Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Ja-Ogrzyca

Zerknęłam niechcący w archiwalne zapiski programu do liczenia kalorii i... coś mi się kazało zastanowić...
W I połowie sierpnia przez większość czasu dość intensywnie ograniczałam kalorie i dość intensywnie jeździłam na rowerze oraz pływałam.
A w II połowie sierpnia wpadłam w jedzeniowy ciąg, którego przyczyn, jak mi się wydawało, ustalić nie potrafiłam.
Czyżby organizm upomniał się o swoje z nawiązką?
Nawiązka wyniosła 3kg ponad to co na początku sierpnia... (Teraz ważę 85 kg)

I jak tak sięgam pamięcią wstecz, to faktycznie wielotygodniowe a nawet wielomiesięczne jedzeniowe ciągi pojawiały się u mnie po wielodniowych lub wielotygodniowych ograniczeniach kalorycznych (nawet, jeśli było to tak reklamowane tysiąc pięćset kalorii). Często początek ciągu powodowała wprawdzie jakaś przewlekła, trudna sytuacja emocjonalna, ale chyba ZAWSZE taki jedzeniowy ciąg pojawiał się bezpośrednio po ciągu jedzeniowych wyrzeczeń. Sytuacja emocjonalna była tylko zapalnikiem, ale paliwa do głodomorrowego ciągu wydaje mi się dostarczała moja fizjologia: organizm odrabiał straty. Czasem Głodomorra przychodził powoli, niemal niezauważenie, czasem napadał nagle.



Jak wybrnąć z tego pierdzielonego błędnego kręgu?!
Nawet kiedy próbuję jeść normalnie i zgodnie z zaleceniami (2200 kalorii i posiłki co trzy godziny) to i tak zdarza mi się zajadanie emocji (patrz ostatnia notka). Zajadam emocje -> dupa rośnie. Skoro rośnie, to trzeba jakoś chociaż lekko to skorygować. Jak? No albo ograniczam jedzenie albo więcej się ruszam. W obu przypadkach powstaje deficyt energetyczny. Ale wtedy organizm upomina się o swoje i k...wa nadrabiam z nawiązką.
Nadmieniam, że metoda "nie licz kalorii i przestań się ważyć" też powoduje wzrost wagi.

Może spróbuję zmniejszyć te ujemne różnice w bilansie energetycznym, tak żeby były minimalne? Może to coś pomoże?


JAK KIEDYŚ OGARNĘ CO Z TYM GÓWNEM ZROBIĆ, TO SAMA SOBIE NOBLA WRĘCZĘ.

Zajdłam wczoraj.
Miała miejsce niefajna dla mnie sytuacja, poczułam złość, nie poradziłam sobie z napięciem i sięgnęłam po kanapki na uspokojenie. Na szczęście niewiele mam w domu przetworzonego, gotowego do konsumpcji jedzenia, więc zjadłam stosunkowo niewiele. To "stosunkowo niewiele" to jakieś tysiąc kalorii. Dużo, nie dużo, zależy, jak się na to patrzy.
Myśląc kategoriamii osób z zaburzeniami odżywiania rozwiązanie jest proste: "spinaj poślady, idź na basen, na rower, idź pobiegaj, ogranicz kolację i odrobisz to co zjadłaś". Tylko że wydaje mi się, że to jest CHORE. Robię tak nagminnie od czternastu lat. Wieczne naprzemienne "zajadanie" i "odchudzanie" wykańcza mnie, odbiera radość jedzenia i życia w ogóle. Nie mówiąc, że z punktu widzenia czasu to efekty są odwrotnie proporcjonalne to zamierzonych. To jest niezgodne z naturą. Widział ktoś kiedyś jelenia z zaburzeniami odżywiania, który biega żeby spalić bo zjadł za dużo? Albo tygrysa? Nawet świnia nie ma zaburzeń odżywiania. Je jak świnia, bo jest świnią, i tyle, ona nie jest z tego podwodu ani chora ani nieszczęśliwa!
No przecież MUSI BYĆ INNA DROGA niż takie w kółko Macieju żarcie i odchudzanie!!!
*
Dziś rano próbowałam przeanalizować na spokojnie, co wydarzyło się wczoraj wieczorem. Drobne spięcie o nic nie znaczącą pierdołę, ale poziom złości ogromny. Kiedy zaczęłam się zastanawiać nad tym, odkryłam, że pod tą wczorajszą złością jest kilka różnych warstw potrzeb i lęków, niektóre totalnie sprzeczne ze sobą, ich wektory ciągnęły moją duszę w różne strony, ja się po prostu pogubiłam w tych lękach i potrzebach. Chciałam jednego, bałam się drugiego, protestowałam przeciw trzeciemu, oznajmiłam że robię czwarte a zrobiłąm piąte. Czasem jest tak, że potrafię rzeczowo odpowiedzieć na pytanie "czego w tej sytuacji chcesz?". Kiedy dziś zaczęłam sobie odpowiedaćna to pytanie, wyszedł mi cały elaborat, który z samą wczorajszą sytuacją miał tyle wspólnego, co ryba z rowerem. Co ciekawe, odkryłam przy okazji, że walczyły we mnie nie tylko moje potrzeby i lęki, ale również wmówione potrzeby innych. Musiałam rozwarstwić, co w tym jest moje a co nie moje. Do teraz buduję odpowiedź na pytanie "a więc czego w związku z tą sytuacją chcesz, Ogrzyco?".
Czuję jakiś rodzaj ulgi, kiedy zaczynam rozumieć w ten sposób siebie. I przerażenie, że jestem aż tak popierd....

