Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Campanulla

Oj działo się dziś, działo. Ale najpierw  żarełko, a zacznę od końca. Kawa dopijana stoi obok, piję ją bez mleka , gorzką. Przed chwila zjadłam kawałek Tiramisu, które uczyniłam dziś , takie z ajerkoniakiem, mniam. Chłopina w zachwytach. Na obiad ziemniaki wczesne z czosnkiem niedźwiedzim i koperkiem, grillowane szparagi zielone, maślanka. Na II śniadanie koktajl zielony , z imbirem natka, szpinakiem , jabłkiem . Na śniadanie serowo-  kanapki - serek wiejski, ser żółty, ser pleśniowy + kawa.  Najedzona jestem jak bąk i chyba na dziś wystarczy. Po tych wszystkich "atrakcjach" miałam  ochotę na  wyskoki żywieniowe. Przechodząc do tematu głównego, pomimo pogody do d....  poszliśmy chociaż na krótki spacer, jakby wyprowadzając psa.  Droga wiodła nas różnymi ulicami bocznymi, aby nie w tłumy kupujące przed majówką. Skręciliśmy  na Skwerek Kościuszki, tam już stawiane są lokale sezonowe, potem w stronę plaży, przy klubie Mar. Woj. Riwiera stoi namiot wojskowy jako punkt szczepień . Nawet w radiu mówiono o tym punkcie, określając dokładnie lokalizację. Tam skręciliśmy w stronę  miasta, bo chmura czarna na niebie zapowiadała kataklizm. Jeszcze do jednego sklepu , jeszcze do Biedronki,  jeszcze do innego sklepu, ale i tak nie dostałam czego szukałam. Wysłałam męża, a sama  do domu. I DOPIERO POD DRZWIAMI ZORIENTOWAŁAM SIĘ, ŻE MAM PLECAK OTWARTY, i brak  smartfona!!!!!🥵   Może jednak został w domu?  Szukam, nie ma, no to biegiem do męża, bo wiem , gdzie miał zakupować. Chciałam zadzwonić do siebie, może ktoś znalazł, może czeka na telefon???? Minęliśmy się z mężem, bo nie znalazłam go, ja w pąsach, zdenerwowana, obmyślam plan działania, zastanawiam się , gdzie mogłam go zgubić.  Teren dosyć rozległy, szanse małe. No wreszcie mój chłopak przyszedł, dzwonię do siebie , nic. Cholera mnie weźmie za chwilkę. Dzwonię drugi raz, odzywa się młody męski głos. Telefon został znaleziony przy plaży, przy punkcie szczepień, czyli wypadł  szybko z plecaka. Proszę o spotkanie, określam swój ubiór, umawiamy się na pobliskim przystanku.  Widzę czwórkę młodych , elegancko ubranych ludzi, okazało się, że to tegoroczni maturzyści, którzy mieli zakończenie roku szkolnego.  Telefon odzyskałam, pięknie podziękowałam, także z gratyfikacją, życzyłam spełnienia planów  w dalszym życiu.  Skończyło się dobrze, trafiło na życzliwych i uczciwych ludzi. A ja mam nauczkę, bo to drugi raz takie zdarzenie . Podobno do trzech razy sztuka. Plecak muszę kontrolować , to znaczy muszę kontrolować siebie, aby kolejny raz się nie przydarzył.  Po powrocie do domu opadłam z sił, bo emocje puściły. Mój apetyt na te różności jak wyżej wziął się właśnie z tego zdarzenia. Mam nadzieję, że jutro w Białogórze uda się zrzucić te nabyte kalorie. Oj dziewczyny, ale mam szczęście.!!!!!

