Pamiętnik odchudzania użytkownika:
wojnierz

Zabawa była rewelacyjnaJedzenie jeszcze lepsze!(przyznam szczerze że jestem cięższa o jakieś 2 kg, ale to nic, nie żałuję. Bez sensu odchudzać sie na weselu, gdzie jest tyle dobrych ciast, sałatek i wszystkiego innego).Niech nikt nie pomyśli że tylko sieziałam i jadłam!Rzadko się zdarzało żebyśmy nie wyszli na parkiet.

Jednak najlepsze było to że zintegrowałam się z rodziną męża.Warto było tłuc się 450 km w głąb Polski.

Od dziś wracam do zdrowego żywienie, o ile teściowa, która wpadła do nas na kilka dni mi na to "pozwoli"(to ona zajmuje sie teraz obiadami) Pożyjemy, zobaczymy.....

Wczoraj wieczorem jak gdyby nigdy nic wyciągnęłam z kąta rowerek i przepedałowałam na nim godzinkę. Byłam w szoku, że tak bez planowania, bez zastanawiania się czy jest sens, czy nie jestem zmęcząna. Najzwyklej w świecie na niego usiadłam i zeszłam po 60 min.

Nie moge wyjść z podziwu nad sobą! Może więc nie wszystko dla mnie stracone? Może już nie długo na poważnie wrócę do diety i przestanę objadać się węglwodanami?

Trzymam kciuki. Mocno.

....o lepszą siebie. Budzi się powoli i jest jeszcze lekko zaspana ale, budzi się. Zaczynam poważne chociaż powoli walczyć znowu. O siebie. O swoje zdrowie i prawidłowe nawyki żywieniowe.

Waga pokazuje 61 kg. Za dużo. Źle się z nimi czuje. Muszę pozdbyć się ok 4 do grudnia. Chyba odpoczęłam już od poprzedniej walki więć najwyższy czas podjąć kolejną. Szkoda tylko że ciągle pada i nie mam jak biegać. Trzeba zonwu przeprosić się z rowerkiem(ale przyznam że zdecydowanie bardziej wolę biegać). No i oczywiście przejśc na dietkę. Chyba najlepsza będzie warzwowo-białkowa. Jedyna modyfikacją będa śniadania(wczesniej brała do pracy sałatki bez węglowodanów)Teraz będą bułki, albo kanapki. Bez energii z węglowodanach zamarznę.

O wczorajszej czekoladzie z likierem kokosowym zapominam. Było zimno, padał śnieg, spotkałam się z koleżanką z którą nie wiedziałam się 8 lat. Musiałąm jakoś to porządnie uczcić.

Ale to mój ostatni wyskok do świąt. Biorę się za siebie. Tak poważnie, na serio i z uporem jaki mają tylko Koziorożce :)

Pa Pa

Pogoda sprawia ze czuję się fatalnie. Przez duże F. Mam ogromnego lenia na wszytsko. Najchetniej całe dnie spędzałabym w łóżku z dobrą książką i ciepłą herbatą w kubku....Szkoda ze praca skutecznie mi to uniemożliwia....mam nadzieję ze ta listopadowo-grudniowa depresja pójdzie sobie jak najszybciej a ja odzyskam dawną energię.

Nawet jeśc mi się nie chce. Zmuszam się.Wczoraj zmusiałam się do półgodzinnej aktywności fizycznej(ćwiczenia głównie na nogi i brzuch) Było .... Najwazniejsze że za mną, Zobaczymy czy dziś przemogę się i wyciągne rower z kąta? Pewnie nie bo K szykuje miłe popołudnie. Stwierdził ze mamy miesięcznice więc trzeba to uczcić. Skończy się w naleśnikarni, czekoladziarni albo pierogarni....Mmmmmmm gorąca czekolada..... można się rozmarzyć.....

przyjemnego dnia!!!

.... nic mi nie wychodzi. Nie mam siły i ochoty zmagać się z własną niechęcią do ćwiczeń. Wieczory najchętniej spędzam na czytaniu. To się chyba nazywa depresja jesienna. A może to odreagowanie ? Wreszcie po trzech latach nauki, roczym przygotowaniu ślubu i wesela mogę bez wyrzutów sumienia poświęcić się czytaniu. Bez nerwowego zerkania na zegarek, bez zastanowienia ze "męczę oczy" i trudno bedzi mi sie później uczyć. 

Śmiem stwierdzić że miła ta depresja :) 

Staram sie pilnować w dietce. Naprawdę się staram. Ale jak mam takie dni jak wczorajszy to.... Nie będę się rozpisywać nad złośliwością losu, który wczoraj wyjątkowo się na mnie uparł. Na pocieszenie musiałam zjeść miseczkę budyniu czekoladowego.

Mam nadzieję że moja niechęć do ruchu szybko minie i że nie będę musiała wyciągać, głeboko schowanych w szafie spodni rozmiar większych. Właściwie to już postanowiłam....Tylko jakoś tak cięzko to powiedzieć na głos....

Żegnam się z tym moim lenistwem od 1 listopada. (No i sie stało, zdeklarowałam się, teraz musi byc już tylko lepiej) Te ostatnie dni pażdziernika traktuje jak ... przygotowanie. Psychiczne i fizyczne.

Już wprowadziłam zasade zdrowego odrzwiania. Mam nadzieję

że mąż mi to wybaczy. Musze tylko poświęcić czas na opracowanie smacznych, pożywnych i niskokalorycznych kolacji dla niego. To będzie najtrudniejsze....

Razem damy radę. Musimy nie mamy innego wyjścia!!!!

Miłego dnia!

...trwa od czasu kiedy wróciłam. Już trzeci tydzień niemiłosiernie się objadam, dosłownie wszystkim. Czasem w mojej głowie zapali się czerwona lampka(zazwyczaj przed zjedzeniem pączków, których smak odkryłam na nowo, jak się tylko zedrze warstwę lukru i wygrzebie marmoladę są rewelacyjne!!!!) że przeciez kolejne wesele za miesiąc, że właśnie zaprzepaszczam trud ostatnich 8 mesięcy tylko że chyba słabo coś świeci....

Ehhhhhhhhhh. No trudno. Chyba muszę odreagować. Zmiana nawyków żywieniowych nie jest łatwa i wymaga dużo czasu. Próbuje się zmotywować i zacząć chociaż jeździć na rowerku ale... jak wchodze na wagę i widzę 59-60kg przy takmi objadaniu się to dociera do mnie że nie ma sensu. Może poprostu jestem zmęczona i potrzebuje małej przerwy? Może to ta pogoda tak na mnie działa? Mam nadzieje że to nie potrwa długo....

Udanej środy życzę!