Przez ostatni tydzień czułam się szczęśliwa. Jeździłam sobie do pracy rowerem, spełniając tym samym wieloletnie marzenia o porankach pachnących świerkami i wietrze we włosach, a wieczorami taplałam się w zalewie. Wracając do domu sama do siebie śpiewałam „jestem szczęśliwa”. I naprawdę taka się czułam. Obdzwaniałam przyjaciółki i dzieliłam się szczęściem.
Wprost proporcjonalnie do wysokiego poziomu odczuwanego szczęścia – poziom jedzenia utrzymywał się na pożądanym niskim poziomie, co dodatkowo powodowało przyrost satysfakcji z samej siebie.
Waga osiągnęła najniższy do tej pory poziom – 82 kg.

Cieszyłam się też z tego, że udało mi się „olać” opisywany w poprzedniej notce problem i nie złościłam się na Samca, który pojechał na drugie wakacje, tym razem organizowane przez Pannę M - jego niespełnioną miłość, która pałęta się w naszym związku od początku jego istnienia. Nie złościłam się, a więc nie musiałam tej złości zajadać – i TO mnie cieszyło. Choć cały czas zastanawiałam się, czy złość wyparłam czy rozpuściłam. Trochę ją przepracowałam i przemyślałam, mimo to jednak jej drobiny od czasu do czasu pojawiały się w moim sercu pod różnymi postaciami.

Samiec tym czasem dzwonił niemal codziennie i donosił, jak to jest tam wspaniale. W końcu dosłownie z minuty na minutę coś mi się dziś odwidziało i nagle poczułam się totalnie beznadziejna. No bo skoro na wakacjach które ona wymyśliła mój facet tak wspaniale się bawi, a będąc ze mną narzekał niemal codziennie jak to strasznie on się nudzi – to najwyraźniej ja jestem beznadziejna, że ze mną tak nudno… Zaraz potem uświadomiłam sobie, że dodatkowo beznadziejna jestem dlatego, że nie mam wielkiego grona zabawowych przyjaciół i ja nie potrafiłabym takiego wyjazdu jak Panna M zorganizować, w ogóle denna jestem bo mam problemy w kontaktach międzyludzkich i w zasadzie to tak beznadziejna jestem że aż samotna… I jakby nie ten mój Samiec to już bym prawie w ogóle do kogo nie miała pyska otworzyć… Samotna jestem, przyjaciół mam niewielu, a do organizowania wspólnych wypadów to chyba w ogóle się nie nadaję. A ja tak bardzo lubię gdzieś wyjeżdżać! Uświadomiłam sobie też, że marnuję swoje życie przez tę swoją samotność i to moje „odludztwo”

To w zasadzie wystarczyło, żeby wyjeść sporą porcję zapasów z lodówki, tucząc się dosłownie niczym, bo przezornie nic w lodówce nie mam. No i kolejny dzień zmarnowany, zajedzony…


Co takiego jest nie teges z moim sposobem myślenia i odbierania świata, że nagle, z minuty na minutę zaczynam się dołować, przeżuwać problem, nakręcać się, odczuwać brak poczucia wpływu na cokolwiek, generować napięcie i w efekcie tego wszystkiego, w akcie totalnej rozpaczy sięgać do lodówki, szukając w jedzeniu rozładowania napięcia i poczucia tego luzu i lekkości bytu, które czuję będąc szczęśliwa? Co takiego przełączyło wajchę „szczęśliwa” na „nieszczęśliwa”? Jak utrzymywać stan szczęścia? I skąd mi się biorą te czarne myśli? Jak nad tym panować żeby tego nie wypierać? I jak nie żreć jak mi smutno i źle?

