Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Ja-Ogrzyca

Dziś byłam ostatni dzień w starej pracy. Wszystko potoczyło się tak szybko. Co ja robię?!?! Przecież dobrze mi tam było i nawet bezpiecznie. Porządek, kasa na koncie zawsze przed pierwszym, ludzie fajni. Co ja robię?!?! Nie potrafię uwierzyć, że to już… Koniec... Odwlekałam ten moment jak mogłam. A potem wszystko podziało się tak szybko i pożegnałam się z firmą miesiąc wcześniej niż planowałam. Mam wrażenie, że jadę jakąś zwariowaną karuzelą. Niech to ktoś zatrzyma! Ja wysiadam!!!


Tęsknota za tym co znane i bezpieczne. Nadzieja na nowe-lepsze. Złość, że zarząd starej firmy nie przychylił się do mojej prośby, i w efekcie przez pierwszy tydzień grudnia będę bezrobotna. Wstyd, że pozwoliłam na koniec tak się potraktować. I ogromne pokłady lęku. Przed nowymi zadaniami. Że się nie sprawdzę. Że źle dogadałam się z nowym pracodawcą. Że coś przeoczyłam. Że coś będzie nie teges. Lęk przed gderaniem ojca, który wszystko widzi na czarno a poza tym „on przecież w jednej firmie przez całe życie, a jego córka znowu zmienia, głupia…”


Czuję wyraźnie rosnące napięcie. Bardzo niefajne uczucie. Taki ucisk w splocie słonecznym. Jakby ktoś tam mi zaciśniętą pięść wbijał i dławił. Tak, dławienie też czuję. No i to przemożne uczucie „sięgnij po coś smacznego, będzie ci lepiej, napięcie zmaleje”.


Do tego jeszcze zrobiłam sobie w pracy z koleżankami „ostatnią wieczerzę”, przyrządziłyśmy naszą tradycyjną sałatkę „na winie” (wrzucałyśmy co się nawinie), ja na zakończenie pracy kupiłam ciastka i szampana. Ciacho spoko, zjadłam tylko jedno, przydziałowo. Ale z tą sałatką to się zapomniałam i wmłóciłam naprawdę sporo. Coś tam jeszcze dojadłam w domu na obiad. W efekcie nie mam pojęcia ile tak naprawdę zjadłam (mogę tylko szacunkowo określić) i… czuję z tego powodu niepokój. Myślałam, że jem prawie normalnie przez te ostatnie sześć tygodni, ale najwyraźniej nadal mam obsesję obliczania ile zjadłam. Kiedy ja po prostu zacznę jeść i cześć, bez filozofowania nad ilością tego, co zjadłam? To przecież chore, żeby się denerwować, że się nie wie, ile się zjadło kalorii. Spokojnie… W jeden dzień mogę sobie pozwolić na utratę kontroli. Wcale się nie przejadałam. Zjadłam co najwyżej dużo, ale na pewno to nie było mega żarcie. Ogrzyco, wyluzuj!!! Co Ci się może najgorszego stać przez to, że zjadłaś dziś dużo? Nic. Najwyżej ci się przemiana materii poprawi. A że schudniesz w tym tygodniu o sto gramów mniej? No i co z tego? To naprawdę takie ważne? Twoim celem było NORMALNE jedzenie. A to, że ktoś jednorazowo zjada więcej to jest normalne. Normalni ludzie z tego powodu nie wyrywają sobie włosów z głowy.


A nowa praca? Cholera, no jak mi się nie uda to będę miała motywację, żeby poszukać nowej. Wczoraj ktoś znajomy dzwonił, czy nie chciałabym do niego przyjść pracować. Zresztą, gospodarna ze mnie baba, z głodu nie umrę, damy radę! Czy ja naprawdę muszę się zamartwiać na zapas?!?! Nawet jak się coś nie uda, to będę się tym martwiła po 8 grudnia. Co mi da zamartwianie się teraz? Teraz to przecież mam zamiar pakować trabanta i jechać w podróż dookoła świata. Nawet pranie już w tym celu zrobiłam… No, i na tym się skupmy!