Dzień zaczęłam już przed 7 , po śniadaniu poszłam na Halę Targową, dokupić niektóre produkty. Udało się znów dostać czosnek niedźwiedzi, sporo zieleniny kupiłam, poza tym kawę i nabiał. No i bukiet goździków, wybrałam różnokolorowe. Są piękne, pachną i długo postoją. Reszta była wczoraj w Lidlu. Miało padać po 8, ale deszczu nie widać, udaliśmy się więc nad morze. Brak wiatru, ciepło, przyjemnie się szło. Spotkałam koleżanka, która morsuje, szła się wykapać w morzu.  Moje nadciśnienie  niestety ogranicza w wielu wyborach. Pomimo wczesnej pory ludzi było sporo, też pewnie złaknieni spokojnego oddechu, powietrza i pięknej atmosfery.  Po powrocie zajęłam się sprzątaniem łazienki, udało mi się wyprzedzić męża w tej czynności. Kochany chłopak sprząta, ale niestety nie robi tego według mojego  poglądu jak ma być wysprzątana łazienka. Nie mówię nigdy uwag, ale od czasu do czasu wybiegam przed szereg i robię to ze szczoteczką do zębów. Zużyłam 3 torebki kwasku cytrynowego do szyb kabiny, ale cały kamień zszedł.  Na obiad dziś zrobiliśmy sobie wolne, czyli zamówiliśmy pizzę. Jednak wolę zjeść ją w innym miejscu, to nie to, co w pizzerni.  Deszcz pojawił się tuż po 14, spadek ciśnienia odczuło się od razu.  Na jutro mam zamiar podać szparagi zielone, młode ziemniaki z czosnkiem jw. oraz jajko sadzone. Powtarza się to danie u mnie, ale to sezon szparagowy, cóż zrobić, tak lubię.  Pogoda na  pierwszą majówkę  zapowiadana jest tragiczna.  Zaopatrzeni jesteśmy w książki, ja mam jeszcze zobowiązania wobec młodszej koleżanki z pracy, jakoś czas zejdzie.  Może w sobotę uda się wstrzelić w ładne chwile i uda się spacer?  Dziś wykonałam przelewy, aby mieć z głowy na ostatnie dni. Mąz pomalował barierki balkonowe , ciekawe, czy deszcz ich nie zniszczy? 

Mąż sięgnął dziś do swoich zapisków sprzed lat, tych dotyczących naszej aktywności wyjazdowej i kulturalnej.  Piękne wspomnienia  i smutek, bo brak tego ogromnie. Przy każdym zapisie wspominaliśmy wyjazd, pobyt w kinie, wizytę w muzeum czy na koncercie. Ileż tego było, naprawdę. Wyszło średnio, że w samym kinie w 2016r. bywaliśmy 2x w miesiącu, do Gdańska czy Sopotu jeździliśmy  nawet 3 razy w tygodniu, to samo nad pełne morze w okolice Helu, Białogóry. A teraz tak ogromnie oboje tęsknimy za tą aktywnością, intensywnością poznawczą. Dziś ograniczamy się do wędrówek dłuższych lub krótszych , uzależnionych od pogody , temperatury, czasu. Dziś spacer w stronę bulwaru, wędrówka nad morzem w pięknym słońcu. A moim zamiarem dziś było pozostanie w domu, po wczorajszym smutnym dniu, gdy zlana zostałam deszczem i śniegiem w drodze z biblioteki, gdy zmarzłam robiąc zakupy, wracając od fryzjera. No właśnie, jedyne dobro wczorajszego dnia, poza tym, że jesteśmy zdrowi, to moja fryzura, bez zbędnych kogutów na głowie co rano. Rozgrzać się wczoraj nie mogłam, a wiatr przewiał mnie na wskroś.   Skończyłam czytać kolejna książkę, pt: A jeśli jutra nie będzie..." To z kolei pozycja napisana jak  scenariusz do filmu lub do teatru.  Rzecz właściwie dzieje się w jednym miejscu, w czasie I w.ś  w okolicach Łodzi, pokazując  wielonarodowość ziem polskich pod zaborami, dylematy Polaków , której władzy służyć, jak zachować sumienie i postąpić właściwie.  Zaczęłam kolejną książkę, bardziej współczesną.   Jednak znów ugotowałam młodą kapustę na obiad. Jest pora na nią , trzeba korzystać. Jutro mam zamiar nabyć szparagi, bo to także sezonowe warzywo.  Podałam dziś kapustę wyłącznie z ziemniakami, smakowało nam ogromnie. Czekam na otwarcie sklepów budowlanych, chciałabym kupić kilka gałek do komody, zastanowić się nad materiałami do remontu, coś zaplanować.  Majówka zapowiadana jest nad morzem w deszczu i chłodzie.  Zrobię wóczas sobie zaplanowany dzień lenia, będę tylko czytać, drzemać i rozmawiać z mężem. Jedzenie mam już zaplanowane. gotowanie to pestka, wszystko może być zatem wg. planu.