Samiec zebrał ekipę i pojechał na drugie wakacje. Ma to być tygodniowy spływ kajakowy. Ja odmówiłam swojego udziału. Wkurzyło mnie to, że organizatorką jest Panna M, niespełniona miłość a obecnie wielka przyjaciółka Samca, która egzystuje w naszym związku od samego jego początku, i z którą emocjonalnie jest wyraźnie bliżej niż ze mną. No i jeszcze to, że na wakacje ze mną założył dużo niższe fundusze niż na wakacje z nią.
Wielokrotnie mówiłam mu o tym, że o Pannę M jestem zazdrosna. W odpowiedzi słyszałam że nie powinnam zazdrościć bo… to taka wspaniała osoba i powinnam ją bliżej poznać.


Nie spodobało mi się zachowanie Samca. Uznałam, że rani moje ego, nie liczy się z moimi uczuciami, ja sama jestem dla niego totalnie nieważna, mój kobiecy honor cierpi i w ogóle facet to świnia, a ja jestem beznadziejna, bo przecież gdybym była wspaniała to takie sytuacje nie miałyby miejsca. Międliłam problem w głowie długie godziny, obwiniając Samca i tę cholerną Pannę M.
Zadzwoniłam do przyjaciółki i streściłam jej sytuację.
- Świnia! – zawyrokowała przyjaciółka bez namysłu.
Poczułam się wreszcie zrozumiana, a to otwarło mi drogę do podsumowania wszystkich samczych świństw z ostatnich trzydziestu dni, rozklejenia się jak stary but na deszczu, wypłakania przyjaciółce wszystkich żali, a następnie zakupu i samotnej konsumpcji trzech piw celem uspokojenia rozedrganych emocji. Oraz oczywiście wyjedzenia z lodówki wszystkiego, co dało się wyjeść – zupełnie świadomie likwidując w ten sposób ogromny ból duszy spowodowany samczymi świństwami.

No bo jak tu nie żreć?!?!?!



WRÓĆ TO TEMPO!!!!

To nie Samiec mnie wkurzył tylko JA wkurzyłam się na Samca. To JA – na podstawie doświadczeń z całego życia oraz posiadanych przekazów społecznych – uznałam że powinnam się zezłościć. Ale co takiego właściwie się stało? Przecież nikt mnie nie bije, nikt mi pieniędzy nie zabiera ani nie ogranicza wolności. Nikt mi nawet samczego towarzystwa nie zabiera, bo i tak po ostatnich wakacjach miałam Samca dość na co najmniej miesiąc. Nikt mnie również nie pozbawił możliwości wyjazdu na wakacje – bo takowy już zaliczyłam (i wzięłam z tego wyjazdu to co chciałam) a i myślę gdzie by tu jeszcze…
Ale że co? Że babski honor? A co właściwie mi w tym przypadku ten honor da? Najem się nim albo ubiorę w niego? Przecież to abstrakcja!
Albo co? Że powinnam wpłynąć na Samca żeby ją w dupę kopnął? Nie mamy wpływu na drugiego człowieka. Możemy mówić tylko o swoich uczuciach w związku z sytuacją, ale nie zmienimy wyborów innych ludzi.

Dlaczego oddaję władzę nad swoją duszą Samcowi? Przecież mogę sprawę olać. Co ma się stać to się stanie, i choćbym się rzucała jak ryba na patelni to na zmianę człowieka nie wpłynę. A manipulacji nie uznaję, bo to do niczego dobrego nie doprowadzi. Więc po co się wściekać?!?!?

Kiedy to przemyślałam, poczułam spokój.
Tylko my sami mamy wpływ na nasze myśli. Zmieniając myśli, zmieniamy emocje. Szklanka zawsze może być do połowy pełna albo do połowy pusta.


Gdzieś tu dobrnęłam do rafy, o którą się zawsze rozbijałam – żeby NIE STŁUMIĆ TYCH EMOCJI, ale je przepracować. No bo POCZUŁAM ZŁOŚĆ. I to ogromną. Zastosowałam stary schemat – obwiniłam za swoje emocje kogoś innego i zrobiłam z siebie ofiarę, pieczętując to jeszcze telefonem do przyjaciółki. I rozładowałam napięcie opróżniając lodówkę.

Mój kolega mawiał, że jego babcia mawiała: „pamiętaj dziecko, byle kto cię wkurzyć nie może”.
Jeśli więc zastosuję strategię babci kolegi i nie pozwolę manipulować swoimi emocjami?
Co mi da rozpamiętywanie w nieskończoność takiego a nie innego zachowania Samca?