Chyba zacznę pracować nad nauką pozytywnego patrzenia w przyszłość…


Aaaaa uf, pisanie bloga pomaga na Głodomorrę. Trochę mi lepiej.

Termin wypowiedzenia w starej firmie miałam do 31 grudnia.
Do nowej firmy mogę już iść od 8 grudnia.
Poprosiłam więc o skrócenie terminu wypowiedzenia...


Naczalstwo nie do końca życzliwie podeszło do mojej prośby. Pozwolili mi się zwolnić wcześniej, ale z terminem 30 listopada (nie 8 grudnia, jak prosiłam). A więc w pierwszy tydzień grudnia to w ogóle bezrobotna będę... Przez pierwsze 45 sekund miałam ochotę rozszarpać ich na strzępy i wyć z wściekłości!!! Ale kiedy sobie uświadomiłam, że to dodatkowy tydzień urlopu... ZAWYŁAM Z RADOŚCI!!!!
Jak się wszystko nałożyło, to wyszło, że jutro jestem ostatni dzień w pracy. Ajajaj, tego się nie spodziewałam jeszcze parę godzin wcześniej...
Mamma mia!!!! No to se narobiłam...


Biorę trabanta i jadę w podróż dookoła Polski! :)
Kiedy, jeśli nie teraz?!?!?!?!

Btw: na wadze 80,6 kg, czyli kolejny spadek. W sumie już 5 kg w 6 tygodni.
Ale jakie to ma teraz znaczenie w porównaniu z wielkością wszechświata? :)))

Niedawno zrobiłam eksperyment i w ulubionym supermarkecie kupiłam kilka rodzajów słodyczy, których jeszcze nigdy nie jadłam. Postanowiłam sprawdzić jak smakują, czy warto kupować i uprzyjemniać sobie nimi życie. Nigdy wcześniej ich nie kupowałam, bo przecież wiecznie się odchudzałam i słodyczowe eksperymenty były szatańskim pomysłem. Ale tak naprawdę, to nadrzędnym celem tego eksperymentu było sprawdzenie, co też się stanie z tymi słodyczami, kiedy znajdą się w mojej szafce. W normalnych warunkach padały ofiarą Głodomorry w pierwszy, albo najpóźniej drugi wieczór po zakupie…

Jednak tym razem…

Pierwszy wieczór przeleżały zapomniane i nieruszone. A kiedy przypadkiem otwarłam szafkę i przypomniałam sobie o ich istnieniu to… poczułam radość, że mam zapasy! I tyle.
Drugiego wieczoru zaprosiłam Samca na seans filmowy. Celem umilenia czasu spędzanego ze Wstrętną Samicą położyłam mu przed paszczą jedną czekoladkę. Drugą położyłam przed swoją paszczą. Samiec pożarł ze smakiem i zapytał, czy mam coś jeszcze przypadkiem. Jakież było jego zdziwienie, kiedy odesłałam go do kuchni, gdzie na półce leżało sobie radośnie kilka gatunków słodkości. Natychmiast przytaszczył pół opakowania czegoś czekoladowego z likierem (drugiej połowy broniłam jak lwica – przecież coś musi zostać dla mnie!).
Następnego wieczoru na sens filmowy organizowany tym razem u Samca przywiozłam po wafelku. Chłopisko wytrzeszczyło oczy i zaczęło patrzeć na mnie podejrzanie.
Ale kiedy kolejnego dnia w południe przywiozłam ze sobą na przejażdżkę rowerową kolejną porcję słodyczy, Samczysko nie wytrzymało:
- Słuchaj Samico, co się z tobą dzieje? Przecież ty nigdy niczego nie miałaś, bo twierdziłaś że wszystko zjesz na raz i nie możesz mieć zapasów. A teraz co? Ktoś mi Samice podmienił? O co chodzi?
Dumał tak przez dłuższą chwilę, po czym podrapał się po czuprynie i oznajmił do jakich doszedł wniosków:
- Ja już wszystko rozumiem. Ty zawsze miałaś słodycze, tylko chowałaś przede mną, bo nie chciałaś się podzielić. Wolałaś sama zjeść. A teraz nie zdążyłaś. Albo nie chciałaś. Ale to by znaczyło, że jednak ktoś mi Samicę odmienił. Wiesz co Samico, ty mnie chyba trochę bardziej kochasz, skoro zaczęłaś się dzielić…

Czego jak czego, ale TAKICH wniosków z eksperymentu to ja się nie spodziewałam!