Pojechalismy z rana ( po 9) do Kolibek, aby  powędrować  lasem, bez ludzi i bez masek. Zaczęło się pięknie, dywanem kwitnących zawilców.  Potem złotokap, kwitnące na biało owocowe drzewa, wyglądające jak panna młoda w sukni ślubnej. Od razu przypomniała mi się Ania z Zielonego Wzgórza i jej zachwyty nad przyrodą. Chwilka wędrówki, zejście na plażę i.....  och, ogromne, czarne chmury z obu stron, bo i od Gdańska i od Gdyni. Plażą dalej i dłużej, co robimy? Wracamy!  Szybko schodami do góry, tylko lekkiej zadyszki dostałam, co dobrze wróży, szybko przeszliśmy parkiem do samochodu i zaczęło padać. A zimno, uch!  Przyjechaliśmy pod dom, a tu śnieg!  Dziś 25 kwiecień , drugi kwartał roku, a dłonie marzną bez rękawiczek. Dziwna ta niby wiosna w tym roku. I prognozy na lato nieciekawe.  Cóż, a po wstaniu  z łóżka przyszła mi myśl do głowy, aby zostać tam  i poleniuchować. Jak się okazuje , pomysł nie byłby zły.  Po powrocie ciepła herbata, kawałek ciasta i książka. Skończyłam już 3  pożyczoną. oddam jutro, może coś nowego wezmę? O, za oknem zrobiło się ciemniej, znów nadciąga chmura , i tak co chwila. Ale co tam, najważniejsze, że zdrowie dopisuje, i niech tak zostanie. Co tydzień meldujemy się rodzinnie  w rozmowach ze szwagierką, z synem, z kuzynką. Świadomość, że bliscy też zdrowi powoduje pozytywne myślenie. Kuzyn z Hamburga dał znać, że zdrowi, chociaż szczepieni dopiero teraz będą, a są deczko starsi. Po tym wszystkim rodzinnych imprez i spotkań  będzie w Polsce co nie miara!   Pora wybrać jakąś roślinę na balkon, ale to do ogrodniczego trzeba pojechać. Może po tych chłodnych dniach się uda? Narazie przeglądam w internecie  i tylko planuję.  Dziś przeczytałam dziwną ( dla mnie) informację o budowie w Łomiankach pod Warszawą  osiedla domków jednorodzinnych tylko dla katolików.   Czyżby w Polsce nadszedł czas na zamykanie się w zonach dla wybranych? 

Pstrąg potokowy kolejny raz smakował znakomicie. Do środka włożyłam natkę pietruszki posiekaną z czosnkiem niedźwiedzim. Podałam z młodymi ziemniakami ugotowanymi w skórce i z kapustą kiszoną. Najedliśmy się oboje, chociaż ryba wcale nie była duża. Będę powtarzać to danie, tę rybę, bo naprawdę warto.  Ogórkowa już ugotowana, polędwiczki indycze rozmrażają się, a warzywa do niej już podsmażone.  Poranki teraz są pieknie słoneczne, ale bardzo chłodne.  Wyszliśmy na bulwar, aby zaczerpnąć powietrza, dotlenić płuca i rozruszać kości. Spacer zawsze sprawia mi ogromną przyjemność. Gadam wówczas jak nakręcona, o głupotach, o starych dziejach, śmiejemy się oboje. Umiejętność śmiania się z siebie jest bardzo ważna, tak samo jak przyznawanie się do błędów. Na szczęście nie sprawia mi to trudności, znam swoje ułomności i potrafię się z nich śmiać, a do błędów zawsze się przyznaję. Tak jest łatwiej , bo po co się dręczyć, że ktoś wytknie ten błąd?  Lepiej samemu uprzedzić o fakcie popełnienia.  Tak  naszła mnie tego typu refleksja.  Mąż kupił dziś na Hali Targowej piękne irysy( kwiaty), stoją dumnie w wazonie i cieszą oko. Wczoraj widziałam tam bardzo dużo cudnych kwiatów balkonowych, ale chyba nie złamię się i nie kupię. Skończyłam czytać Córkę nazisty, tym razem to o obozie koncentracyjnym w Lublinie.  Na szczęście dziś Lublin to piękne miasto, a kaplica na Zamku to ewenement w skali światowej.  Dziś słyszałam w radiu, że pandemia spowodowała zwiększenie czytelnictwa w Polsce. To cieszy, bo ostatnimi laty mowa była o ludziach, którzy w ciągu roku nawet jednej książki nie czytają.  Pamiętam swoje dzieciństwo, tv jeszcze w powijakach i mało kto posiadał, ale czytaliśmy  wszyscy.  Na podwórku była wymiana zdań na temat przeczytanych książek, chwalenie się, że znalazło się coś nowego ciekawego. A z okazji różnych świat podarowanie książki to był bardzo dobry pomysł.  Kilka lat temu podarowaliśmy mojemu bratankowi grę planszową na I Komunię.  Uslyszeliśmy, że on wolałby pieniądze, a w gry nie gra , tylko w takie na komputerze, albo w telefonie.  Czy dziś dzieci czytają Mikołajka?  Jeżeli nie , to ogromna strata, bo poczucie humoru w tej książce jest znakomite. 

