Dziś o tym co mi się ostatnio przydarzyło i kilka nowych wątków które przemilczałam. Tomek dostał w pracy prikaz, żeby podszkolić sie w islandzkim. Wymyśliliśmy zatem, że oboje rozpoczniemy nauke w tej samej szkole i będziemy chodzić na zmiany. Dla Tomka super bo i tak trzy razy w tygodniu to dla jego poczucia obowiązku zbyt duże obciążenie a dla mnie bardziej super, gdyż pretekst do wyjścia z domu uśmiecha się do mnie z wzajemnością. Nie dość na tym. Znalazłam pracę dorywczą w przedszkolu u Majki. Nie uwierzycie - "odkurzam" huśtawki. Niecodzienne zajęcie, ale zawsze wpada jakiś dodatkowy grosz do kieszonki na przedzie fartuszka w kratkę. Czy ktoś jeszcze używa fartuszków w kuchni? Biorę więc szmatkę, biorę preparat do pielęgnacji huśtawek w sprayu i dwa razy w tygodniu zamieniam się w panią od huśtawek dbającą co by one nie zardzewiały, nie uległy korozji, służyły uciesze dzieci kropka. I jeszcze znaleść czas i energię na szkołę a wczoraj była akurat moja kolej do uczęszczania. Wszystko w biegu, prawie spóźniona, pożyczyłam samochód od Miećki i o mały włos koleś by mi go nie ukradł! Q...wa, jaka ja byłam zdziwiona, kiedy zobaczyłam mlodego łebka siedzącego za kierownicą granatowego passata. W pierwszej chwili pomyślałam, ze pomylilam samochody. Chłopak strasznie się zmieszał, wysiadł i w dłuuugą. A serce biło mi niczym dzwon. Albo raczej dzwoneczek, tak bardziej trajkotało. Już skubany majstrował przy stacyjce. Zastanawiam sie teraz, czy ja w ogóle zamknęłam ten samochód... może z przyzwyczajenia, tak jak opelka zostawiłam samopas z drzwiami niezablokowanymi. Kurcze, przecież tu ludzie przed przedszkolem zostawiają nawet odpalone, niebylejakie fury! Z kluczykami w stacyjce! i nie jakieś tam opelki przyrdzewiałe. Już tak bardziej spieszę sie do szkoły a tu do jasnej kremowej anielki kapeć. Żeby jeden! Dwie pary kapci! Poprzebijane wszystkie cztery jak jeden mąż opony! Czy ja mam jakiś ukrytych wrogów? Albo może Miećka ma? To już jest jawne sprzysięzenie przeciwko mojej edukacji. Do szkoły juz nie dotrę, bo niby jak? w kapciach? Chwytam dziarsko za telefon i dzwonie do Tomka, żeby mnie jakos z opresji wydobył. Szczęśliwie pracuje niedaleko moja osobista pomoc drogowa. Pojawia się niczym supermen albo inny kapitan żbik i widzi mnie bardzo podenerwowaną. Zna mnie mój bohater dobrze i dlatego w celu rozładowania niezdrowego napięcia proponuje włoskie lody z budki tuz obok stacji na wzgórzu. Eeee... i tak jestem na wagarach a lody to właściwy balsam na skołatane tego dnia nerwy, ekspresowy znieczulacz, mniam. Kalorie już mi nie robią.
Jaki smak wybierasz? bo ja nie moge się zdecydować... chyba wezme oba. W minutę później Tomek trzyma w dłoni porcję obsypanego orzechami bananowo-czekoladowego kręciołka a pani w budce produkuje kolejne italiańskie cudo o smaku waniljowym. Moje zadanie jest łatwiuskie - wystarczy stestować, by zdecydować... Co wybiorę? wanilję czy banana z czekoladą... hmmm i się kurna nie dowiedziałam. Rozległo się donośne dryń dryń mojego telefonu. Tomek uznał, że dość już tego lizania poduszki, pora wstawać moja panno!
Ps. Opisane wydarzenia są w całosci fikcyjne, zas wszelkie podobieństwo rzeczywistych osób i zdarzeń jest przypadkowe. Jakos tak.
Ps. Powyższy wpis to skutek ograniczenia ilości spożywanych słodyczy. Dodam jeszcze, ze kolejnej nocy śniły mi się torty. Naprawdę!
, że zacytuję bohatera Alternatyw 4.
Pół godzinki i po konflikcie. Ale mimo wszystko tabletki, które pobieram od półtora miesiąca dają mi popalić. Się nerwowa zrobiłam i niezbyt sympatyczna. I jeszcze nie odnotowałam ostatniej miesiączki więc pewnie się zbliża a mnie roznosi brak chęci do życia i apatia ogólnie. Mam dziś dzień pismaka i jeszcze dużo do powiedzenia. Póki co gotuję ciecierzycę ależ ona śmierdzi! Wrzuciłam jej liście laurowe i kminek ale dalej cuchnie. Mam już dosyć mięsa. Zrobię pasztet warzywny. Po poprzednim wpisie nakręciłam się i popedałowałam całe 10 km plus jeden gratis a mogłabym drugie tyle. Ale musiałam zrobić taktyczną przerwę na prysznic i myciogłowę, bo Sonia już zaczęła zdradzac pierwsze objawy końca drzemki. Taaa. Teraz nie mam czasu, obowiązki wzywają ale i tak mu udowodnię. Teraz to już MUSZĘ schudnąć, bo... coś tam. Już zapomniałam, co chciałam napisać. Wszedł Tomek jak burza, naloty mi tu będzie robił, wizyty bez zapowiedzi. I trochę dla jaj a trochę nie, posprawdzał wszystkie szafy. Ja za nim krok w krok i podpowiadam do tej jeszcze nie zaglądałeś i pod łóżkiem sprawdź. Taka zabawa. A trochę nie.
dobre są takie teksty i o wydajności z hektara też bardzo lubię. Od czerwca wchodzimy na właściwsze żywieniowe tory, bo przeciez wracam do swoich marchewek i fasolek i cieciorek i...!!! Ale do tej pory to ja sama już będę szczupła jak młoda marcheweczka.
. Ugotowałam obiadek syty i tłusty z zasady, bo z pieczonymi żeberkami, kiszoną kapustą i ziemniakami a nikt się nim nie najadł. Tomek mlasnął z zachwytu na widok zawartości talerza ale w trakcie konsumpcji łypał na mnie z naganą aż wreszcie wysadził