Po sześciu tygodniach żmudnych poszukiwań...
Po obejrzeniu kilku samochodów które za nic nie były tym czym być miały...
Kiedy już zaczynało mnie ogarniać zniechęcenie...i powoli zaczynałam liczyć tylko na cud...

Właśnie dziś, kilka godzin temu... zaledwie parę kilometrów od mojego domu...

... KUPIŁAM TRABANTA!!!!!!!!!!!! I nie zawaham się go użyć!
Jestem szczęśliwa!!!!!!!!!!!!

Jazda Trabbim jest zdecydowanie bardziej zajebista niż zajmowanie się jedzeniem i wagą. Serio.

...w najbliższej przyszłości mam zamiar pomalować go w kwiatki :)

To naprawdę zupełnie inna jakość jazdy niż ta, do której przywykłam jeżdżąc współczesnym autem ze wspomaganiem hamulców, kierownicy, klimą i... migaczami które same się wyłączają po wyprostowaniu kół. A miny ludzi... bezcenne hahaha!!!

Na pierwszym skrzyżowaniu czułam strach, czy sobie poradzę, czy wyhamuję, czy ruszę pod górkę, czy dam radę wyjechać w lewo na ruchliwą ulicę... ale potem już tylko radość!!!!!

I wierzcie mi, tak świetnie się bawię, że zupełnie nie przejmuję się co jem, nie liczę kalorii, nie czuję głodu, świat nabrał innych barw...

Kiedy w 2003 roku kupowałam pierwszy samochód, marzyło mi się Audi albo Trabant. Ludzie mówili "audi na początek za dobre, a trabant dziadostwo, kup coś innego". Posłuchałam ludzi. Kupiłam coś innego. Ot, dupowóz jakich wiele. Dopiero kilka lat temu kupiłam wymarzone Audi. A DZIŚ PO 10 LATACH SPEŁNIŁAM SWÓJ SEN O TRABANCIE! :)

Kolejne siedem dni i kolejne ważenie.
Tydzień temu 82,7 kg, dziś 82,0 kg. Ładny spadek. Zawsze najszybciej waga mi spada w ostatnich dniach cyklu, czyli właśnie teraz.
Za mną dwadzieścia osiem dni NORMALNEGO (no, prawie normalnego) jedzenia. W tym czasie ubyło mi 3,5 kg, a w obwodach:
* 5 cm w obwodzie pasa;
* 4 cm w talii;
* 3 cm w biodrach;
* 2 cm w udzie.
Ładny wynik, zważywszy że korzystałam niemal ze wszystkich zaproszeń na ciasteczka, cukiereczki, piwo i wino, a na co dzień spożywałam sycące posiłki i popijałam słodkimi napojami, a jedzenia mam w lodówce tyle, że tego przejeść od paru dni nie potrafię. Jadłam do syta a i łakotek sobie nie odmawiałam. Tylko bacznie wsłuchiwałam się w siebie (w duszę i ciało) i na zajadanie emocji uważałam. Przy tym wszystkim odkryłam w sobie pokłady energii i szczęścia. Niesamowite. Do teraz nie potrafię zrozumieć, jak przy takim jedzeniu przez ostatnie cztery tygodnie jeszcze nie umarłam na otyłość. Toż to sprzeczne ze wszystkimi mądrościami tego świata!!!!!!!!!!!!


Poza tym bardzo zły dzień dzisiaj.
Mam okres i jestem nieprzytomna. Normalne kobiety mają PMS, a ja jestem nieprzytomna. Dzisiaj wyjątkowo. Rano zaliczyłam stłuczkę w Katowicach! Przyjechali panowie policjanci i powiedzieli, że to moja wina. Przyjęłam mandat, bo w końcu panowie chyba wiedzą co mówią, ale teraz analizuję to na wszystkie strony i nijak mi to wszystko nie pasuje. Co gorsza, teraz to ja naprawdę NIE WIEM kto tam k…wa ma pierwszeństwo. Normalnie boję się jutro tamtędy jechać! Wracając z pracy zaliczyłam drugą stłuczkę. Niech to szlag!!!!