Tak o rybach wczoraj myślałam, dziś rano poszliśmy na Halę Targową, aby je kupić. Udało się kupić karasia, płotkę i pstrąga potokowego. Ugotowałam zupę rybą na mniejszych rybach i łbie pstrąga. Podałam na obiad, obok młode ziemniaki posypane koperkiem i czosnkiem niedźwiedzim, bo i ten kupiłam. Jakie to było smaczne, te gotowane rybki, te ziemniaczki!!!. Jutro będzie pstrąg pieczony, nadziewany pietruszką i czosnkiem jw. Do tego kiszona kapusta.  Zrobię jeszcze ogórkową i upiekę polędwiczki indycze, to na niedzielę.  Surówka z kalarepki i młodej kapusty + koperek, to będzie dodatek.  Nachodziłam się dziś, bo ponad 10.000 kroków i prawie 8 km. wyszło. Najpierw Hala Targowa, biblioteka jedna, biblioteka druga, piekarnia, zakup tuszu do drukarki, no i spacer bulwarem. Wiało ostro, był naprawdę chłodny wiatr, mimo słońca było nieprzyjemnie. Pranie wyschło momentalnie na balkonie. Przyroda chowa się jeszcze przed otwarciem, widać to po rajskich jabłoniach, którymi obsadzony jest bulwar. W zeszłym roku buchał od kwiecia, teraz pustko, smutno.  Udało mi się zapisać do fryzjera już na poniedziałek. Powinnam  dawno zrobić kolor, ale poczekam z tym na profesjonalistkę. Poza tym w poniedziałek mam wizytę u podologa, w środę u stomatologa. Mąż dziś był  także u podologa, będzie miał specjalistyczne wkładki , aby odciążyć jego biedne stawy kolanowe . Fizykoterapeuta nie mógł uwierzyć, że mąż skończył 70 lat, bo przychodzący ludzie w jego wieku są staruszkami ledwo poruszającymi się.  Takie komplementy to każdy lubi!  Igor Tuleya  pozostawiony w spokoju, oby na zawsze. Uwielbiam jego rozwagę i spokój w wypowiedziach, pomimo zrujnowanego życia zawodowego. Okrucieństwo ludzi wobec ludzi jest porażające. Czytam aktualnie książkę pt" Córka nazisty" . Czasy niewiele zmieniły mentalność człowieka. Ostatnio zajadam się ciemnymi winogronami. Brak dobrych owoców o tej porze to ogromny żal. Organizm woła, a nie ma co podać.  A, jeszcze sok z buraka był, tak więc szanowne zdrowie dostało odpowiednia porcję dobra. 

