Zawsze twierdziłam, że zmiany trzeba zacząć od głowy. I od poznania odpowiedzi na pytanie: Dlaczego jestem gruba? Jak do tego doszło? Co zawiniło, a może kto? Tak na trzeźwo, bez wymówek, bez szukania usprawiedliwienia, bez zwalania winy na kryzys w Grecji i spadek wartości dolara do euro. No więc? Dlaczego JA jestem teraz jaka jestem?

Żeby się dowiedzieć muszę przeanalizować ostatnie 15 lat mojego życia. TAK - ja kiedyś byłam szczupła. To nie ten przypadek, że do szkoły chodził pulpecik, który od podstawówki do liceum przeszedł metamorfozę do wielkiego pulpeta. NIE!!! Zawsze był sport - piłka ręczna, gimnastyka sportowa, wygibasy wszelakie, aktywności różne. Ciągle w ruchu. Potem skończyłam studia i przyszedł ten moment zmian. Jakoś muszę to sensownie streścić, bo wyjdzie poemat ;)

1. Koniec studiów - początek poszukiwania pracy i zwolnienie metabolizmu. Porażki życiowe - podjadanie. Siedzenie w domu - błogie lenistwo. I tak 3 lata. Rezultat? 3 lata = plus 15 kg. Jak, kiedy, gdzie??? !!! Czyja to wina? MOJA!!! Straciłam kontrolę, nie pomyślałam, że jako były sportowiec zatrzymam metabolizm i wprowadzę organizm w szok. Pofolgowałam sobie, nie zwracałam uwagi na to, że tyję. Dodatkowo wyszłam za mąż zaraz po zakończeniu studiów, mój mąż pracował wiecznie za granicą. Dla kogo wyglądać? Dla kogo dbać o siebie? Zostawiona sama sobie, na łowie wszystko miałam głęboko gdzieś.

2. Rozwód - nowa miłość - STOP!!! Kiedy moja waga osiągnęła na skali 85 kg powiedziałam BASTA!. Zwłaszcza, że zmieniało się też moje życie osobiste. Nowy facet, rozwód. Chciałam się starać, chciałam wyglądać, chciałam być piękna. Motylki w brzuchu, ciągle poza domem, ruch, zakochanie i niejedzenie... Zawzięłam się i ćwiczyłam. Hura - 3 miesiące i - 15 kg. BRAWO JA!!! Chwalili mnie, ja sama się sobą zachwycałam. I chciałam jeszcze. Na skali 70 kg... Jeszcze 10 i będę gwiazdą. 

3. Rok 2005 - trauma. Dobrze mi szło. Aż do 25 października. Miałam wypadek samochodowy. Ja prowadziłam, wpadłam w poślizg. Nowy samochód, wymarzony, wyczekany. Chciałam sprawić babci, która miała raka, niespodziankę i zabrać ją po badaniach we Wrocławiu na Ostrów Tumski. Nie dojechałyśmy. Nic nam się nie stało. Ale do tej pory psychicznie się nie pozbierałam. Badania RTG bez zabezpieczenia, nie wiedziałam, że jestem w ciąży. Urodziłam córkę - niepełnosprawną. Wtedy zmieniło się całe moje życie. Nie przytyłam w ciąży dużo, książkowe 12,5 kg. Ale pojawienie się dziecka niepełnosprawnego wywraca świat. O siebie się nie dba. Czasem nie ma czasu, czasem siły, czasem obie rzeczy na raz. A do tego dochodzi nieodpowiedzialny ojciec, który rozwala psychicznie, nie jest w stanie udźwignąć odpowiedzialności, nie rozumie poświęcenia. Taki cholerny Piotruś Pan. Rezygnacja z pracy, niedosypianie, lata zaniedbań. Kolejne plus 20 kg. Niepełnosprawność dziecka nie jest wymówką. Usprawiedliwieniem jest brak pomocy, wsparcia i wypompowanie - zarówno psychiczne, jak i fizyczne. 

4. Mówię DOŚĆ!!! W wyniku głupich decyzji, które podjęłam dla dobra nie swojego ale kogoś, kto na to nie zasługiwał, jestem w czarnej d... w jakieś wsi w Czechach, z chorym dzieckiem, sama ze wszystkim, naprawiam ogrzewanie, rąbię drwa i dźwigam gruz. Szanowny ojciec dziecka śpi, gra, pracuje, leży, śpi, gra, pracuje, leży - no czasem je. O nazywa mnie leniwym psem. Chcę ratować to wszystko, wyjeżdżam z nim do Budapesztu - jest Węgrem tak nota bene. Jest jeszcze gorzej. Śpię po 3 godziny dziennie, z ręki wylatuje widelec. Moje ciało nie jest w stanie się zregenerować, psychika w strzępach...

5. W lutym 2011 roku jadę w odwiedziny do rodziców... Nie wracam... mam 33 lata, 30 kg nadwagi i zaczynam od nowa...

CDN.

Wróciłam... Wróciłam na Vitalię i wróciłam do zgubionych kilogramów... Nie było mnie 3 lata... 

Czuję porażkę... I tak w ogóle to nie wiem, czy powrót tutaj ma jakiś sens? Zmieni to cokolwiek? Uda się znowu na chwilę?

Czasami sobie tak marzę. Zamykam oczy i widzę siebie... Szczupłą, w sukience... takiej zwiewnej... Buty na obcasie.... Figura nienaganna... I faceci się oglądają... No i paznokcie u stóp pięknie pomalowane na krwisty czerwony albo cudowny turkus... No i sama je pomalowałam i mogła nogętak wygiąć, żę nawet sobie je sama podmuchałam, żeby szybciej wyschły hahahaha. 

I taka marzy mi się sesja fotograficzna... Zwiewnie, zmysłowo i pięknie... 

Tak będzie.... Już za rok!!! 

Motyla noga - jak nie ja to kto??? Nikt za mnie 30 kg nie zrzuci, nikt za mnie nie wypoci, nikt za mnie nie wyćwiczy. 

I ten komfort kupowania... Wchodzę do sklepu i wybieram to, co mi się spodoba a nie to, co akurat pasuje na mnie... a nie koniecznie pasuje do reszty mojej garderoby... Aha no i cel mega ważny - BIKINI!!! Chyba nigdy nie nosiłam bikini... Może jako dziecko jakiś strój dwuczęściowy, ale kiedy to było... 

W szafie czeka 14 par spodni. Nie wyrzuciłam. Leżą cierpliwie... Już ja was kiedyś założę! Jeszcze się znosicie, wytrzecie i będziecie nadawały do wyrzucenia!!!

No i tak można do znudzenia. Więc dlaczego się nie udaje? Mam pewne przypuszczenia. Jutro samoanaliza osobowości (rachunek sumienia wzlotów i upadków)