Mam doła!!!!!!!!!!


Przejechałam jakieś sto pięćdziesiąt tysięcy kilometrów w moim życiu, jeździłam i starym wartburgiem i nowiuteńkim ogromnym wypasionym mercedesem, odważyłam się nawet do pracy pojechać rozpadającą się syreną z 1977 roku i zawsze dawałam radę, jeździłam po wsiach i po dużych miastach, a teraz nagle mam wrażenie, że beznadziejny ze mnie kierowca, zupełnie nie potrafię jeździć i po dzisiejszych przygodach czuję lęk przed wyjechaniem na drogę. Nie chce mi się nawet zadzwonić do mojego lakiernika, że będzie miał klientkę. Obwiniam siebie, że przyjęłam ten mandat, że nie powiedziałam że pójdę z tym do sądu. Jeździć nie potrafię. Przepisów nie znam. Kłócić się nie umiem. Czuję się beznadziejna dzisiaj i mam wrażenie że nic tego nie zmieni. Nawet kupione jako gotowa mrożonka „warzywa na patelnię” wyszły mi delikatnie mówiąc byle jak…

Koleżanka zaproponowała „jedź do domu i zrób sobie coś miłego”.
Coś miłego… Dobry pomysł! Tylko jeśli to nie ma być słoik nutelli, to co innego miłego może zrobić dla siebie kobieta która właśnie dostała okres, a za chwilę zaliczyła dwie stłuczki, a pozatym nic jej nie wychodz?
Cholera, właśnie sobie uświadomiłam, że w takich chwilach mój repertuar przyjemnostek dla Ogrzycy (poza najedzeniem się) jest bardzo ubogi…

Ktoś ma jakieś propozycje?
Podawajcie proszę Wasze pomysły na "coś dobrego dla siebie".


Update1.
Przyjemnostki Ogrzycy:
- telefon do przyjaciółki i przyjaciela;
- wlezienie pod kołdrę z książką i… suszarką (celem dania sobie odrobiny ciepła);
- wyspanie się za wszystkie czasy;
- machnięcie notki na blogu.

Update2:
Ogrzyco, zostaw tę nutellę!!!!!!!!

Kwestia RUCHU stanowiła dla mnie zawsze prawdziwą zagwostkę. No nijak się zmusić nie potrafiłam, czasu nie wystarczało, a o chęciach to już lepiej nie mówić!!! Jeśli już do czegoś się czasem zmusiłam, to i tak przypłacałam to najczęściej tylko zmęczeniem. Tymczasem kiedy od pierwszego października zaczęłam wsłuchiwać się w swoje potrzeby to…

... nagle mam całkiem fajne pomysły!!! Dobrze się bawię, kalorie spalam, a i jakiś sens moje działania mają. A przyjemność jaką potem odczuwam i dobry humor jaki towarzyszy mi przez co najmniej kolejną dobę – coś fantastycznego!

W piątkowy wieczór postawiłam na przyjemne z pożytecznym i odbyłam „marsz z obciążeniem”. Zrobiłam tacie zakupy, dreptając na nogach do supermarketu oddalonego jakieś 2,5km od mojego domu. Wieczór ciepły, wiaterek powiewa, listki szemrzą – no pełnia szczęścia. A do tego mnóstwo czasu, żeby koleżanki obdzwonić i poplotkować – co jak wiadomo zawsze jest źródłem dobrej energii dla kobiety! Pod koniec drogi, w przypływie zakupowego szału postanowiłam w wiejskim sklepiku dokupić jeszcze siateczkę ziemniaków dla taty i siateczkę dla mnie. Objuczona dwoma siatami z zakupami oraz dwoma siatami ziemniaków wyglądałam jak juczny dromader u kresu podróży swojego życia. Do domu wtaszczyłam się zziajana i spocona jak nieziemskie stworzenie. Tak, te ostatnie pięćset metrów to był prawdziwy etap specjalny.
Koszt zakupów: 50 zł. Mina taty jak otworzył drzwi: bezcenne!