dziś pogoda pod psem, nie obrażając tych cudownych zwierząt. Pada, mocno wieje, ochłodziło się.  Co robić? Ano zajęłam się lodówką i wymyślam dzień zero waste. Mąż dokupił cukinię,  z niej i z pozostałych warzyw znajdujących się w domu ugotowałam zupę krem, na oliwie, taką naprawdę  pro .  Resztka kalafiora surowego?  Proszę bardzo, starłam na tarce, dodałam 2 łyżki fasoli czerwonej  z puszki, która mi została po czymś, 3 ogórki konserwowe, mała puszka groszku, garść posiekanego koperku, 2 łyżeczki majonezu , doprawić i, proszę, jest sałatka. Poza tymi daniami mam jeszcze wczoraj zrobioną galaretkę z  warzyw i z indyczym i kurzym mięsem z rosołu, jestem więc  zabezpieczona na chwile : " coś bym zjadł , ale nie wiem co?"  Tak minęło przedpołudnie, na obiad wspomniana zupa i reszta rolady francuskiej na ciepło + ww. sałatka.   Przygotowałam pościel na zmianę, wypiłam sok z buraków i marchwi oraz jabłka, porozmawiałam ze szwagierką. Niestety, rozmowa adekwatna do wieku, czyli o zdrowiu, przede wszystkim.  A ponieważ lubimy ze sobą rozmawiać, trwało to trochę. Przeczytałam już jedną książkę z biblioteki, jutro oddam, niech inni się cieszą. W nocy przerwa w spaniu, zamiast przewracać się z boku na bok wstałam, poczytałam do 1, zmarzłam , wróciłam do łóżka i od razu zasnęłam.  Wracam dziś do sprawy prośby koleżanki, będę siedzieć nad wyrokiem WSA. Już któryś raz słyszę, że język prawniczy jest niezrozumiały dla nie prawników. A ponieważ ja tego nie czuję, bo jest dla mnie czytelny, zawsze mnie to dziwi. Może niesłusznie, ale zostaliśmy wykształceni w tym kierunku, więc dla nas to prostota. Pomogę zatem z przyjemnością. 

Wczoraj dzwoniła moja młodsza koleżanka z pracy, z prośbą o pomoc. Rzecz dotyczy prezentacji analizy  wyroku WSA pod kątem jej studiów  ogólnie mówiąc zarządzania funduszami europejskimi. Ciekawa rzecz jest w tym, że syn zajmuje się także na swoim wydziale m. in. projektami unijnymi, czyli mamy wspólne "Zainteresowania". Dawno nie zajmowałam się analizowaniem orzeczeń sądowych, ale zrobię to z przyjemnością. Będzie to rodzaj rozrywki umysłowej. Jestem po wstępnym czytaniu wyroku i mam już jakiś pogląd, jak prezentacja koleżanki powinna wyglądać.  Taka układanka jest bardzo ciekawa, lubiłam zawsze te zajęcia w swoim zawodzie.  Dziś kolejny, ale chyba ostatni dzień ze słońcem. Kolejne pranie na balkonie, takie wytrzepane wiatrem inaczej pachnie.  Spacer w stronę morza, jak zawsze chętnie przeszliśmy  dystans. Wszędzie widać niesamowite zaangażowanie służb ukwiecania miasta. Mąż poszedł później do ortopedy, ja zajełam się sprawami domowymi.  Przypomniałam sobie rozmowy w szpitalu, gdy już wszystkie byłyśmy po zabiegach. Temat: co zjemy po powrocie do domu. Schabowy był wymieniany, i on zagościł dziś na moim stole. Miałam jeszcze trochę zamrożonej kapusty młodej, to wykorzystałam ją do obiadu pn:klasyka polska, czyli schabowy z kapustą.  Takie dania bardzo rzadko goszczą na moim stole, dlatego zjadłam z apetytem. Wspomniana na wstępie koleżanka przechorowała Covida i mówi o mgle pocovidowej z ogromnym strachem. Nie potrafi się skupić, nie zapamiętuje przeczytanych treści, co w jej pracy absolutnie przeszkadza.  To kolejny przyczynek do tego, aby zaszczepić się jak najszybciej, aby nabrać odporności. Temat Covid-19 jest bardzo popularny wśród społeczności, przechodząc obok rozmawiajacych ludzi słyszy się zdania na ten temat, ich gesty także pokazują temat rozmowy.  Jutro mija 22 dzień od mojego szczepienia, teraz nabieram odporności na maksa. 