Czuję złość, coś z tą złością mogę zrobić.
Przede wszystkim, pod tą złością i zazdrością leżą moje doświadczenia z dzieciństwa, kiedy często ignorowano moje prawdziwe potrzeby i nie czułam się dostatecznie ważna dla rodziców (co potrafi nabroić dziecko czujące się niedostatecznie ważne to moje ciotki do dziś opowiadają hahaha). To te wewnętrzne dziecko wylazło teraz i płacze, bo znowu nie było najważniejsze, a tak bardzo tego potrzebowało. Mądrzy ludzie mówią, że jak sama siebie obdarzę kochającą uwagą, to nie będę jej sępić od innych.
Zaraz potem jest przekaz społeczny: jeśli facet nie skacze dookoła ciebie jak królik to świadczy o tym że jako kobieta jesteś niepełnowartościowa. Musisz mieć faceta na własność. Inaczej to porażka. Tylko jak można sobie przywłaszczyć kogokolwiek, szanując swoją i cudzą wolność?
Że co? Że ona mi go zabiera? Jeśli między dwojgiem ludzi coś jest nie teges (tak jak między nami), to zawsze się znajdzie jakaś ona albo jakieś coś, na które można zwalić winę, która tak naprawdę leży tylko w związku.
Zrozumienie tego, co wyzwala moją złość, przyniosło mi sporą ulgę.
A jeśli nadal tak bardzo sytuacja mi nie odpowiada, to przecież zawsze mogę próbować szukać innego faceta. I tu się pojawia miejsce na fajne pytanie: co mnie przy Samcu trzyma? I czego ja od związku oczekuję?


Jeszcze wczoraj czułam się biedną ofiarą perfidnej Panny M i wstrętnego Samca, i czułam ogromną bezsilność, bo miałam świadomość, że nie mam większego wpływu na sytuację, mogłam co najwyżej im złorzeczyć. Po przeramowaniu problemu po pierwsze bardziej jestem świadoma swoich odczuć, potrzeb, myśli i emocji a także źródeł tego wszystkiego a po drugie stworzyłam sobie przestrzeń do samodzielnego zadbania o swoje potrzeby i poszukania odpowiedzi na pytanie „czego potrzebuję” i „jak mogę to otrzymać od życia”.



Złość ciągle jeszcze żarzy się we mnie odrobinę. Ale to już nie jest taki pożar złości jak wczoraj! Czuję znacznie większy spokój. Zadziwiające, ale czasem jeszcze próbuje we mnie zapłonąć iskierka społecznego przekazu: „jeśli facet nie jest twój na własność to znaczy że jesteś beznadziejna”. Niesamowite, jak bardzo to we mnie siedzi… Dlaczego?

Wakacje.  Dwa tygodnie.
Dni pełne słońca a wieczorami na niebie spektakl piorunów z odległych burz. I rano znowu słońce…
Domek na kółkach a więc wolność wyboru kierunku i miejsca.
Dzikie i niecywilizowane miejsce na postój. Czysta natura. Drzewka, ptaszki i kleszcze :)
Czyste jak kryształ jezioro na pojezierzu Drawskim.
Samotna plaża i całe jezioro tylko dla nas. I oczywiście pływanie na golaska.
Las pachnący rozgrzanymi słońcem malinami, po które wystarczyło wyciągnąć rękę.
Wieczorem rower i drogi przez las, niemal zupełnie wolne od aut. Zwiedzanie wiosek, w których czas zatrzymał się chyba w 1939 roku.
5 km do fabryki czekoladek
A nocami ognisko i komary.
Wakacje w cenie paliwa do samochodu.
I tylko tej iskry zachwytu – która w poprzednich latach ze zwyczajności  potrafiła stworzyć cud najpiękniejszy – tego tylko w tym roku mi zabrakło…

Samiec przyjechał do Ogrzycy.
Ta przyjęła go tanią granulowaną herbatką oraz własnoręcznie pokrojonym i obranym jabłkiem.
Samiec, znając lenistwo Ogrzycy nie może się nadziwić:
- Co ty dzisiaj taka miła dla mnie jesteś? Jabłko mi pokroiłaś? I nawet obrałaś, tak jak lubię... Chcesz czegoś ode mnie?
Na co Ogrzyca, która w ciągu 6 minut Samczej wizyty zdążyła już 7 razy się na niego wkurzyć, cedzi przez zęby:
- Ależ skąd, Samcu. Niczego od Ciebie nie chcę specjalnego. Najzwyczajniej w świecie musiałam czymś ręce zająć, żeby Cię nie ukatrupić!!!