W słoneczny sobotni poranek (po smakowitym śniadaniu) wybrałam się piechotką na spotkanie ze znajomą. Pół godziny spacerku w jedną stronę, pół godziny w drugą. Po drodze (nie licząc oczywiście kolejnych telefonicznych klach z koleżankami) zwiedziłam moje piękne miasteczko a na magicznie pachnącym straganie z warzywami kupiłam sobie jedną gruszkę, jednego michałka i jednego tiki-taka. W ramach upiększania i tak pięknego dnia zjadłam toto potem na II śniadanie, popijając kawą zbożową ze śmietaną kremówką. No gdzieżbym ja sobie mogła na takie luksusy wcześniej pozwolić?!?!? Po tak cudownie rozpoczętym dniu z ochotą zabrałam się za uprzątanie liści sprzed mojego domu. Ani się obejrzałam, a już zaliczyłam 90 minut machania grabiami i jazdy figurowej kubłem z liśćmi. A jaka to potem przyjemność zobaczyć efekty takiej pracy!!! No żyć się chce!!! Po ciężkiej pracy nagrodziłam się wypasionym obiadem z serem zapiekanym w panierce i moją ulubioną sałatką z fasolki własnej produkcji. Czasem nawet coś potrafię upichcić, niesamowite… Dzień dopełniłam praniem, wieszaniem, oraz ręczników i pościeli zmienianiem. I dalej cholera energię miałam!

Niedziela miała być full wypas, czyli wypoczynek całą gębą. W nagrodę za dobre wyniki ostatnich dni zafundowałam sobie godzinkę na basenie. Pływałam tam i z powrotem, uśmiechnięta od ucha do ucha, tylko mi pomarańczowa czupryna wystawała z topieli i uśmiech pływał. Mój Samiec zauważył kiedyś, że po wrzuceniu mnie do wody, ze względu na tę pomarańczową moją sierść na głowie i pojawiający się automatycznie przy kontakcie z wodą uśmiech, wyglądam jak emotikonka z gadu gadu: nad falami unosi się tylko pomarańczowa, uśmiechnięta od ucha do ucha gęba, której za nic nie idzie wyciągnąć na suchy ląd. Z basenu wyszłam tak szczęśliwa, że z rozpędu zaliczyłam jeszcze prasowanie i godzinne krzątanie się po domu. Jak by nie było to latanie po chałupie to też spora porcja ruchu była, jak sobie na koniec szybkiej domowej krzątaniny tętno zmierzyłam to miałam 90 uderzeń na minutę hehe. Im bardziej po domu dziczałam tym więcej energii miałam. Planowo „leniwa” niedziela kończy się tym, że jeszcze miałam energię pomarańczową farbę nałożyć sobie na odrosty na pomarańczowej mojej sierści, a teraz, wykorzystując czas jaki potrzebuje farba na podziałanie – siedzę i notkę piszę, kapiąc na prawo i lewo tą moją ulubioną pomarańczową farbą.


No, i po co przepłacać na siłowni?!?!?!
A szczęśliwa taka jak teraz to ja nie byłam od dobrych kilkunastu lat!!!!!

Kiedy się odchudzałam, zawsze towarzyszyło mi poczucie straty, ograniczenia, braku. Jadłam za mało. Wszystko sobie wydzielałam. A to co pozwoliłam sobie zjeść, to i tak przeważnie nie było wcale smaczne, bo „odchudzone” na siłę. Wyznaczałam sobie co należy, co powinnam, czego nie wolno a co trzeba. Same zakazy i nakazy. Gorzej jak w więzieniu! Z tego powodu nieustannie przeżywałam męki i odczuwałam smutek. Oczywiście, nie dopuszczałam do siebie, że mam doła z powodu jakichkolwiek chorych jedzeniowych ograniczeń. Nie, po prostu miałam obniżony nastrój, i uważałam że świat jest zły. Choć czasem waga spadała, naprawdę nie byłam z tym szczęśliwa!!!