Dziś to ja, bo obudziłam się przed 6, wstałam niedługo i tak już zaczęłam dzień. To chyba euforia po wczorajszym dniu i fakcie , że zabieg za mną. A słońce nastraja dziś tak pozytywnie, że chce się żyć!😍.  Szybko śniadanie ( 3 grzanki z bułki grahamki, dwie z pomidorem, jedna z polędwicą sopocką + kawa z mlekiem) i na bulwar.  A tu proszę, ile już ludzi!  To wszystko ci, którzy stęsknieni wiosny , otwartej przestrzeni i  słońca. Dziś nawet ubranko miałam lżejsze , a i tak było za ciepło.  No i zaczął się problem z maseczką. Oddech tracę przy takie temperaturze, a to dopiero się zaczyna. Liczę na wiatry nad morzem, których podmuchy zawsze schładzają powietrze.  Pora wrócić do noszenia butelki wody ze sobą, bo ugasić pragnienie  w taki upał to ulga. Zaczęły kwitnąć drzewa owocowe, dziczki. Są takie piękne, takie bajeczne, ach!  Na moim podwórku zaczęły się wiosenne porządki, grabienie, koszenie, grodzenia. Przyjemnie będzie popatrzeć. A na balkon w tym roku tylko jakiegoś iglaka sporego posadzę w donicy po choince. Upał  letni i nasze ewentualne wyjazdy nie będą sprzyjać kwiatom na południowym stanowisku.  Trudno, ale wolę to, niż martwić się o kwiaty .  Odwiedziłam bibliotekę, pożyczyłam 12 książek, różnych , raczej obyczajówka, aby czytać dla przyjemności. Piszę do was,  a tu 3 koncert brandenburski  nadawany w RMF Classic, to muzyka na moją duszę.  Na obiad dziś podałam rosół z makaronem , na ciepło roladę z ciasta francuskiego ( w środku gotowane mięso z kaczki, papryka, suszone pomidory, zielona pietruszka i mozzarella) + sałata z młodych listków z pomidorkami koktajlowymi i sosem vinegret.  Z reszty rosołu zrobię jutro galaretkę z mięsem z indyka , smaczna i lekka.  Wczoraj dzwonił synek, martwił się o ,mnie, kochane dziecko ( 40 w tym roku). Dziś rozmawiałam z kuzynką, która za 2 dni kończy izolacje covidową, czuje się lepiej i to jest dobra wiadomość.  Zapowiadane są znów chłodniejsze dni, po których, jak tylko będzie ciepło,  pojedziemy do rezerwatu Beka, podglądać ptaki. A rezerwat nie tylko atrakcję w postaci ptaków gwarantuje, ale jest nad morzem . Urokliwe miejsce. 

Skoro świt wstałam, przyszykowałam ciało do  wyjścia , i jazda do szpitala. Tam najpierw badanie temperatury, potem czekanie na przyjęcie. Było 6 kobiet na jednodniowe zabiegi, z tego polowa miała takie samo imię. Wołano nas inicjałami, aby było wiadomo , o którą z trzech chodzi.  Sam zabieg przebiegł szybko , pod znieczuleniem ogólnym. Zasnęłam jak dziecko, potem godzinka leżenia i wypis do domu. Wróciłam po 14, głodna jak smok, bo nic nie jadłam, nic nie piłam . Pielęgniarki w naszej sali uwijały się jak mrówki, sympatyczne, przekazujące informacje czytelnie,  zainteresowane pacjentkami. Naprawdę podziwiam, trzeba mieć powołanie do takiej pracy.   Stresu żadnego nie czułam, teraz tylko czekać na wyniki histopato. Będą za 3 tygodnie.  Po powrocie do domu okazało się, że mój ukochany mąż umył wszystkie okna, bo wolał to, niż czekanie i głupie myśli.  Po obiedzie, który zjadłam z ogromnym apetytem  położyłam się z książką, ale  zmogło mnie i spałam półtorej godziny.  Tylko dzisiejszej pięknej pogody mi szkoda, ale podobno i jutro ma być słonecznie. Po powrocie zdjęłam ubranie z czasu pobytu w szpitalu, wyprałam wszystko, łącznie z torbą, w której miałam swoje rzeczy.  No i prysznic, aby całkowicie odkazić i ciało.  Jestem spokojna o zdrowie, zadowolona, że  wykonałam co trzeba .  Dziś za oknem świergot niesamowity, szczególnie jeden trel upodobał sobie bliskość ze mną. Ach jak mi brakuje kontaktu z naturą, takiego dogłębnego, z dotykiem wąchaniem, oglądaniem aż do zachwytu.  Coraz częściej myślę o przejściu na dwa posiłki dziennie. Szkoda mi tylko męża, bo wspólne  jadanie by odpadło. Zastanowię się, poczytam, jak to przy niedoczynności tarczycy. A' propos tej choroby, 4 kobiety z dzisiejszego zabiegu miały ją i nadciśnienie także.  Syndrom społeczności przemysłowej?