Człowiek nie jest silnikiem do którego wrzuca się określone paliwo i odjazd. Jedzenie w życiu człowieka pełni masę różnych funkcji (oprócz funkcji paliwa). Jest źródłem przyjemności (tak, to ważne!), daje poczucie bezpieczeństwa, pomaga budować więzy międzyludzkie. Logiczne więc, że po pewnym czasie takich ograniczeń, jakie ja sobie narzucałam (bo w jakieś popierdolonej gazecie, albo w popierdolonym artykule przeczytałam że „tak się powinno”, albo dietetyczka mówiła że „tak trzeba”, a ja przecież chciałam perfekcyjnie się stosować do nakazów) nie wytrzymywałam i następował zwrot w drugą stronę. Zakazy zostały złamane, uciekałam z więzienia. A co mi tam! Zaczynałam się objadać.

Kiedy objadałam się jak ta przysłowiowa świnia, towarzyszyło mi ogromne poczucie winy. Tak ogromne, że psuło radość ze wszystkiego innego na świecie. Te wrzucane hurtowo do ust jedzenie nawet nie miało prawa mi smakować, co to, to nie, żadnych przyjemności. Czysty kompulsywny odruch i na tym koniec. Naprawdę koszmar!!! A do tego ten szybki przyrost wagi. Trzeba się odchudzić. Koniecznie. Od jutra głodówka!

I tak żyłam przez długie lata na przemian w poczuciu winy, smutku, poczuciu krzywdy i złości na siebie. Ciągle czułam, że jestem nieszczęśliwa. Nie pamiętałam już innego świata!


Od kiedy postanowiłam jeść normalnie, wsłuchiwać się w swoje ciało, pytać siebie „czego Ci potrzeba”, a zwracać tylko uwagę na to, żeby kompulsywnie nie zajadać emocji i nie przekraczać za bardzo kaloryczności – jedzenie stało się źródłem PRZYJEMNOŚCI. To takie zajebiście cudowne uczucie, kiedy czeka na Ciebie pełna micha smakowitego jedzonka, które sama sobie na ten moment przygotowałaś, zgodnie z własną zachcianką. No chyba że masz ochotę iść do restauracji i wybrać gotowy smakowity kąsek – ależ proszę bardzo! A kiedy weszłam do sklepu i uświadomiłam sobie, że cała lada pełna lodów należy do mnie i mogę sięgnąć po którego zechcę, to poczułam się tak szczęśliwa jak w dzieciństwie, jak w czasach gdy miałam 5-6 lat i jeździłam z rodzicami do Władysławowa nad morze. Tak tytułem wyjaśnienia: Władysławowo jest dla mnie absolutnym synonimem szczęścia, z nim wiążą się najpiękniejsze moje wspomnienia z dzieciństwa, więc jeśli coś porównuję do radości przeżywanej w tym mieście, to jest to naprawdę WIELKA RADOŚĆ i SZCZĘŚCIE. Tak, świadomość, że mogę zjeść co chcę i kiedy chcę jest cudowna. Wraca mi dawno utracona radość życia. Brakowało mi tej beztroskiej przyjemności z jedzenia, a teraz chłonę ją niczym małe dziecko. Nie potrafię tego opisać, bo brak mi słów. Ale jest we mnie tyle radości, że czasem idąc ulicą mam ochotę podskakiwać jak mała dziewczynka. A dziś po śniadaniu aż popłakałam się ze wzruszenia, taka czułam się szczęśliwa po… misce jajecznicy i kanapkach z ogórkiem! :)


Ludzie, jedzenie to najfajniejszy wynalazek na świecie!!!

A, i żeby nie było… Myślicie, że teraz wynoszę ze sklepu po pięć pudełek lodów i zjadam je zaraz pod sklepem? Nic z tych rzeczy! W mojej spiżarni mam schomikowanych trochę słodyczy, trochę smakowitych acz „tuczących” dodatków do kanapek, ale i ulubione warzywa i owoce. Na wszystko jest czas i miejsce.

Jasne, że się kontroluję. Cały czas pytam samą siebie „jak się masz?”, „czego Ci potrzeba?”, „czy naprawdę musisz teraz zjeść tą czekoladę, a może tylko coś Cię stresuje?”, „co Ci dolega?”, „jak mogę Ci pomóc”.

I wiecie co, czuję się tak jak kierowca, który ledwo co nauczył się prowadzić samochód, wciąż jeszcze mocno musi kontrolować swoje ruchy i reakcje w aucie, ale po raz pierwszy w życiu sam wjeżdża na wielką autostradę i… jedzie jak wszyscy inni!!!


W notce udział wzięli:
- Lody w sklepiku niedaleko mojego domu: patrz cennik na ladzie;
- Jajecznica z cebulką i kanapki: 2,39 zł.;
- Poczucie szczęścia: BEZCENNE!!!

 

Minął mi trzeci tydzień "normalnego jedzenia" (no dobra, PRAWIE normalnego).

Odkąd postanowiłam, że będę jadła jak "Normalny Człowiek" (tzn bez zabraniania sobie jakichkolwiek jedzeniowych przyjemności, ale i bez obżerania się), pozwoliłam sobie między innymi na takie dawno zapomniane luxusy jak:
- wyjście na obiad w restauracji;
- zrobienie sobie sałatki z ananasem (i z majonezem oczywiście!);
- przygotowanie zapiekanego sera camembert (z panierką oczywiście!);
- przynoszenie słodyczy do pracy, dzielenie się nimi ze znajomymi i częstowanie się słodyczami innych;
- zakupienie i trzymanie w domu w kuchennej szafce zapasów słodyczy, oraz częstowanie się nimi jak nachodzi mnie ochota;
- zakupienie i trzymanie w lodówce zapasów ulubionych dodatków jak majonez i dodawanie go do czegoś jak mnie najdzie ochota;
- i wiele jeszcze innych cudownych jedzeniowych zachowań, które do tej pory miałam na liście "zbrodni zakazanych", a na które mogłam sobie pozwolić jedynie w chwilach totalnej utraty kontroli, czyli podczas ataku nawiedzenia przez Demona Głodomorrę.

I wiecie co? Coś mi się wydaje, że jeśli coś nie jest zabronione, to ja nie muszę już tracić kontroli nad swoją paszczą, żeby po to sięgnąć.  Nie wiem czy rozumiecie, co mam na myśli?!?!!? Wcześniej jedynym sposobem, żeby zjeść coś z bogatej listy "zakazanych rzeczy tuczących" (albo tak upokarzająco nazywanych w AŻ "z listy abstynenckiej") było utracić kontrole, wpaść w jedzeniowy ciąg, obeżreć się na zapas (bo niewiadomo kiedy się trafi kolejna okazja). Bo jak "zdrowo się odżywiałam" to zabraniałam sobie wielu rzeczy (oj, potrafiłam być mistrzynią odejmowania sobie od ust!!!). Starałam się trzymać nad sobą tak silną kontrolę, że "na trzeźwo" moje jestestwo nigdy nie mogło dostać tych smaków, o które prosiło. Dopiero utrata kontroli na to pozwalała. A tak, jak coś jest na wyciągnięcie ręki... to potrzeba objadania się mija. Masz ochote to jesz i cześć. Ale potrzebna jest mi do tego świadomość, że W KAŻDEJ CHWILI MOGĘ ZJEŚĆ DOWOLNY SMAKOŁYK.


Mam wrażenie, że takie podejście do jedzenia jak tym razem wymyśliłam, mocno ograniczy napady Demona Głodomorry. Oczywiście, nie jest to rozwiązanie całego mojego problemu z jedzeniem. Jest jeszce zajadanie emocji (patrz poprzednia notka), nieprawidłowe nawyki żywieniowe, brak ruchu. Nad tym wszystkim czeka mnie jeszcze sporo pracy, ale bardzo dużo mi daje takie podejście, jakie wymyśliłam sobie w tym miesiącu - "normalne jedzenie". Na jak długo pomysł się sprawdzi - to się okaże.

Póki co od 1 października na wadze jest mniej o 2,7 kg. Niewiele, ale zawsze coś. W końcu lepiej mały spadek niż mały wzrost (a tego w tym roku miałam w nadmiarze). Obwody bioder i brzuszka też się zmniejszają. No i napady obżarstwa i „jedzeniowe ciągi” ustały, a to naprawdę ogromna ulga – wolność od tego paskudztwa! Wolność do jedzenia jak normalny człowiek – bezcenne!

Alleluja i do przodu!!!